The Rods – Wild Dogs Unchained

Geschreven door op 12-11-2025 om 20:41.

Als geheugenopfrissing voor mijn gevorderde-vijftigerhersencellen herlees ik wel eens een recensie die ik eerder schreef over een band. Zo ook deze keer. Begin 2024 mocht ik hier Rattle The Cage van The Rods door de recensiemolen draaien. En dat vond ik toen een aardig maar wat braver plaatje van oud geworden rockers voor ouder wordende rockers. Guess what: dat is weer helemaal zo voor Wild Dogs Unchained. Spoiler alert: het gaat zelfs nog wat verder.

Voor wie geen zin heeft de Zware Metalen-recensies te herlezen van de eerste The Rods platen uit begin jaren ’80, een korte samenvatting: potige, vlotte, rauwe, door agressieve riffs aangedreven powerhardrock in een iets te rammelende productie. Met in 1982 het album Wild Dogs, waar deze albumtitel naar verwijst. Meer dan veertig jaar later – inclusief inactiviteitspauze – blijven boegbeelden David Feinstein (zang en gitaar) en Carl Canedy (drums) dapper touren en platen uitbrengen. Wat gezapiger, rustiger. Met een beter en voller geluid ook. Met een veranderde stem bovendien.

Met die info in je achterhoofd heb je al een beeld van wat je op Wild Dogs Unchained mag verwachten, uitgesmeerd over tien vaak iets langere nummers. Toch verraste de band me door als eerste nummer een maatschappijkritische ballad uit te brengen. World On Fire (veel uitleg hoeft daar niet bij zeker) drijft op orkestratie, synthesizer, een sombere tekst maar gelukkig ook de nodige gitaarsolo’s om het bijna zeven minuten lang toch interessant te houden. Maar tegelijk vormt dit ook het bewijs dat het rauwe uit het Rods-geluid verdwenen is. Dat valt misschien op rekening te schrijven van de onofficiële vierde man bij The Rods – Lonnie Park – die instond voor de gladdere productie en het stijgende synthesizeraandeel.

Daar knelt voor mij toch ergens het spreekwoordelijke schoentje. Ik steun het idee om de algemene sound voller, moderner en warmer te maken want sommige The Rods-albums haalden wat productie betreft nauwelijks demo-kwaliteit. Maar moet nu echt in elk nummer een synthesizer doorklinken, soms compleet parallel aan de gitaarriff? Ok, ’t is wel enigszins op de achtergrond, maar toch vrij hoorbaar aanwezig. Op Rattle The Cage noemde ik dat nog het “Deep Purple-effect” omdat die synths toen voor een Hammond-achtige classic rock vibe zorgden. Dat is nu niet het geval.

Om de eerder vermelde “gezapigheid” te illustreren, verwijs ik je naar de laatste twee nummers op de plaat. Dat zijn namelijk geen nieuwe nummers, maar opnieuw ingespeelde versies. Hurricane dateert van 2012, het razende Make Me A Believer van 2014. Zeker niet de hoogdagen van The Rods, maar best lekkere nummers. De remakes op Wild Dogs Unchained worden beide een stuk trager gespeeld; David Feinstein klinkt veel lager in stem en de grootste nijdigheid van de riffs is flink afgevlakt. Jammer!

Maar goed, als ik – net als bij Rattle The Cage – mijn verwachtingspatroon bijstel en toegeef dat beide boegbeelden van The Rods een stuk in de zeventig zijn, krijg je toch weer een vlot verteerbaar midtempo hardrockalbum hoor. Opener Eyes Of A Dreamer doet weer aardig denken aan Dio bijvoorbeeld. Nee, nee, ik ga niet herhalen dat Feinstein een neef was van Ronnie James Dio en nog samen in de band Elf zat. Or did I just do that? Drums en bas klinken opnieuw flink door, en zorgen voor een behoorlijk “vet” geluid, waar ik best fan van ben. Solo’s? Ja hoor, en goede ook trouwens. De nummers zijn ook degelijk opgebouwd. Mirror Mirror verrast, Tears For The Innocent start als een ballade maar groeit na een minuut al uit tot een beukertje (maar – ik kan het niet laten – daar is dat synthesizer-riedeltje weer). Het titelnummer zorgt voor een mooie brug tussen de eerste strofen en de solo, en ik ben blij daar ook nog eens die dubbele basdrum te horen ratelen. In Run Run Run hoor je David Feinstein nog eens zijn old skool stemgeluid bovenhalen: hoger, heser, rauwer en onmiddellijk is het geluid ook een stuk meer wat ik van The Rods verwacht.

Samengevat heb ik dus, net als bij Rattle The Cage, wat bedenkingen bij Wild Dogs Unchained van The Rods. In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, krijg ik de indruk dat het trio aan de hondenketting ligt, op bevel van een baasje aan de productieknoppen dat graag met synths speelt. Wat niet verhindert dat dit album heel vlot wegluistert. Misschien speelt mijn heimwee naar het ruig klinkende verleden van The Rods hier een rol, maar ik ben benieuwd wat een andere producer hiervan gemaakt zou hebben.

The Rods

Score:

79/100

Label:

Massacre Records, 2025

Tracklisting:

  1. Eyes Of A Dreamer
  2. Rock And Roll Fever
  3. Mirror Mirror
  4. Tears For The Innocent
  5. Wild Dogs Unchained
  6. Time To Rock
  7. Run Run Run
  8. World On Fire
  9. Make Me A Believer
  10. Hurricane

Line-up:

  • David “Rock” Feinstein – Gitaar/zang
  • Freddy Villano – Bas
  • Carl Canedy – Drums

Links: