The Ocean – Pelagial
Metal Blade Records, 2013
Het in Berlijnse kwintet The Ocean draait alweer heel wat jaren mee. De in de laatste negen jaar uitgebrachte albums werden met wisselend succes ontvangen, maar één ding hadden ze allemaal gemeen: elk album draait om een centraal concept. Vaak groots en intellectueel, maar volgens sommigen soms iets te hoogdravend. Zo werd op de albums Heliocentric en Anthropocentic er een kritische blik op het christendom geworpen vanuit verschillende filosofische perspectieven en kregen we daarvoor op Precambrian een prehistorisch geschiedenislesje over de geologische periode direct na het ontstaan van de aarde. The Ocean gaat de complexe onderwerpen niet uit de weg, en ook op het nieuwste werk van de band wordt deze lijn voortgezet.
Pelagial gaat over de verschillende pelagische zones waar wetenschappers de verschillende dieptes in de oceaan mee hebben ingedeeld. De band neemt de luisteraar mee door de verschillende zones naar de diepte toe. Van de door zonlicht overspoelde epipelagische zone naar de duisternis in de abyssale zone tot we uiteindelijk op de bodem van de oceaan uit te komen. Een fantastisch concept dat zich uitnodigt voor een muzikale reis. Een vertolking hiervan in verschillende stijlen van zachte post-rock klanken tot doom-metal is ons beloofd door de band, maar weet The Ocean de door hun geschepte hoge verwachtingen waar te maken?
In het verleden ging het namelijk vooral op vocaal gebied nog wel eens mis. Op dit vlak is er echter goed nieuws, want zowel de cleane zang als de schreeuw Loïc Rossetti zijn op zijn minst acceptabel te noemen. Dit is een prestatie op zich aangezien de Zwitser tot kort voor de opnames problemen had met zijn stem, en er pas vrij laat besloten werd om überhaupt vocalen aan het album toe te voegen. Er zijn natuurlijk genoeg zangers die simpelweg beter zijn, maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld Heliocentric is de zang absoluut geen deal-breaker en vaak zelfs een waardevolle toevoeging aan de muziek. Voor de mensen die denken toch meer van het album te kunnen genieten zonder zang is het album op de tweede cd in zijn geheel als instrumentale versie toegevoegd.
Een belangrijker punt vind ik echter of de band het concept ook in haar muzikale interpretatie tot uiting heeft kunnen brengen. Mijn antwoord hierop is ja en nee. Aan de ene kant wordt de belofte van een reis naar de diepte wel waargemaakt. Het album opent met wat lichtvoetige progklanken, om daarna razendsnel de leegte in te duiken. Het middengedeelte, wat het overgrote deel van het album bevat, worden we dan getrakteerd op de wat meer prog- en post-metal kant van de band. Tijdens het schrijven is er afgeweken van het plan om een lineaire reis van licht naar donker te maken omdat dit uiteindelijk tot te weinig afwisseling zou leiden. Dit uit zich bijvoorbeeld in een nummer als Abyssopelagic II: Signals of Anxiety, waar even wat gas terug wordt genomen zonder dat het uit de toon valt met de nummers ervoor.
Helaas blijft dit bij een uitzondering, en daarmee ben ik dan ook aangekomen bij mijn belangrijkste punt van kritiek. Het album mist het grote contrast wat door het thema van het album gesuggereerd wordt. Ik heb het gevoel dat, omdat ik weet wat het idee achter het album ik wel snap wat de band probeert te bereiken. Maar als dit niet zo duidelijk in de songtitels en alle andere niet-muzikale elementen zou terugkomen zou dit waarschijnlijk niet zo zeer het geval zijn. Daarnaast is er op het gebied van songwriting gewoonweg minder te beleven als bij sommige genre-genoten als Cult of Luna of Isis. Het zit soms net niet zo goed in elkaar als je misschien zou hopen of willen, en zijn over het album verspreid wat foutjes te ontdekken die mogelijk op een wat gehaaste afwerking duiden.
Feit is dat ondanks alles The Ocean toch weer een enorm boeiend kunstwerkje weet voort te brengen en altijd voor de nodige gespreksstof zorgt, iets wat de lengte van deze en eerdere reviews van de band maar weer bewijzen. Pelagial is een album wat fans van de band waarschijnlijk zeer enthousiast zal maken en ook zeker het uitproberen waard is voor mensen die zich nog niet tot die groep rekenen. Het lijkt erop dat er lessen getrokken zijn uit de voorgaande twee albums en dat heeft uiteindelijk geresulteerd in één van de beste albums van de band tot nu toe. Zolang je geen watervrees hebt tenminste.
Tracklisting:
- Epipelagic
- Mesopelagic: The Uncanny
- Bathyalpelagic I: Impasses
- Bathyalpelagic II: The Wish in Dreams
- Bathyalpelagic III: Disequillibrated
- Abyssopelagic I: Boundless Vasts
- Abyssopelagic II: Signals of Anxiety
- Hadopelagic I: Omen of the Deep
- Hadopelagic II: Let Them Believe
- Demersal: Cognitive Dissonance
- Benthic: The Origin of Our Wishes
Line-up:
- Louis Jucker – Bass
- Luc Hess – Drums
- Jona Nido – Guitars
- Robin Staps – Guitars
- Loïc Rossetti – Vocals
Links: