The Nightflight Orchestra – Give Us The Moon

Björn Strid (Soilwork) keert terug met onder andere zijn makkers Sharlee D’Angelo (Arch Enemy) en Rasmus Ehrnborn (Soilwork) voor alweer het zevende album van The Nightflight Orchestra. Dit doen zij voor het eerst in de bandgeschiedenis zonder David Andersson (ook bekend van Soilwork), die in 2022 helaas veel te vroeg is overleden. Verder blijft de samenstelling grotendeels gehanteerd ten opzichte van het vorige album en hoeven we ook geen grote wijzigingen in het geluid van de band te verwachten.

Voor wie onbekend is met deze Zweedse band, komt het wellicht als een verrassing dat hier geen melodische death metal aan de man wordt gebracht. Denk echter aan de meest verslavende pianogedreven rockmuziek uit de jaren ’80 (Journey, Toto, Kansas – dat soort werk) en gooi hier een vleugje ABBA tegenaan en je hebt het recept voor The Nightflight Orchestra. De muziek is overdadig vrolijk, met grootse catchy refreinen en synthesizers. Heel. Veel. Synthesizers. Laten we even heel eerlijk wezen. Als dit niet via Napalm Records was uitgebracht én de naam van enkele prominente metalbedrijvers niet op de loonlijst hadden geprijkt, hadden we dit nooit van een vakkundig oordeel voorzien. Ditmaal gaan we echter mee aan boord op het vliegtuig en bevinden ons op een reis door nostalgische klanken.

Een korte blik op de bandfoto geeft al aan dat het bij The NightFlight Orchestra draait om puur plezier. Je zou bijna denken dat het een flauwe gimmickband is, maar niets is minder waar. Het gehele album zou echter wel een soundtrack kunnen vormen van een tikkeltje foute jaren 80 actiespeelfilm, al mag dat in dit geval overigens als een compliment opgevat worden. Opener Final Call geeft middels een korte introductie aan dat het vliegtuig dreigt te vertrekken. Wat volgt is een nachtelijke vlucht langs twaalf nummers vol catchy oorwurmen en epische rockpassages. Uiteindelijk valt of staat deze muziek met de hoeveelheid melodieën die na een luisterbeurt blijven plakken. De gitaarlijnen, maar bovenal synthesizers in Shooting Velvet, Like A Beating Of A Heart en titelnummer Give Us The Moon weten hier uitzonderlijk goed in te slagen.

Daarnaast zorgen de discodeuntjes in Miraculous (horen we daar wat inspiratie van The Romantics-hit Talking in Your Sleep), A Paris Point Of View en het afsluitende Stewardess, Empress, Hot Mess (And The Captain Of Pain) voor meer reden tot uitbarstingen van spontaan feestgedruis. Die laatste is de afsluiter van het album en met bijna acht minuten een heuse epische rockplaat waar je geen genoeg van krijgt. Naast de synths en dansbare disco is er ook ruimte voor uptempo rockgeluiden. Deze vinden we terug in de Van Halen-achtige (Jump!!) rocker Stratus inclusief lekkere solo, maar ook op Cosmic Tide en het ‘’stevige’’ Melbourne, May I?. Die laatste had zomaar op Prequelle van Ghost kunnen staan. Helemaal passend bij het nummer worden we hier – net als op enkele andere plekken op het album – getrakteerd op zo’n lekkere kenmerkende hoge uithaal van Björn Strid.

The Nightflight Orchestra brengt niks nieuws onder de nachtelijke maan. Deze nieuwe uiting bevalt echter beter dan Aeromantic II uit 2021. Hiervoor is het niveau van de melodieën en de gouden keel van Strid in de refreinen simpelweg net wat pakkender. Hiermee brengt The Nightflight Orchestra een heerlijk album uit om je eens lekker op te vrolijken in de donkere, grijze wintermaanden. Er mentaal even tussenuit en samen met deze Zweden het vliegtuig pakken naar vrolijker oorden. Daarnaast is dit de ultieme muziek om stiekem toch Björn Strid en zijn makkers te kunnen draaien als je (niet-metal-liefhebbende) schoonouders of andere familie, vrienden of kennissen bij je op bezoek komen. Zelfs die ene tante die alleen opveert als aan het einde van het feest ABBA wordt gedraaid kun je hiermee nog een plezier doen. Dat rekken de heren en dames overigens wel tot het uiterste op met een speelduur van bijna een uur. Eigenlijk is dat nergens een probleem, aangezien je de aandacht er niet volledig bij hoeft te hebben. Het devies luidt dan ook: gewoon lekker aanzetten en laat die glimlach maar op je gezicht komen.

Score:

80/100

Label:

Napalm Records, 2025

Tracklisting:

  1. Final Call (Intro)
  2. Stratus
  3. Shooting Velvet
  4. Like The Beating Of A Heart
  5. Melbourne, May I?
  6. Miraculous
  7. Paloma
  8. Cosmic Tide
  9. Give Us The Moon
  10. A Paris Point Of View
  11. Runaways
  12. Way To Spend The Night
  13. Stewardess, Empress, Hot Mess (And The Captain Of Pain)

Line-up:

  • Björn Strid – Zang
  • Sharlee D’Angelo – Basgitaar
  • Rasmus Ehrnborn – Gitaar
  • Sebastian Forslund – Gitaar, percussie
  • Jonas Källsbäck – Drums
  • John Lönnmyr – Keyboard
  • Anna Brygard – Achtergrondvocalen
  • Åsa Lundman – Achtergrondvocalen

Links: