Geschreven door Joost Aarts op 27-01-2024 om 16:18.
Soms is en blijft het onduidelijk waarom bands niet eerder aan de oppervlakte zijn gekomen. Ik heb gezocht en nog eens gezocht, maar is er daadwerkelijk nog nooit iets geschreven over het Britse The Infernal Sea op Zware Metalen. Een reden zou kunnen zijn dat dit de eerste promo is van de band die we ontvangen. De band zelf bestaat al sinds 2010 en het hier te bespreken Hellfenlic is het vierde album. Onze Zware Lijst gaf als categorisering black ‘n’ roll mee, een variant waarmee het Noorse Carpathian Forest in de jaren ’90 furore maakte.
Hellfenlic is een conceptueel album dat draait om de wrede vervolging van mannen en vrouwen door de beruchte heksenjager Matthew Hopkins. Het verhaalt over zijn obsessie, religieuze vurigheid, wreedheden en uiteindelijk zijn ondergang. Dat gezegd hebbende moeten we het echt eens over de muziek zelf hebben. Het album heeft op het eerste gehoor maar weinig te maken met de “‘n’ roll” van black ‘n’ roll, daarvoor is het geheel te furieus en het daarbij behorende tempo in de meeste gevallen te hoog (Lord Abhorrent, Shadow of the Beast). Het vuile stemgeluid past er trouwens wel goed bij. De dissonante gitaarriffs worden in een niet al te hoog tempo afgewisseld, maar zorgen in de meeste gevallen voor een stuk gedragenheid. Verder vallen de vocalen op, dikwijls fijntjes gedubbeld met een verschil in klank. Zo horen we het laag en hoog elkaar echt completeren. Al snerpend gaat dit heerschap de strijd aan met eenieder die hem in zijn weg staat. Tijdens Bastard of the East komt de “‘n’ roll” waarover ik eerder sprak alsnog om de hoek kijken. Luister eens naar het typerende boem-klap-drumritme. Het nummer zelf is als een echte kraker in elkaar gestoken, inclusief spookachtige reverb op de vocalen net na het middengedeelte.
Met Black Witchery nemen de vuillakken overigens weer doodleuk de snelheidstrein, waarbij het rollende karakter eveneens terug is te horen. Ik moet dus echt wel op mijn eerdere veronderstelling terugkomen. En zo zie je maar dat een album soms net even wat meer tijd nodig heeft, waarbij meerdere luisterbeurten voor een recensie noodzakelijk zijn. Het lange en afsluitende Messenger of God zet echt wel het spreekwoordelijke uitroepteken achter dit klasse album van Britse makelij. Hellfenlic is een album dat ook na het schrijven van deze recensie nog vaker rondjes zal draaien in huize Aarts. Een conceptueel blackmetalalbum met een weinig rollende, doch furieuze opstart die even later toch de rollende cadans in zich blijkt te hebben. Ik ga deze Britten zeker in de gaten houden.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
