The Dillinger Escape Plan – Miss Machine
(Relapse Records, 2004)
Toen deze promo op mijn deurmat viel, kon ik mijn geluk niet op. Wat heb ik lang uitgekeken naar dit album! Zonder rekening te houden met de buren (die buiten lekker zaten te barbecuen…) flikkerde ik het schijfje in mijn cd-speler en zette de volumeknop op driekwart. Na 40 minuten aandachtig geluisterd te hebben keerde de rust weer terug, dit tot groot genoegen van mijn buren. M’n speakers galmden nog wat na op de klanken van het laatste nummer The Perfect Design en ik twijfelde wat ik er nou eigenlijk van moest vinden… Was dit goed? Of was dit fantastisch?!! Normaalgesproken zijn de beste cd’s vaak díe cd’s die je pas helemaal kunt doorgronden als je ze wat vaker hebt gehoord. En ditzelfde fenomeen geldt voor dit Miss Machine!
“Het nieuwe album bevat vooral een stuk meer dynamiek” is een quote uit het interview wat ik vorige maand met zanger Greg Puciato had. Misschien was “schizofreen” een betere woordkeuze geweest, want de band legt zich naast hun oude vertrouwde extreme en complexe stijl bloot aan een grote verscheidenheid aan muzikale invloeden.
Het album gaat “gewoon” ongenadig furieus van start met het meedogenloze Panasonic Youth, een typisch Dillinger– nummer met hakkende en complexe riffs en extreme zang. Wat de band op de rest van het album laat horen is een mix van verschillende stijlen als metal, hardcore, industrial, electro, jazz/fusion en zelfs rock ‘n roll. Dit natuurlijk afgewisseld met de typische Dillinger madness.
Dat de bandleden allen fans van Nine Inch Nails zijn, blijkt wel uit het nummer Phone Home, dat duidelijk door NIN is geïnspireerd. Nou, de heer T. Reznor kan trots zijn, want dit is echt een geweldig staaltje muzikaal vakmanschap!
Qua muziek is er in ieder geval genoeg te beleven, maar vooral ook de zang is erg opvallend. Met fluisteren, zuivere zang, schreeuwzang a la Refused en extreme screams is afwisseling troef en lijkt het zelfs of Lenny Kravitz (!) ook nog even voorbij komt! Mike Patton, die op hun MCD Irony Is A Dead Scene de zangpartijen voor zijn rekening nam, heeft duidelijk indruk gemaakt, want vooral in de zang hoor ik veel invloeden van Patton’s Mr. Bungle terug.
Nadat vele bands (waarbij het Canadese Ion Dissonance qua niveau nog akelig dicht in de buurt komt) het voorbeeld namen aan deze Amerikanen na het in 1999 verschenen Calculating Infinity, heeft The Dillinger Escape Plan opnieuw een standaard gezet in de metal- en hardcore wereld en kunnen de volgelingen zich weer stukbijten op het niveau wat hier gehaald wordt. Het enige minpuntje zou je i.v.m. originaliteit misschien de opvallende bovengenoemde invloeden kunnen noemen, maar dit wordt door de gebrachte kwaliteit volstrekt onbelangrijk. Deze band is zijn tijd ver vooruit. Verplicht voer voor de ruimdenkende hardcore- en metalliefhebber!
Tracklist: 
- Panasonic Youth
- Sunshine The Werewolf
- Highway Robbery
- Van Damsel
- Phone Home
- We Are The Storm
- Crutch Field Tongs
- Setting Fire To Sleeping Giants
- Baby’s First Coffin
- Unretrofied
- The Perfect Design
Line-up:
- Greg Puciato – vocals
- Ben Weinman – guitars
- Brian Benoit – guitars
- Chris Pennie – drums
- Liam Wilson – bass
Links:
The Dillinger Escape Plan
Relapse