Deze Duitsers verschenen met de band The Circle nog niet eerder ter recensie bij Zware Metalen. Of Awakening is het tweede volwaardige album en in navolging van het debuutalbum Metamorphosis is dit een conceptalbum geworden. Volgens de promo is het een muzikale reis door de facetten van egoïsme, vernietiging, zelfhaat en reflectie aan te raken met als doel meer bewustwording te creëren. Het is mij nogal wat. Eigenlijk draait de band rondom het drietal Robertson, Searah en Wende, maar omdat de basgitarist en violiste ook genoemd worden onder het kopje line-up van de promo, heb ik hier Jaakko Nikko en Lisa Wende (familie van?) ook aan toegevoegd. Enfin, er is ook nog een gastbijdrage van Tim Charles (Ne Obliviscaris) in de vorm van een vioolsolo hoorbaar.
De muziek die de band dan maakt ligt ergens tussen black-, death- en progmetal in. We zouden voor het gemak kunnen stellen dat het gezelschap black/death metal op plaat zet waarbij er onomwonden geflirt wordt met progressieve invloeden. Pure black is dit dus allerminst, daarvoor is deze muziek veel te breed van opzet. Zo horen we op diverse momenten elektronische invloeden, zuivere gezangen met een erg progressief karakter dus en onorthodoxe uitspattingen in de vorm van vioolspel.
Wanhoop, duisternis, introspectie en reflectie zijn de invloeden die we daadwerkelijk op muzikaal gebied terug horen. Dit alles vanuit een heel contemplatieve modus, alsof we dus een toeschouwer zijn binnen het totale spectrum. Dit maakt van dit album een complexe bedoeling, ondanks de relatief korte lengte van drieëndertig minuten. Als een kameleon in zijn opzet fungeert en laveert de band naadloos tussen het black-, death- en proggedeelte, waarbij de agressieve inborst al snel de thuisbasis blijkt te zijn. Heel steevast weet The Circle dan ook terug te keren naar deze (veilige?) basis. In die zin zouden we kunnen stellen dat de cirkelvorm een terugkerend en repetitief geheel vormt telkens richting hetzelfde punt. Tot zover het verband wat ik zie met de gekozen bandnaam, waarbij dit slechts een aanname betreft en ik er wellicht volledig naast zit.
Nu dus even terug naar de muziek zelf. Die zit vol bombast, ratelende drums, vreemde patronen en vioolklanken. Een album wat niet alleen rondom de gitaarriffs is geschreven, althans zo lijkt dat dan toch. En niet geheel onbelangrijk met een goed hoorbare basgitaar. Ruins, My Dying World is als openingsnummer direct een kraker van jewelste, na een korte sfeervolle introductie breekt vrijwel direct de hel los. Later in het nummer is er ruimte om terug te schakelen en zuivere zang, dikwijls in combinatie met de grunt (geen blackmetalkrijs!) te laten horen. De totale sfeer daarbij ademt ontzettend veel emotie, wat nog eens extra naar voren komt in het afsluitende resonerende gedeelte van het nummer.
Het titelnummer met de eerder aangehaalde gastbijdrage zit technisch bijzonder vernuftig in elkaar en neemt deels toch wel wat afstand van de eerder ingezette koers. Hier staat een grote mate aan symfonie en meerstemmigheid centraal. Spannende drumpatronen worden afgewisseld en samengebracht met zware gitaarriffs. Het tempo ligt in de eerste fase niet constant hoog, met als resultaat dat er vooral een meeslepend geheel ontstaat. Het duistere en wanhopige gedeelte, waarbij de vocalen een hoofdrol opeisen zo na een minuut of twee weet bijzonder te imponeren. Schitterend vioolspel slaat vervolgens een soort brug tussen de eerste en tweede fase van het nummer. Een grote mate aan bombastische drumcapriolen, binnen een haast cinematografische kader, waarbij treurige sfeertapijten wederom worden ondersteund door het vioolspel zorgen weldra voor een dikke lading kippenvel, tot het moment dat de gitaarpartij het einde van het nummer inluidt.
Met Afflux laat de band zich van een rustige, zachte kant horen, waarbij in de beginfase schitterende zuivere zang centraal staat. Dit heeft dan ook niets met black- of death metal te maken, tot het moment waarop de woeste brulgrunt het weer over weet te nemen. Het is dan vooral weer heel technisch, progressief en scherpzinnig wat u als luisteraar te horen krijgt. Het zal u dan ook niet verbazen dat Reign of the Black Sun er weer vol gas opgeeft. Na wat typische symfonische elementen is het dan toch echt tijd om er geweldig hard op los te hakken. De drummer weet hoe dat het moet en hoe dat het hoort en de vocalist laat al zijn ellende los in de vorm van woest gebrul. Dit duurt slechts maar voor even, want de continue stroom aan emotionele en fijnbesnaarde gitaarriffs krijgen weer bijval van de zuivere vocaal. Enigmatisch en met tremolo werkt de band zich vervolgens naar en door het bruggedeelte heen. Om nadien weer plotsklaps terug te keren met een fabelachtige gitaarsolo.
Het afsluitende en tevens hardste nummer Ashes and Fading Tides laat nog maar eens horen hoe The Circle in staat is om symfonie en bruutheid bij elkaar te brengen. Het gedeelte na anderhalve minuut waarbij de vuige gitaarriff het pad mag plaveien voor de oervocaal kan bij mij op veel positieve bijval rekenen. Een hoge mate aan technisch vernuft staat centraal, waarbij ook de zuivere gezangen smaakvol terug worden geïntegreerd binnen het geheel. Uiteraard horen we hier tegen de helft wederom een typerend bruggedeelte met enkel gitaren, vioolspel en zang, totdat de tijd weer rijp is om het tempo wat omhoog te brengen. Dit duurt wat mij betreft net een tikkeltje te lang, maar de beloning is dan uiteindelijk wel groot wanneer de blasts zonder enige twijfel door de boxen heen knallen.
Richtingsgevoel of houvast weet The Circle met Of Awakening nauwelijks te bieden. De vraag is alleen of dit erg is, dat hangt natuurlijk af van de muzikale wendbaarheid van de luisteraar in kwestie. Indien u iets kunt met alle bovengenoemde invloeden, waarbij muzikaal en technisch vakmanschap centraal staan, dan hebt u wellicht een geweldige reis voor de boeg. Indien dit niet het geval is, dan loopt u al snel kans het spoor bijster te raken. Wanneer de afwisseling dermate groot is loopt een band het risico op het verliezen van een eigen consistent geluid. Dat is hier op Of Awakening slechts maar ten dele het geval. Het is prijzenswaardig dat de Duitsers het aandurven om een dergelijk breed palet aan invloeden te laten horen. Als kanttekening daarbij noteer ik tot slot nog dat hij moet oppassen om zichzelf niet voorbij te lopen, want teveel kan ook echt daadwerkelijk teveel van het goede zijn. Maar voor nu is dit gewoon een bovengemiddelde en soms ontroerende plaat geworden!
Score:
82/100
Label:
AOP Records, 2023
Tracklisting:
1. Ruins, My Dying World
2. Of Awakening (feat. Ne Obliviscaris)
3. Afflux
4. Reign of the Black Sun
5. Ashes and Fading Tides
Line-up:
- Stanley Robertson – Gitaren
- Asim Searah – Vocalen
- Philipp Wende – Drums
- Jaakko Nikko – Bas
- Lisa Wende – Viool
Links: