The Arusha Accord vormde zich in 2005 zonder duidelijke blauwdruk en bestond uit een sextet met maar liefst twee zangers, twee gitaristen, een bassist en een drummer. Het debuut, The Echo Verses, verscheen in 2009 en was een echte bloemlezing van technische metal. De elf nummers die daarop gepresenteerd werden waren zo hectisch en technisch dat ze overmeesterend waren. Best te consumeren met een dosis frisse lucht en een paracetamol.
De band was de laatste jaren minder actief, maar trad wel nog op. Tot in 2017 gitarist Tom Hollings en zanger Alex Green de band besloten te verlaten. Het overgebleven kwartet besloot om vier EP’s te gaan maken waarvan deze Juracan de eerste is en de turbulente bandgeschiedenis moet reflecteren. Zanger Paul Green neemt hiermee ook voor het eerst de zang volledig voor zijn eigen rekening. Het moet gezegd worden, hij kan enorm veel stijlen met zijn stem aan en levert puike prestaties, maar komt soms nog twijfelend over. Vooral in de cleane stukken. Ik kan me best voorstellen dat deze band nog wat zoekt naar een nieuwe sound. En dat schijnt op bepaalde momenten toch sterk door.
Juracan is een moeilijk album om te beschrijven. Het wil vooral veel verschillende dingen tegelijkertijd doen. Het ene moment vliegen de technische riffs je om de oren met zeer goede screams eroverheen. Het andere moment schemeren Papa Roach-invloeden door en nog later, op The Road, gooit de band alles wat ze op de eerste twee nummers hebben bevestigd in de prullenbak. Maar wat wil The Arusha Accord nou precies bereiken? De biografie stelt dat de band een gooi wil doen naar de kroon van grootmeester der technische metal. Zeker nu boegbeelden The Dillinger Escape Plan en Heck het muzieklandschap hebben verlaten.
Maar Juracan bevat niet meer dan vlagen van deze soort muziek. De eerste twee minuten van Blackened Heart is heel straffe technische metal en weet me meteen te overtuigen. Jammer genoeg schakelt Paul daarna naar een twijfelende cleane zang die een Papa Roach-sfeer oproept. Persoonlijk vind ik dit niet elegant uitgevoerd en nogal abrupt. Als daarna de gitaren even abrupt van toonladder wisselen en in majeur verder spelen vind ik het nog minder. Opvolger Vultures doet het dan veel beter en levert een sappig Papa Roach-refreintje afgewisseld met hardere stukken, die eerder als post-hardcore dan als technische metal omschreven kunnen worden.
Ondanks dat de band zeer sterk presteert probeert men te veel ideeën in een nummer verwerkt te krijgen om het voor de luisteraar begrijpelijk te houden. Afsluiter The Dark Pan illustreert dat perfect en bevat maar liefst elf verschillende ideeën die zichzelf abrupt afwisselen, variëren, maar niet herhalen. The Arusha Accord slaagt voor mij niet in hun opzet en mist nog wat finesse in het nummers schrijven, maar hier en daar schijnen een paar lichtpuntjes door. Ik ben benieuwd hoe de volgende EP zal klinken. Iets zegt me dat we optimistisch mogen zijn.
Score:
68/100
Label:
Eigen Beheer, 2018
Tracklisting:
- Blackened Heart
- Vultures
- The Road (Amor Vincit Omnia – Part 1)
- Beneath the Dule Tree
- The Dark Pane
Line-up:
- Paul Green – Zang
- Luke Williams – Bas
- James Clayton – Gitaar
- Mark Vincent – Drums
Links: