Het uit Hereford (Engeland) afkomstige Talons is een groep die zich niet gemakkelijk laat categoriseren. Dit sextet, met twee violisten in de rangen, brengt post-rock met metalelementen, maar laat zich evenzeer beïnvloeden door wereldmuziek, folk, modern klassiek en Indisch klassiek. Het mag dan ook gezegd worden dat de bijzondere line-up en brede waaier aan invloeden troeven kunnen zijn, maar evenzeer een struikelblok. Benieuwd hoe Talons dit aanpakt.
We All Know begint stevig met The Drowning en meteen valt op hoe de drums toch de eerste viool spelen. Het spel van Alex Macdougall draagt niet alleen de muziek, maar vertelt ook voor een stuk het verhaal. Een groot compliment, maar ik loop op de zaken vooruit. De gitaren in The Drowning doen wat denken aan de rustigere nummers op Pelagial, The Ocean en de violen weten de band gepast te ondersteunen en zorgen voor meer spanning. De drums sluiten The Drowning solo af en worden bij elke herhaling steeds meer overstuurd, iets wat ik als luisteraar op andere platen nog niet vaak gehoord heb en getuigt van een goede productie. Tweede nummer On Levels valt in als een bom met een echte sludge/post-metal riff en weet te hypnotiseren met een zwaar overstuurde baslijn en minimalistische drumpartij, verder versterkt door de violen. Na deze twee fantastische nummers waren mijn verwachtingen hoog voor de rest van het album. Jammer genoeg gooit de band het tempo er volledig uit door hier vier opeenvolgende nummers te presenteren die eindeloos voortmijmeren zonder hoogtepunt. Een dieptepunt kent deze sequentie echter wel met Movements on Seven, dat zich eveneens door de ritmesectie laat leiden, maar waar de overstuurde gitaren en de violen storend overkomen. De Indische invloeden zijn hier ook het duidelijkst en gaat de typische rock/metalfan vervreemd achterlaten. Cradles is op zich nog een interessant nummer, waar de baslijn kan boeien, maar het kent geen ontknoping. Persoonlijk vind ik de folkinvloeden op Southern Shade en het vioolduet op Long Reading Room zeer geslaagd, maar dat wordt volledig teniet gedaan door hun spijtige plaatsing op het album. Bij Over and Again brengt de band het tempo er terug in, maar dan is het kalf spijtig genoeg al verdronken. Dit en het ironisch(?) getitelde Quiet zijn zeer welkome, zware uitbarstingen op het eind van het album. Titeltrack We All Know presenteert het beste rustige materiaal van het album en herbruikt op het eind het hoofdthema van Over and Again in zachte variant.
Talons is een band die uitpulkt van het talent, maar door de brede waaier aan invloeden compositioneel focus verliest. Hier ligt dan ook het grote probleem, want dat heeft tot gevolg dat niet alle nummers bij elkaar passen en er geen rode draad in het album zit. Qua instrumentatie slaagt de band wel. De violen worden effectief gebruikt en weten altijd wat aan de muziek bij te dragen. De gitaren laten iets meer ruimte voor de violen en kennen doorgaans vrij sterke arrangementen, met als hoogtepunt On Levels, maar de echte sterren van het album zijn de drumpartijen. Voor de metalfan zou ik aanraden om de eerste twee nummers in de playlist op te nemen. Voor de meer avontuurlijke post-rocker raad ik aan om het volledige album eens een kans te geven. Talons verdient het om in de gaten gehouden te worden, maar moet nog even rijpen. De eindscore is een reflectie over het album als geheel.
Score:
62/100
Label:
Holy Roar Records, 2018
Tracklisting:
- The Drowning
- On Levels
- Cradles
- Movements on Seven
- Long Reading Room
- Southern Shade
- Over and Again
- We All Know
- Quiet
Line-up:
- Oliver Steels – Gitaar
- Sam Jarvis – Gitaar
- Reuben Brunt – Viool
- Sam Little – Viool
- Chris Hicks – Bas
- Alex Macdougall – Drums
Links: