[img]http://www.zwaremetalen.com/image/logosympathyklein.jpg[/img]
Sympathy – Invocation
Invocation verschijnt op het “Fear Dark” label, dat vooral christelijke bands voortbrengt, zoals slechtvalk en Kekal. Dit gecombineerd met de naam Sympathy had nou niet meteen mijn sympathie…
Sympathy is een één mans formatie uit Canada en speelt een mix van death en blackmetal. De band bestaat sinds 1990 en Invocation is de vijfde release van deze band. Zoals genoemd bestaat de band uit één persoon, genaamd Dharok, die wat vocale hulp krijgt van Angel op het nummer Christus Facus Est. De muziek doet me in sommige nummers een beetje denken aan “Old Man’s Child of Dimmu Borgir” qua keyboard werk, maar deze cd bevat toch vooral death elementen variërend van gitaar tot drum tot zang werk.
Tracklist:
1. Invocation
2. Fey Illusion
3. Occupy
4. Circle of Light
5. Final Ordeal
6. Cup of Demons
7. Arise
8. Realm of Disease
9. Prelude and Toccata in E minor
10. Christus Factus Est
11. Immolaton of the Dragon
12. Death of the Immortals
De eerste helft van de cd (tot nummer acht) is nogal saai gespeelde death, de drum(computer?) ratelt vaak maar door, de gitaren zijn gewoon saai en eentonig en allemaal allang een keer gedaan. De zang gaat dan nog, maar is niet origineel en vernieuwend. Vanaf nummer acht wordt de cd dan toch nog een beetje interessant. De eerste helft van Realm of Disease is nog de gewone death/black, maar al snel komen er steeds meer keyboardjes in en maken het geheel tot een best interessant nummer. Nummer negen is een piano stuk, dat van mij wel iets spannender had gemogen. Christus Factus Est is het daarop volgende nummer en doet me een beetje denken aan Elend, maar dan met gitaren. Hierna komt het nummer Immolation of the Dragon wat gewoon lekker snel gespeelde black is met goed geplaatste keyboardjes. Het hele geheel sluit af met Death of the Immortals een geheel instrumentaal nummer dat een mooi intro bevat, maar een wat minder end heeft.
Invocation is dus een album met twee kanten, de death en black kant. Waarvan in de black kant dus het meest variatie zit en het meest interessant is, jammer dat hier niet de hele cd mee vol staat want dan was de cd naar mijn idee toch een stuk leuker geweest. De death kant is naar mijn idee toch gewoon echt te saai en te eentonig. Nu is het net niets voor death liefhebber, maar ook niets voor black liefhebber.