In den beginne was er in de primitieve oersoep een band met de naam Hellhammer. Uiteraard hoef ik het verhaal van deze band niet volledig te vertellen aan de lezers hier en hoe het minstens zo legendarische Celtic Frost ontstond uit de ruïnes van die band. Deze twee overlappende bands hebben de blauwdruk voor death metal zoals wij dat kennen gelegd en hebben daarmee, vanzelfsprekend, veel bands beïnvloed. Bands die de atmosfeer proberen te evenaren van de legendarische riffs en even intensief en primitief te werk gaan om het brute karakter eer aan te doen. Bands als Goatlord en Mystifier, maar ook een recentere band als The Fog. Uiteraard zijn dit niet de bekendste voorbeelden, maar wel goede voorbeelden van het geluid zoals dat hierboven beschreven staat.
Een band die absoluut geen goed voorbeeld is van dit geluid, is het Nederlandse Swampcult. Verdomme, wat word ik onwaarschijnlijk chagrijnig van dit soort bands. Op een goedkope manier wordt geprobeerd om een slaatje te slaan uit het iconische geluid van niet alleen Hellhammer en Celtic Frost, maar ook de talrijke bands die in de jaren tachtig en negentig opstonden om de oude meesters te eren. De riffs komen niet eens in de buurt van die aloude atmosfeer en zijn vooral heel saai. Er is niets blijven hangen na een aantal folterende luisterbeurten, behalve dan toch de ondermaatse productie van The Festival. Het mag dan rammelen, ruisen en rumoer teweeg brengen, maar dit klinkt alsof er materiaal van het Intertoys huismerk gebruikt is.
Wanstaltig teken aan de wand van het slechte geluid zijn de vocalen. Deze zijn bedolven onder de effecten en klinken bijzonder chaotisch. Hierbij krijg ik het idee dat de band een ideaal nastreeft dat veel gebruikt werd in de glorieuze periode die het eind van de jaren tachtig was, maar er dramatisch in faalt. Die occult aandoende galm wordt tegenwoordig nog succesvol gebruikt door bands als Teitanblood en Hexenslaught, maar ook hier blijft Swampcult hopeloos achter (niet dat laatstgenoemde ook maar in de buurt komt van de genoemde voorbeelden). Het idee achter de keuze voor deze vocalen en het narreren dat veelvuldig gebeurt, is waarschijnlijk de thematiek die de band behandelt. De teksten hebben namelijk van doen met de teksten van Lovecraft, om precies te zijn het verhaal The Festival.
Zoals de titel van het album doet vermoeden, betreft het hier een concept dat is opgehangen rond het meesterlijke verhaal met dezelfde titel van de Amerikaanse schrijver. Het is al lang niet origineel meer dat dit gebeurt (Black Sabbath gebruikte zijn verhalen al als inspiratie), maar het wordt bij het beluisteren van het werk van Swampcult jammer dat iedereen zomaar aan de haal kan met de teksten. Wat ik op dit album aantref, doet absoluut geen recht aan het op meesterlijke wijze ontvouwende gevoel van kosmische, occulte dreiging dat de meester van de vreemde fictie weet op te roepen. Neen, deze abominatie maakt er een kinderlijk schouwspel van, dat de sluimerende dreiging volledig teniet doet.
Mijn oordeel over dit album laat niet naar zich raden na het lezen van deze recensie. Eenzelfde oordeel geldt overigens voor het imago dat Swampcult zich aanmeet, bestaande uit twee heren die achter een gimmicky laag make-up proberen te verschuilen dat deze zwakke vertoning ieder spoor van creativiteit of moeite ontbeert. Dit alles is de reden dat hieronder geen score te vinden is. Maar goed, genoeg woorden aan vuil gemaakt. Gelukkig heeft Darkthrone wederom laten horen hoe het wél moet, met opnieuw een meesterlijke plaat. Godverdomme.
Label:
Transcending Obsucrity Records, 2016
Tracklisting:
- Chapter I – The Village
- Chapter II – The Old Man
- Chapter III- Al-Azif Necronomicon
- Chapter IV – Procession
- Chapter V – The Rite
- Chapter VI – The Flight
- Chapter VII – The Dawning
- Chapter VIII – The Madness
- IX – Epilogue – Betwixt Dream And Insanity
Line-up:
- A. – Drums, Fluit, Vocalen
- D. – Gitaar, Bas, Piano, Orgel, Vocalen
Links: