Nou en dan hebben we nu een nautisch avontuur voor de boeg, want een Rip Tide is een levensgevaarlijke stroming. De thematiek die de band Suffer Yourself heeft gekozen is het verlangen om te sterven onder water. Geen lichtzinnige bedoening dus, maar de band heeft niet voor niets de naam Suffer Yourself gekozen. Wouter schreef hier eerder over het album Inner Sanctum op Zware Metalen. En eveneens als toen het geval was, gaan er vergelijkingen op met bands als Esoteric, Evoken en Ahab. Kenners weten dat laatstgenoemde band subliem uitblinkt in nautische esthetiek voor wat betreft het tekstuele gedeelte. Kortom, hier moet ik het mijne van weten.
Greg Chandler (Esoteric) leverde een gastbijdrage op het eerder genoemde Inner Sanctum, dat is wat mij betreft toch wel een indicatie dat Suffer Yourself niet zomaar de eerste de beste funeraldeathmetalband is. Ik heb bands als Esoteric, Evoken en ook Ahab hoog zitten qua waardering. Ze zijn creatief, controversieel en weten altijd een stempel te drukken, waardoor ze goed herkenbaar blijven. Maar hoe is dat eigenlijk bij Suffer Yourself?
De opener is gelijk al de grootste kluif aan muziek. We tikken een dikke twintig minuten weg aan duistere, melodische, maar vooral dreigende doom-death metal. Log en traag uitgesponnen beweegt de muziek zich voort. Op de achtergrond kan je met de hoofdtelefoon zo nu en dan wat echte guurheid horen. Dit refereert dan naar mijn idee aan de nautische thematiek. Rond de vijfde minuut ontwaar ik dan ineens een heerlijk stukje gitaarwerk, zomaar afkomstig van het Paradise Lost-debuut Lost Paradise, alleen dan wel in een eigentijds jasje gestoken. Na dit moment komt er echt meer death metal in de muziek gecombineerd met een aantal trage groovende passages waarbij een diepe monsterlijke grunt te horen is. Het is geen unieke uitvoering, maar wel een erg diepe en mooie uitvoering van de funeraldeathmetalstijl.
Na de eerste tien minuten worden de spierballen getoond door onder andere stevig drumwerk, om vervolgens een cello te beroeren. De band weet het hiermee tijdelijk over een andere boeg (of boei zoals je wilt) te gooien, waardoor het epische gehalte nog beter tot zijn recht komt. De gitaren zijn episch, de grunt wel degelijk een diepe borrelende onderwatergrunt die niet te negeren valt. Deze energieke afwisseling doet sterk denken aan de geniale muziek die Esoteric maakt, waarbij Suffer Yourself toch echt wel variabel genoeg musiceert om het interessant te houden. Het is zeker geen plagiaat wat hier wordt gebracht, al valt niet te ontkennen dat Suffer Yourself heel goed weet waar Abraham de mosterd haalt. Wat mij bijzonder bevalt is de wijze waarop de duistere mix goed hoorbaar blijft, zonder dat het een overgeproduceerde bende is geworden.
Tijdens het tweede gedeelte van het openingsnummer horen we steeds vaker een onvervalste krijs op de achtergrond, wat zorgt voor een nog meer beladen en duister geheel tezamen met de eerder genoemde diepe grunt. En dan is het niet zo plots gedaan met dit magnifieke Spit in the Chasm, want het nummer sterft weg met wat rustig maar doordrongen achtergrondgeluid. Alsof er een minuut geleden een nucleaire bom is gevallen die een stad heeft weggevaagd.
Het tweede nummer Désir de trépas maritime (Au bord de la mer je veux mourir) maakt dan tevens gebruik van dezelfde overgang om vervolgens rustig en met mooie celloklanken te openen. Dreigende gitaarklanken brengen de spanning weer volledig terug. Door de verhalende Franstalige declamatie, vergezeld van allerlei achtergrondgeluiden banen we ons een weg door de woeste zee.
De eindbestemming is het afsluitende nummer Ugasanie – Submerging, dat in feite niets anders is dan een golvend outro. We zijn ten onder gegaan, zoals ook de intentie was.
Voor het echte werk moet je dus vooral luisteren naar de eerste twintig minuten van dit album, de overige twee nummers zijn slechts aardige aanvullingen op het thema. Op Spit in the Chasm laat de band wel horen waartoe hij in staat is, namelijk uiterst genietbare en duistere muziek. Rip Tide is zoals de symbiose tussen funeral- en death metal wat mij betreft hoort te zijn. Heerlijke schijf!
Score:
87/100
Label:
Aesthetic Death, 2021
Tracklisting:
1. Spit in the Chasm
2. Désir de trépas maritime (Au bord de la mer je veux mourir)
3. Ugasanie – Submerging
Line-up:
- Stanislav Govorukha – Gitaar, zang
- Kateryna Osmuk – Drums
- Lars Abrahamsson – Gitaar
- Johan Selleskog – Basgitaar
Links: