Steven Wilson – Hand. Cannot. Erase.
Kscope, 2015
Hoewel ik niet tot het kransje mensen hoor dat al sinds 2009 op een nieuwe plaat van Porcupine Tree zit te wachten, behoor ik sinds het onevenaarbare The Raven That Refused To Sing (And Other Stories) wel tot de fans van alleskunner Steven Wilson. Slechts twee jaar na die prachtplaat is er nu Hand. Cannot. Erase., een album dat heel grote schoenen te vullen heeft. Het artwork doet in geval het beste vermoeden.
In vergelijking met de voorganger is Hand. Cannot. Erase. een opvallend bedeesd, bijna voorzichtig album. Het is muzikaal veel softer dan The Raven That Refused To Sing dat je bij wijlen meesleurde in een kolkende waas van multi-instrumentale waanzin. Dan dit album, dat het spijtig genoeg moet hebben van iets te veel pauzes, stiltes, tussenstukjes en interludes. Een kleine scheut elektronica maakt het geheel er niet overtuigender op. Zo wordt opener First Regret meer dan een aangename intro, het lijkt wel een waarschuwing dat dit album de lat die de voorganger heeft gelegd niet over geraakt.
Toegegeven, het concept dat Wilson voor deze plaat gekozen heeft leent zich ook wel tot zwaarmoedige, emotionele muziek. Een verhaal van een succesvolle en populaire vrouw die drie jaar dood was zonder dat iemand haar miste valt moeilijk te vertellen met woeste orkaansongs, maar toch vind ik het zonde dat de stijlbreuk zo groot is geworden.
Gelukkig zijn de muzikale capaciteiten van Steven Wilson -stijlbreuk of niet- wat ze zijn. In de langere nummers (3 Years Older, Routine en Ancestral) worden zoals twee jaar geleden verschillende instrumenten op onnavolgbare wijze met elkaar verweven, maar zelfs die nummers hebben te vaak te lijden onder net iets te veel soft gedoe. Hoewel de vergelijking met Pink Floyd bij momenten opgaat, is dit voor een keertje niet onverdeeld positief bedoeld. Daarvoor laat Wilson te veel kansen liggen om zijn muzikale vulkaan tot uit te laten barsten en blijf ik (het is hier tenslotte Zware Metalen) al te vaak op mijn honger zitten. In plaats van progressieve hard rocksongs met een scheutje ballad biedt dit album te veel ballad en te weinig progressieve hard rock (getuige daarvan het titelnummer). Spijtig genoeg moet je op zo’n moment ook beseffen dat Wilson de zanger niet altijd even sterk is als Wilson de muzikant en componist.
Wie net als ik zat te wachten op een meeslepend vervolg op The Raven That Refused To Sing (And Other Stories) zal bij Hand. Cannot. Erase. hoogstwaarschijnlijk teleurgesteld achterblijven. Steven Wilson blijft natuurlijk een uniek muzikant en componist, maar met deze plaat drijft hij te ver weg van wat hem met zijn metalen volgelingen verbindt. Het is fijne luistermuziek, maar op een nummer als Perfect Life wordt duidelijk dat zijn eigenzinnigheid de bovenhand heeft genomen op zijn echte kwaliteiten, ook heeft het nummer natuurlijk een prachtige plaats binnen het zwaarmoedige concept van dit album. Dit is geen slecht album, maar zeker niet het album van de bevestiging. Wie zich echter niets aantrekt van een (subjectief) gebrek aan kracht een meeslependheid zal een album vinden met mooie songs die door heel wat hoofden zullen spoken. Aarzel in dat geval niet om hier onderaan vijftien punten bij te tellen.
Tracklisting
- Intro
- First Regret
- 3 Years Older
- Hand Cannot Erase
- Perfect Life
- Routine
- Home Invasion
- Regret #9
- Transience
- Ancestral
- Happy Returns
- Ascendant Here On…
Line-up:
- Steven Wilson – vocalen, mellotron, keyboards, gitaar, bas, banjo, programmatie
- Guthrie Govan – gitaar
- Nick Beggs – bas
- Adam Holzman – piano, hammond orgel, synthesizer
- Marco Minnemann – drums
Links: