Deze recensie gaat over het debuutalbum However It Still Moves van het Chileense Sporae Autem Yuggoth. Een band die zich waagt aan het deathdoomgenre volgens oude schoolreceptuur. Dit debuut heeft een speelduur van maar liefst zestig minuten. Niet uitzonderlijk als het gaat om wat meer uitgesponnen trage doom, maar de bijgeleverde omschrijving maakt mij enigszins sceptisch. Een beschrijving met termen als “atmospheric”, “denser”, “melancholic”, “menacing”, “utterly crushing and crushed” en tot slot “dark as fuck” worden ons voor de voeten geworpen. En alsof dat nog niet genoeg is trekt het label Personal Records een parallel met het almachtige Skepticism als het gaat om het goed getimede gitaarwerk… als dat maar goed gaat. Maar kom, we hoeven toch niet direct zo onverschillig tegenover dit debuut te staan. We zijn immers wel vaker de afgelopen maanden in positieve zin verrast door zeer smaakvolle debuutplaten. Bovendien komt er uit Chili een bovenste beste wijnselectie, om maar eens wat te benoemen. Dan durf ik niet te beweren dat dit exportproduct al bij voorbaat bagger is.
En met deze insteek waag ik mij aan een eerste luisterbeurt. Wat direct door de hele plaat heen opvalt zijn de scherpe korte gitaar melodieën die wat de hoogte in gaan en wat blijven zinderen. U zou deze kunnen herkennen van het debuutalbum Lost Paradise van Paradise Lost. Al is de hier hoorbare variant een tikkeltje minder grillig, waardoor het nèt wat beter past in het totaalplaatje. Daarnaast horen we een duister en ook melancholisch gebruik van gitaarriffs. Check! ook die kan van het lijstje af worden gestreept. Een nummer als Through Dominion to Interlude sleept en kraakt voort als een slak die als pletwals is vermomd om zo de aarde gelijkmatig om te ploegen. Het zeer spookachtig en beladen keyboardspel trekt een rilling over het lijf van iedere aandachtige luisteraar. Een spoor van intense horror blijft achter wanneer een schreeuwende gitaar zich als een schaduw over een duister fundament heen werpt.
Aanvankelijk begint de opener Apparition of Internal Odes met een reeks aan geluidswaarnemingen die naadloos zouden passen in een psychologisch zieke horrorfilm. Inclusief onheilspellende kerkbellen en keyboardlijnen die overgaan in de eerste gitaarklanken. Wat er nadien volgt is lastig onder woorden te brengen, omdat het geheel vrij complex in elkaar steekt. Gitaarlijnen die een eigen weg lijken te volgen, maar elkaar ook aanvullen, keyboardtoetsen die een sterke gelijkenis hebben met het magistrale werk van Evoken en zelfs Esoteric, spannende tempowisselingen en een hese grunt die in de meeste gevallen vrij verstaanbaar blijft. Sporae Autem Yuggoth pakt met dit eerste nummer direct uit, want veel korter dan tien minuten duurt deze hallucinerende trip niet.
Het is in deze beginfase continu spannend waar de muziek ons heen brengt. De variatie lijkt binnen de gekozen stijl grenzen te overschrijden, waardoor er gelukkig niet heel snel een einde aan komt. En als het einde al wel daar is, dan vervolgen de Chilenen met de adembenemende kraker The Pendulum of Necropath, waarop de vocalist zich waagt aan een gefluisterde passage, naast zijn grunts. Er is tevens een zieke dissonante groove hoorbaar, die op een tapijt van flegmatisch toetsenwerk wordt uitgesponnen. Het nummer dooft een beetje te snel uit naar mijn smaak, want het is behoorlijk genietbaar. In sommige gevallen kiest de band er voor om het tempo richting funeral doom af te schakelen, waardoor er enige mogelijkheid is om even naar adem te happen. Ware het niet, dat het geheel eigenlijk zodanig benevelend klinkt, waardoor dit vrijwel onmogelijk blijkt te zijn.
Gelukkig worden we continu op sleeptouw genomen door dit sextet. Zo is het bijvoorbeeld volstrekt onmogelijk om tijdens het opvolgende Colosus Larvae: The Crimson Coffin & The Scarlet Worm het hoofd stil te houden. Wat een subliem gevoel voor songwriting. Onwerkelijk dat dit het debuut van deze band is! Maar het is toch echt zo. Hakkende, groovende en scheurende riffs worden samen geklonterd tot een complexe geluidsbrij, die dan plotsklaps in elkaar opgaan onder een forse adembenemende blastbeatsectie. De hese doodsbrul pakt ons bij het nekvel om zo nog niet ontdekte plaatsen in de menselijke psyche bloot te leggen. Dreunende pianotoetsen maken er dan vervolgens een nog stemmiger geheel van. De harde drumcadans waarmee Disintegration aftrapt klinkt dan wat meer death metal. Vrij traditioneel gebracht, maar toch ook verfrissend vanwege de keyboardtoevoegingen, tempowisselingen en de totale sfeer. De geluidsmix is overigens heel goed en niet al te dof, al krijgen we wel het “donkere-en-duistere-krochten-gevoel”. Dat is op zichzelf staand behoorlijk knap!
Tegen de tijd dat we dan Enantiodromia bereiken, zijn we door alle emotie door elkaar geschud. Noem uw redacteur van dienst gerust psychisch onstabiel, maar ik zeg jullie, beste lezers, waag je er eens zelf aan. Dit is hard, zwelgend, emotioneel en genietbaar. Enantiodromia ervaren we als een intermezzo, om zo klaar te zijn voor het eerder aangehaalde en zwaar vervormde Through Dominion to Interlude. De grunt klinkt nog wat dieper vanuit de borstkas en de muziek zelf is een pure ode aan old-school deathdoom. Nergens, maar dan ook nergens laat deze band ook maar een glinstering van licht door zijn muziek heen schijnen. Intens ziek en slepend kruipt dit nummer, nu zelfs met afwisselende dubbele vocalen richting uw gehoorgangen door uw brein heen. Een prachtige solo breekt het midden even op, waarna het nummer weer met speels gemak terug grijpt naar het beginthema. Tegen het einde krijgen we overigens weer zo’n enigmatische solo voor onze kiezen, lang resonerend en gillend, totdat het nummer in een droevige teneur het einde opzoekt. De kloppende basdrum als fundament bestaande uit natte kleigronden waarover een serie herfstbladeren vallen onder een bedrukte gitaar- en keyboardmanifestatie.
The Night Ocean laat zoals verwacht de zee horen en akoestisch gitaarwerk. Sinister, zeker wanneer we de golven horen beuken tegen de rotsen. Of is het gedonder? Dit is duidelijk een outro, waar we even op adem kunnen komen. Alles even goed overdenken, om vervolgens vliegensvlug de repeatknop weer in te drukken. Genieten van deze complexe muziek gaat niet vanzelf, u moet er zich aan over kunnen geven. Maar als het eenmaal zover is dan is het ook wel echt genieten met een hoofdletter G. Met However It Still Moves heeft deze Chileense band een schitterend debuutalbum klaarliggen. Misschien wel het allermooiste en tegelijkertijd duisterste debuut wat ik in jaren heb gehoord. Nu heeft Sporae Autem Yuggoth de lat voor zichzelf met dit debuut wel heel hoog gelegd en hierin schuilt dan ook de grootste uitdaging. Want hoe komt dit Chileense sextet hier in hemelsnaam nog overheen? Dat lijkt volstrekt onmogelijk, wanneer het debuut al direct een meesterwerk blijkt te zijn. Dat is hier zonder enige twijfel het geval.
Score:
95/100
Label:
Personal Records, 2023
Tracklisting:
- Apparition of Internal Odes
- The Pendulum of Necropath
- Colosus Larvae: The Crimson Coffin & The Scarlet Worm
- Disintegration
- Disguise the Odius Spirits
- Enantiodromia
- Through Dominion to Interlude
- The Night Ocean
Line-up:
- Alexis Gutiérrez – Bas
- Diego Guzman – Drums
- José Gallardo – Gitaren
- Patricio Araya – Vocalen
- Luis Morales – Gitaren
- Johanna Sánchez – Keyboards
Links: