Sonata Arctica – Winterheart’s Guild
Wie heeft er nog niet van Sonata Arctica gehoord? Één ding is zeker, deze mannen uit het noorden van Finland hebben in zeer korte tijd heel veel succes gehad. Dit kan je niet van alle groepen zeggen. In een aantal jaar zijn ze uitgegroeid tot meesters in het power metal genre. Sonata is geboren in 1996, en in 1999 werd het eerste full-length albums van deze heren uitgebracht. In 2001 verscheen hun tweede album, Silence.
En zie hier! voor mijn neus pronkt het nieuwe kunstwerk van deze melodieuze metaalhoofden! Winterheart’s Guild is dus hun derde full-length album en werd tot mijn grote verassing in zeer weinig tijd tot stand gebracht. Hun laatste gig deden ze op 27 juli 2002 en de studio was al geboekt voor half-september! Tony Kakko had iets meer dan anderhalve maand om een nieuw album uit de grond te stampen. En blijkbaar is hij iemand die heel goed met zo’n tijdsdruk kan omgaan, want Winterheart’s Guild is werkelijk een meesterwerk.
|
Vooraleer ik begin met alle tracks te bespreken, lijkt het me best om de verschilpunten tussen deze en vroegere albums naar voren te brengen. Ten eerste de stem van Tony. Vaarwel hoge toontjes, want die zijn in dit nieuwe albums slechts zelden te vinden. De ‘standaardnummertjes’ uit Silence stonden goed vol met high-pitch gezang, maar nu heeft hij bijna elke poging laten varen. Liefhebbers van dit soort stem zal misschien ietwat teleurgesteld worden. |
wil dit zeggen dat Tony’s stem is achteruitgegaan? Helemaal niet! Ik heb de indruk dat hij wou tonen dat hij ook lager kon zingen, en dat hij een echte zanger kon zijn (daar heb ik overigens nooit aan getwijfeld). Ten tweede, de keyboards. die zijn op dit album (net zoals in Silence) voor een groot deel door Tony zelf ingespeeld. Nieuw is : toetsenist Mikko Harkin heeft ondertussen de band verlaten en werd vervangen door Henrik Klingenberg (Requiem). Ook verrassend is de bijdrage van wonderkind Jens Johansson! In 4 liedjes speelt hij bepaalde keyboardstukjes echt de moeite waard zijn. Hoe kan het ook anders, Jens is een van de beste toetsenisten van het moment!
Dit album begint gelijk met het heel catchy nummertje Abandoned, Pleased, Brainwashed, Exploited. Een snelle en melodieuze track die niemand ongeroerd zal laten. Het heeft geen hit-potentieel zoals San Sebastian dat had, maar het is niettemin een klasse song.
Gravenimage, de tweede track begint met een melodieuze en kalme intro (ben ik het of doet zo’n intro je automatisch denken aan het hoge noorden?). Dit is weer zo’n halve ballad à la Replica zoals enkel Sonata die kan maken. Na ongeveer drie en een halve minuut laat de band zich gaan en wordt het tempo opgedreven.
The Cage is weer zo’n heerlijk snel nummer. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik vind Tommy Portimo one hell of a good drummer! Dit lied bevat weer zo’n refrein die je met volle borst zou kunnen meezingen! In dit liedje hoor je trouwens hele mooie keyboard en gitaren solo’s. Eigenlijk krijg je het gevoel dat dit liedje gaat exploderen, pure extase!
Silver Tongue is een goede mid-tempo song. Niet slecht, helemaal niet, maar niet echt een uitschieter.
The Misery is een heerlijke ballad die perfect zou zijn om jouw wederhelft te bekoren. Kaarslicht, romantische sfeer creëren, zet dit liedje op en je kan beginnen dansen. Dit lied doet ietwat aan de stijl van The Scorpions denken. En dit is dan weer iets wat ik als een pluspunt zou zien! ik krijg er nog kriebels in de rug van.
Victoria’s Secret is mijns insziens een van de beste nummers op dit schijfje. Als ik me niet vergis, is de song al eerder in 2003 op single verschenen. Dit liedje heeft zoiets waar je bij zegt ‘moest er een hit uit deze cd komen, dan is dít het wel.’ Opnieuw een catchy melodie, en een refrein die je met plezier meezingt! De keyboard solo op dit liedje is wel heel erg snel op en neigt wat naar het experimentele.
Champagne Bath begint zeer sterk met een korte gitaar intro. Ook dit lief is zo’n lekker snelle song, hoewel iets minder sterk dan Victoria’s Secret.
Broken is een beetje de vreemde eend in de bijt. Het lied heeft eigenlijk niet veel met het concept van power metal te maken. In dit lied hoor je dat ze efjes hebben geëxperimenteerd. Maar het is zeker geen slechte track. Het klinkt iets toegangelijker dan de snelle nummers van Sonata, wat volgens mij zeker geen slecht ding is.
The Ruins of my Life is zo’n mengeling van verschillende invloeden uit verschillende metalgenres. De snelle drums zijn opnieuw van de partij, en Tommy drumt er maar op los!! Jani veranderd hier ook totaal zijn stijl. De gitaren klinken echt verschillend van andere nummers. En als ik me niet vergis hoor je zelfs folk invloeden. Dit maakt van The Ruins of my Life een zeer gevarieerd lied die je 5 minuten lang. Het einde is tevens heel erg verassend. De arctic rockers hebben blijkbaar de kloten gehad om de regels overboord te slaan een het lied te eindigen met bijna trashy riffs. Heel speciaal, maar dit maakt van The Ruins… alleen maar een beter lied! Je moet het horen, want dit is echt geen klassieke Sonata Arctica nummer.
Draw Me is een wat povere afsluiter. Het is een leuke ballad, maar ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat ik liever een bombastisch nummer had verwacht. Nou goed, er staan slechts 2 échte ballads op deze schijf, dus mij zal je zeker niet horen klagen!
Wat kan ik hieruit concluderen? Sonata Arctica is sterk vooruitgegaan. Zowel op musicaal vlak als op lyrisch vlak. Sonata groeit, en zal verder uitgroeien tot een ware cult-band! Dit schijfje heeft niet echt mega-grote-torenhoge uitschieter zoals Silence dat had, maar dit komt omdat bijna alle nummertjes wel kunnen uitgroeien tot een ware hit. Dit maakt van Winterheart’s Guild en album waar je graag mee gaat slapen en met plezier mee wakker wordt. Weet je wat? Ik zet hem nog eens op.