In de bijgeleverde beschrijving van het nieuwe album van SOM wordt gesproken over Doom pop. Nu zijn dat wel twee genres die best ver van elkaar af liggen, toch valt hier wel iets voor te zeggen. Na beluistering komt het erop neer dat SOM een interessante mengelmoes maakt tussen Post Rock, Shoegaze en Alternatieve Metal, aangevuld met wat popinvloeden. Dit laatste zit hem overigens vooral in de zangpatronen, die vaak wat lieflijk aandoen. SOM is een Amerikaanse band die met Shape of Everything hun tweede album maken, en de eerste voor Pelagic Records, nadat er eerder in 2021 een EP is uitgebracht. Het label voelt als een logische plek voor de band, aangezien er veel gelijkgestemde bands bij Pelagic opereren. De heren zijn overigens niet nieuw in de muziekindustrie. Andere bands waar de bandleden actief in zijn, zijn onder andere Junius en Caspian.
En dat hoor je terug in de muziek. Naast de invloeden van bovengenoemde bands ligt het geluid van SOM pakweg tussen Deftones en Astronoid. Bij de eerste paar keer dat ik dit album beluisterde had ik het idee naar één en hetzelfde nummer te luisteren. Dit is vooral omdat de opbouw van alle nummers grotendeels hetzelfde is, het kent steeds eenzelfde basis. En die bestaat uit breed opgetrokken en uitwaaiende gitaarmuren met een dienende ritmesectie. Daaroverheen legt zanger Will zijn zalvende melodieën.
Na meerdere malen dit album te hebben beluisterd, ging de plaat ook steeds meer groeien en kwamen er steeds meer details en invloeden bovendrijven. Die bevinden zich vooral in het gitaarwerk. Zo komen er wat groove/nu metal invloeden voorbij in Shape en Heart Attack, die invloeden van Deftones verraden. Ook kent Center een hele fijne Shels vibe en hoor ik zowaar jaren 80 riedeltjes in Wrong, een van de hoogtepunten van het album. Deze groei geldt niet alleen voor de gitaarlijnen, maar ook voor de zangpartijen van Will. Persoonlijk moest ik eraan wennen. Er wordt niet geschreeuwd of gekrijst. Er worden ook niet echt inventieve zanglijnen bedacht. Alles wordt op één en dezelfde ingehouden manier gezongen. Alsof hij in de babykamer zijn partijen heeft opgenomen. Toch weet hij de aandacht vast te houden in een nummer als Center, waarbij hij goed gebruikt maakt van terugkerende zanglijnen. Dat werkt bij deze muziek uitstekend.
Doordat de nummers zo hetzelfde klinken zijn er geen echte uitschieters. Daarom laat het album zich best in zijn geheel beluisteren om de sfeer optimaal te ervaren. En aandacht vasthouden is niet zo’n probleem, omdat de band kiest er niet voor kiest om nummers boordevol ideeën te stoppen of te verzanden in eindeloze soundscapes. Een riff of idee wordt niet continu uitgemolken. SOM houdt de nummers kort en behapbaar, wat ook wel eens prettig is in de genres waarin SOM opereert. Het album doet me qua productie ook wel denken aan de laatste plaat van Astronoid, een stijlverwante band qua sfeer. Het album kent een prettig open en vooral helder geluid, dat ook wel nodig is voor muziek als deze. De gitaarlagen zijn goed te onderscheiden van elkaar. Pluspunt ook voor het drumgeluid. Deze klinkt ietwat bedompt, maar dat werkt perfect bij de ‘warme-deken-muziek’ van SOM.
Al met al is het een plaat voor de liefhebbers van het genre. Het zou grote ogen kunnen gooien onder de wat melodieuzer ingesteld shoegaze luisteraars. Ook fans van Shels, Deftones, Alcest zouden dit zeker eens moeten gaan beluisteren. Het album verschijnt 21 januari en zal ongetwijfeld van mooi artwork worden voorzien door kwaliteitslabel Pelagic.
Score:
78/100
Label:
Pelagic Records, 2022
Tracklisting:
- Moment
- Animals
- Center
- Shape
- Clocks
- Wrong
- Heart Attack
- Son of Winter
Line-up:
- Duncan Rich – Drums
- Justin Forrest – Basgitaar
- Mike Repasch-Nieves – Gitaar
- Will benoit – Zang, Gitaar, Synthesizer
- Joel Reynolds – Gitaar
Links: