Sol Anahata – Syncretic Sovereignty

Geschreven door op 15-03-2024 om 23:40.

Sol Anahata is een samenwerkingsverband tussen Canadese en Australische bandleden. In de metalen archieven is de band ook simpelweg te vinden onder de naam Anahata. Voor de spirituele mens onder ons, “Anahata” is de hartchakra in het Sanskrit en zodoende heeft u wellicht al een idee wat het doel is van deze band en zijn muziek. Spiritueel en emotioneel beroeren, bedoelen de heren daarmee. En wanneer ik dan een aanduiding zie staan als epic heavy metal en even later op de metalen archieven heavy, speed en power metal, verwacht ik toch wel iets redelijk traditioneels. Maar erger dan dat kon ik er niet naast zitten voor wat betreft het tweede volwaardige album Syncretic Sovereignty.

Deze band kenmerken als een epische heavy metalband is veel te kort door de bocht. De heavy metal hoort u vooral terug in het gitaarwerk, dat – toegegeven – met name in de solo’s wel heavy aanvoelt. Ik hoor zeker ook wel een flinke lading meerstemmigheid terug, onder andere tijdens het eerste echte swingende nummer Daybreak. Geen idee of dit allemaal door de vocalist van dienst is uitgevoerd, maar knap is het wel. Als een kameleon gaat hij van grunts, geschreeuw tot een zuivere zangstem door de nummers heen. Die laatste doet wat denken aan Michael Poulsen (Volbeat) De muziek zelf is op zich zelf wat progressiever van aard. Over het algemeen horen we lange nummers, die een verhaal vertellen dat ik enkel kan volgen door de bijgeleverde teksten. Complexiteit is deze heren niet vreemd, waarbij de melodische gitaarlijnen het geheel evengoed wel luisterbaar houden. De drummer gebruikt zijn drumstel waarvoor het eigenlijk is gemaakt, waarmee ik bedoel dat hij er wel degelijk eens een blastbeat of dubbele baskick tussendoor mept of stampt.

En ondanks het feit dat de band zeker niet onverdienstelijk musiceert komt de muziek maar mondjesmaat bij mijn gevoelsbeleving terecht. En dat was nou volgens mij wel de bedoeling? De progressieve beleving en het spirituele karakter komen wel ruimschoots voldoende tot uiting. Voor wat betreft het laatste aspect moet de band het voornamelijk van de tekstuele inbreng hebben. Er is verder maar bar weinig spiritueels wat ik kan ontdekken. Zo hoor ik geen transcendente kaders, invloeden of intermezzo’s terug, al leent Perihelion zich wel voor een rustig meditatief moment. Komt u dan bedrogen uit met deze schijf? Nee, op zich helemaal niet, wanneer u openstaat voor muziek die zich vooral begeeft in het progressieve heavy-metal-hokje, waarbij extreme gruntpartijen niet worden geschuwd. Toch is het vooral de zuivere zangstem die het meeste te horen is en ook wel de beste indruk achterlaat. Het acht minuten durende Arc of the Arrow is wellicht nog het meest exemplarisch voor dit album. Het is een bonte verzameling aan klanken en invloeden die door de band wel redelijk vakkundig aan elkaar is vastgelijmd. De gitaarriffs houden het geheel wat strakker tegen elkaar gedrukt, waardoor ik mij kan voorstellen dat de meer progressieve liefhebber van dit album kan genieten. Het is raar om te stellen dat dit album, ondanks de progressieve invloeden, voor mij teveel kabbelt en daardoor gewoon voorbij gaat, zonder echte “wauw” momenten. Het vlotte en vrij intense The Golden Bough daargelaten.

En toch moet ik tot bovenstaande conclusie komen. Dit zijn muzikanten die echt wel goede muzikale ideeën willen laten horen, maar persoonlijk word ik er niet genoeg door gegrepen. Dat kan natuurlijk in uw geval heel anders zijn. Ik zou u daarom vooral aan willen raden om het hier met behulp van de toegevoegde video eens zelf te proberen.

Score:

69/100

Label:

Eigen beheer, 2024

Tracklisting:

  1. Aphelion
  2. Daybreak
  3. Full Throttle
  4. Quantum Kshatriya
  5. Arc of the Arrow
  6. To the Sea
  7. The Golden Bough
  8. Perihelion
  9. The Thunderer (2020 Whirling Fate Demo)
  10. Son of Fate (2020 Whirling Fate Demo)

Line-up:

  • Jack Heath – Gitaren
  • Kyle Brickell – Gitaren, drums
  • Ioan Tetlow – Vocalen
  • Aiden Watkinson – Bas

Link: