Slipknot – The End, So Far

Geschreven door op 02-10-2022 om 20:44.

Over de titel van ‘Slipknots nieuwe’ The End, So Far is inmiddels al genoeg gespeculeerd. Het negenkoppig monster uit Iowa heeft een zeer bewonderingswaardig pad afgelegd sinds de complete gekte die uitbrak toen men in 1999 zijn zelf getitelde plaat uitbracht via Roadrunner Records. Anno 2022 heeft het negental iedere uithoek van de wereld wel gezien, alles gedaan wat god verboden heeft en mag het zichzelf een waardig headliner noemen op zowat ieder groot metalfestival. Nu sluit de band dit zelf ongetwijfeld gevoelsmatig af want The End, So Far is de laatste via het label wat zonder meer de veilige thuishaven van Slipknot is geweest. Dat er sinds het tekenen van het contract bij Roadrunner Records in 1998 écht in alle opzichten een gedaanteverwisseling heeft plaatsgevonden bij het gezelschap, laat deze nieuwste telg onmiskenbaar horen.

Het opgefokte, bevlogen karakter waar de band namelijk zijn bekendheid mee wist te vergaren in de jaren ’90, lijkt op deze plaat bij tijd en wijlen verdomd ver weg. Ook dat heeft uiteraard zijn charme, want The End, So Far ademt een warme ambiance en luistert mooi als eenheid weg. Met bijna één uur aan speeltijd heeft Slipknot er ook ruim de tijd voor genomen, wat in sommige gevallen gerust wat compacter en doeltreffender had gemogen. Daar is de gewaagde opener Adderrall een uitstekend voorbeeld van. Door de toevoeging van toetsinstrumenten, ingetogen gitaarriedels, speelse basloopjes en popachtige zanglijnen van Corey Taylor zou je eerder denken dat dit Stone Sour of zelfs MGMT is. De aanpak blijkt al snel toonaangevend te zijn voor het merendeel dat volgt. Hoewel ook Acidic, Medicine For The Dead, The Sade en The Finale na enkele luisterbeurten al wat beter landen hoef je weinig technische hoogstandjes te verwachten van het negental. Toch is het wel goed om weer wat soleerwerk terug te horen en al met al beklijven de karakteristieke structuren wel aardig, maar ik kan niet ontkennen dat mijn kaak zowat op de grond lag tijdens de eerste kennismaking. Al déze songs zullen ongetwijfeld een doorn in het oog zijn voor de fans die verlangde naar het ‘oude’ Slipknot. De stijlwijziging is professioneel doorgevoerd, dapper maar zeker niet overal even memorabel.

Wat meer memorabel zijn Heirloom en The Dying Song (Time To Sing) die evengoed buiten de comfortzone vallen. Niet alleen de gifinjectie op instrumentaal gebied valt in positieve zin op, maar ook de op en neer golvende zanglijnen van Corey gaan moeiteloos hand in hand met zowel de swingende dan wel statische aanpak van de muzikanten. Alle fans hebben al eerder kennis mogen maken met de single Yen en daarin gaat de aandacht helemaal uit naar de drumpartijen van Jay Weinberg en het old-school gescratch van Sid. Die gave combinatie van slagwerk (inclusief de ketelmartelarij van de percussionisten) en elektronica komt ook goed uit de verf tijdens het ruigere The Chapeltown Rag, Hive Mind en H377. Dit trio aan songs trekt de balans op alle niveaus weer wat meer in evenwicht. Of zoals de frontman zelf roept tijdens Warranty: ‘isn’t this what you came here for?’ Niet per sé, maar toch zal het exact dát nummer zijn wat kippenvel oplevert bij de fans die het Iowa-tijdperk koesteren. Het verschil tussen Warranty en opener Adderall is in dat opzicht bizar. Noem het veelzijdig of wispelturig wat Slipknot laat horen op zijn zevende album.

Als jij bij de groep fans hoort die met The End, So Far had gehoopt op flirt met het verleden, dan ga je hier buiten het sfeervolle karakter van het album beslist geen gading in vinden. Als fan van het eerste uur die ook zeker geen moeite heeft met wijzigingen in het oorspronkelijke geluid – die weg was immers al vanaf Vol.3: The Subliminal Verses ingeslagen- is het merendeel van deze bijna zestig minuten durende rit wel flink wennen. Met alles wat de band tot nu toe uitbracht, brengt dit werk vooral wat vraagtekens met zich mee met oog op de toekomst. The End, So Far is een album dat vooral in de melodieuze arrangementen langzaam ontplooit om vervolgens tot de ontdekking te komen dat er stiekem wat meer gelaagdheid in zit dan je op het eerste gehoor denkt. Zoals de maskers al meerdere keren zijn veranderd, zo is ook de muziek mee getransformeerd en deze ronde is het contrast absoluut groter dan ooit. Slipknot doet wat stof opwaaien. Ik ben bovenal benieuwd wat de volgende zet is..

Score:

75/100

Label:

Roadrunner Records, 2022

Tracklisting:

  1. Adederall
  2. The Dying Song (Time To Sing)
  3. The Chapeltown Rag
  4. Yen
  5. Hive Mind
  6. Warranty
  7. Medicine For The Dead
  8. Acidic
  9. Heirloom
  10. H377
  11. De Sade
  12. Finale

Line-up:

  • Corey Taylor – Zang
  • Jim Root – Gitaar
  • Mick Thomson – Gitaar
  • Allesandro Venturella – Basgitaar
  • Craig Jones – Samples / Keyboards
  • Shawn Crahan – Percussie
  • Michael Pfaff – Percussie
  • Sid Wilson – Draaitafel
  • Jay Weinberg – Drums

Links: