Goede vikingmetal neemt je mee naar andere tijden. Tijden waarin mensen dicht bij de natuur stonden en vochten tegen de elementen om te overleven. Denk bijvoorbeeld aan Hammerheart van Bathory. Doe je ogen dicht en geluiden van de zee, kampvuren en de woeste muziek brengen je zo naar vervlogen Noordse tijden. De persinfo bij Sorgir van het IJslandse Skálmöld belooft wat dat betreft veel goeds. Aangrijpende melodieën, folkelementen en woeste uitbarstingen zullen ons meevoeren naar de ontzagwekkende schoonheid van het bevroren thuisland van de band.
Helaas blijven we wat dat betreft toch wat op onze honger zitten, zelfs met een in twee delen van vier songs uitgewerkt concept van tragedie en dood. Dat is echter niet omdat het album slecht is. Met Sorgir geeft Skálmöld ons namelijk acht goed geproduceerde melodieuze metaltracks van behoorlijk niveau.
De riffs zijn pakkend en gaan een beetje in de richting van die van een niet al te harde thrashmetalband uit het begin van de jaren ’90 van de vorige eeuw. Denk daarbij bijvoorbeeld aan een iets minder technische Megadeth of Sacred Reich. Op andere nummers doet de metal wat denken aan het huidige Arch Enemy. In de leads is vooral Iron Maiden nooit ver weg.
Over deze basis gieten de zangers (alle bandleden zingen) hun stemmige werk. Natuurlijk horen we hier de voor vikingmetal bijna vereiste cleane folkloristische koorzang. Veel vaker echter horen we een Jan Kris de Koeyer (Gorefest)-achtige grunt. Deze moet je net liggen. Her en der zijn er echter ook langere instrumentale stukken waarin zeer indrukwekkend gitaarwerk te horen is. Als ik me niet vergis horen we op Skotta zelfs wat two hand tapping voorbij komen. Dat de gitaristen menig lesje hebben gehad of gegeven, is wel duidelijk.
Het nummer dat het beste bevalt is Móri. Deze song heeft een sfeervol intro dat je doet afvragen of Skálmöld je dan toch mee op reis gaat nemen. Die hoop lijkt heel even te vervliegen wanneer men na wat koorzang overschakelt naar vrij vlotte niets-aan-de-hand metal (zonder daar al te negatief over te willen doen). Een intermezzo met feeënzang doet ons echter weer opveren, al helemaal omdat het gevolgd wordt door een uitbarsting van woest (bijna) blackmetalgeweld. De band lijkt zelf ook te beseffen hier iets bijzonders in handen te hebben nu zij juist voor dit nummer een lyric video heeft gemaakt (wel even snel IJslands leren).
Opvallend is ook Barnið, dat gebouwd is rondom een thema dat lijkt op dat heel bekende hardere stuk van One van Metallica (u weet wel, dat weer ‘wat’ wegheeft van Darkness Descends van Dark Angel). De zang is vooral plechtig, haast religieus, totdat een brute stem het tempo van de gitaren lijkt op te stuwen en we een prachtige jaren ’90 solo om de oren krijgen. Zeer aardige track!
Echte uitschieters naar beneden kent het album niet of het moet Sverðiðzijn. Deze track is een ware meedeiner met vrolijke volkse melodieën die op gitaar gespeeld worden, maar net zo goed op oude inheemse strijkinstrumenten of draailier gecomponeerd zouden kunnen zijn. Hier sneeuwt de metal wat onder en moet de kracht en heaviness vooral van de zang komen.
Maar toch bleef je op je honger zitten? Dat is inderdaad het geval. Sorgir is zeker een goed album maar weggevoerd naar de ijzige onherbergzaamheid van IJsland word ik niet. Daarvoor is de metal te veilig (ik zou bijna zeggen: middle of the road). Er ontbreekt een zekere woestheid en duisternis en misschien ook wel eigenheid. Buiten de koorzang en de taal klinkt de band vaak Europees of zelfs Amerikaans. Liefhebbers die daar geen bezwaar in zien en genieten van wat makkelijker in het gehoor liggende metal tellen bij onderstaande score gerust 10 punten op.
Score:
75/100
Label:
Napalm Records, 2018
Tracklist:
- Ljósið
- Sverðið
- Brúnin
- Barnið
- Skotta
- Gangári
- Móri
- Mara
Line-up:
- Baldur Ragnarsson – Gitaar, vocalen
- Björgvin Sigurðsson – Vocalen, gitaar
- Gunnar Ben – Keyboards, vocalen, hobo
- Jón Geir Jóhannsson – Drums, vocalen
- Snæbjörn Ragnarsson – Bass, vocalen
- Þráinn Árni Baldvinsson – Gitaar, vocalen
Links: