Sigh – In Somniphobia
Candlelight Records, 2012
Een cultband voor velen, dit Japanse Sigh. Avant-garde black metal die ook daarbuiten erg gewaardeerd werd, ook door ondergetekende. Tweeëntwintig jaar bezig en toe aan hun achtste langspeler, ze weten van geen ophouden. Van black metal is volgens mij al een tijd geen sprake meer, zal wel iets met evolutie te maken wellicht. Ik wist niet goed wat te verwachten bij deze, ook omdat ik meteen afzag van de laatste twee albums na het horen van enige Rhapsody-riedeltjes.
Helaas was het de eerste keren weer afzien voor mij. Openingsnummer Purgatorium klinkt helemaal niet progressief of experimenteel, helemaal niet. Het klinkt als Suidakra, een soort heavy melodeathband met Yngwie Malmsteen-gitaarwerk en Rhapsody-riedeltjes, inclusief matige productie. The Transfiguration Fear lijkt dan weer als de intro van een foute Japanse superheldenserie à la Ultraman, opnieuw voorzien van pure power metal zonder enige vorm van experimentele drang. Ja oké, er zit een orgel in en een saxofoon, maar dat past perfect in het wat foute heavy metal-gebeuren. Lucid Nightmare bestaat dan weer uit Brits klinkend geneuzel, waar je werkelijk niets aan hebt. Waar gaat dit heen?
Progrock natuurlijk. Opnieuw die screamzang, heel het album lang, maar deze keer op een fantasy-achtige jaren zeventig space-rock leest met psychedelische orgelklanken. Een creepy sfeertje met vrouwelijke spookjes op de achtergrond, bijzonder theatraal, op zijn Notre Dame‘s. Nog even wat Sega/Nintendo ertussendoor en een fractie saxofoon. Waarom ook niet. L’excommunication à Minuit is dan weer een Hebreeuws aandoend feestnummer dat in een metalkleedje is gestopt, leuk, voor een keer. Amnesia is een prima jazzy bluesnummer dat uitmondt in wat soleerwerk, dub en bizarre ruis. Blijkbaar wil men de Japanse Ulver worden?
De rest van de plaat ga ik niet in detail bespreken, maar het is behoorlijk eclectisch. Oosterse taferelen, salsa, een nummer uit een Japanse jaren tachtig actiefilm, bombast en veel veel veel meer. Samenhang is er niet, de nummers staan volledig op zich. Je hoort wel dat de band enorm veel plezier beleeft aan zijn muziek, iets wat ze overdragen naar de luisteraar, een positief punt. Slecht vind ik het niet, alleen vraag ik me af waarom dit de hemel ingeprezen zou moeten worden terwijl gelijkaardige Code666-bands of een groep als Oceans of Sadness nooit gelijkaardige waarderingen krijgt, integendeel. Het zal wel met de status te maken hebben. Hoe dan ook, een verknipt album met veel (foute) neoklassieke elementen, een pak afleveringen uit verschillende series en oh ja, soms ook wat melometal.
Tracklisting:
- Purgatorium
- The Transfiguration Fear
- Opening Theme : Lucid Nightmare
- Somniphobia
- L’excommunication à Minuit
- Amnesia
- Far Beneath the In-Between
- Amongst the Phantoms of Abandoned Tumbrils
- Ending Theme : Continuum
- Fall to the Thrall
- Equale I) Prelude II) Fugato III) Coda
Line-up:
- Mirai Kwashima – Zang, keyboard
- Satoshi Fujinami – Basgitaar
- Schinichi Ishikawa – Gitaar
- Junichi Harashima – Drums
- Dr. Mikannibal – Saxophone
Links: