Anticipatie in overvloed! Zo te lezen in de promo was het debuutalbum van het Duitse Servant één van de verrassingen op blackmetalgebied in 2021. In het archief van Zware Metalen kan ik geen recensie terug vinden van het album Blessed by the Light of a Thousand Stars. En bij uw redacteur van dienst gaat er geen belletje rinkelen. Nou, dan maar direct werk maken van het daaropvolgende album, Aetas Ascensus, dat wordt aangeprezen met woorden als “bruter” en “meer emotioneel geladen” in vergelijking met het debuut.
De eerste stoot zou een rake moeten zijn met een dergelijke omschrijving, waarbij we ook nog een typering als majestueus voor de kiezen krijgen. Ja, de promo grossiert in dit soort termen. Ik laat mij er niet door van de wijs brengen, want inmiddels heb ik elke vorm van vooringenomenheid van de tafel weten te vegen. Zelf duiden en bepalen wat ik hoor tijdens het afspelen van Aetas Ascensus om er vervolgens een recensie over te schrijven. Dat is wat wij bij Zware Metalen heel consequent blijven doen. Daarbij mogen we dan altijd nog van mening verschillen. Maar nu even terug naar de eerder aangehaalde stoot. Die komt er nog niet direct wanneer het openingsnummer, tevens het titelnummer van deze blackmetalschijf, uit de boxen schalt. We horen wel vrij melodische, complexe gitaarriffs, een vocaal die soms wat doet denken aan Shagrath (Dimmu Borgir) en later weer aan A.A. Nemtheanga (Primordial), en drums die wat meer op de achtergrond verblijven. De bas is hoorbaar, maar daar is dan ook alles mee gezegd. In mijn beleving staat dit instrument hier volledig in dienst van de muziek en doet het maar weinig afwijkends ten opzichte van de andere gitaren.
De eerste twee nummers voelen door het uitblijven van de stoot nog wat anoniem van aard, maar wanneer To Crown A Beast van start gaat, slaat de vlam in de pan. Het is alsof alles net een fractie krachtiger klinkt. Kenmerkend hierbij blijven de uiterst melodische riffs, maar ook de intense blastbeatpartijen. En eigenlijk laat de band dit voor de rest van het album niet meer los. En dat is fijn… Nee, verdomd fijn zelfs! Servant lijkt er bewust voor te hebben gekozen om de lont van het kruitvat niet te vroeg te ontsteken, want het moet gezegd worden dat het tweede gedeelte van Aetas Ascensus duidelijk het beste laat horen wat de Duitsers te bieden hebben. Het furieuze Prayer klapt er bijvoorbeeld ongenadig hard op, maar weet ook melodisch ontzettend te boeien. In sommige gevallen speelt de band met een elektronische trukendoos, wat sfeerverhogend werkt, bijvoorbeeld gedurende de beginfase van Seven Sins To End The World en Mater Hominis. Seven Sins To End The World is zonder enige twijfel één van de betere, zo niet het beste nummer van dit album. In bijna acht minuten weet Servant een enorme hoeveelheid emotionele geladenheid te combineren met beenharde black metal, waarbij er stilistisch afgewisseld wordt met melodische momenten. De vocalen creëren hier ook echt het momentum, door een verscheidenheid aan variaties en overlappingen. Het rustige Licht fungeert dan weer als een soort rituele uitgeleide, haast ceremonieel en met elektronische invloeden.
Als u Aetas Ascensus opzet, dan mag u moderne black metal verwachten met een dito geluidsafstelling. Melodieuze, fijn afgestelde muziek met evengoed een behoorlijke hoeveelheid aan bezieling en haat. In zijn algemeenheid zal dit misschien net iets te verfijnd zijn voor de old-schoolblackmetalfans, maar zij realiseren zich nog niet dat het negeren van dit album slechts hun eigen verlies is.
Score:
84/100
Label:
Eigen beheer, 2023
Tracklisting:
- Aetas Ascensus
- Of Asceticism And Ecstasy
- To Crown A Beast
- Empire Of Madness
- Mater Hominis
- A Spell To Dethrone
- Prayer
- Seven Sins To End The World
- Licht
Line-up:
- Farago – Vocalen, Gitaren
- Apophis – Drums
- Thanatos – Bas
- Samael – Gitaren
Link: