Jawel, ineens was daar de nieuwe Sermon! De eerste twee uitgebrachte nummers waren volledig aan me voorbij gegaan. Totdat de digitale post van Prosthetic Records op de virtuele deurmat van Zware Metalen neerplofte in zijn volledige blinkende gouden omhulsel. Verder is de tweemansformatie echter grotendeels in mysterie gehuld. Voordat we verdergaan zijn eerst de welgemeende excuses op zijn plek, aangezien het debuutalbum Birth of the Marvellous door de strenge selectie op de redactie wist te glippen. Zonde, aangezien dit al een waanzinnig debuut was. Desalniettemin is Sermon een relatief kleine speler in de progressieve wereld, waardoor dit Of Golden Verse mogelijk voor jullie lezers een eerste kennismaking is. Eens kijken of Sermon hier een eerste plaats mee scoort of wordt het toch zilver (of brons)?
Met Of Golden Verse vinden we dus het tweede album van de in mysterie gehulde band uit Groot-Brittannië. Het land van herkomst is immers openbare kennis, maar wordt anderzijds ook vrij snel duidelijk door het zoetgevooisde Britse accent van zanger Him, daarnaast ook nog gitarist en algeheel creatieve brein achter deze progressieve kunstvorm. De verdere identiteit blijft echter (vooralsnog) een groot geheim. De drummer mogen we wel bij naam noemen. James Stewart kennen we beter van zijn trommelwerk bij de Poolse deathgrootheden van Vader. Bij dit Sermon heeft zijn functieomschrijving een hele andere invulling. Zijn waanzinnige stokkenbeheersing is bij tijd en wijle van onnavolgbare kwaliteit. Dit drukt een flinke stempel op de muzikale beleving en trekt daarmee het hele album naar een (nog) hoger niveau. Luister bijvoorbeeld eens naar de tweede helft van Royal, het lekker losjes ingeklopte The Distance en het meeslepende Golden.
Zoals gezegd bevindt Sermon zich in de progressieve hoek van het metalen universum. Een eerste vergelijking, die hierbij onmogelijk niet gemaakt kan worden is die met Soen. De gelijkenissen zijn ontegenzeggelijk aanwezig. Waar Soen zich echter meer conformeert aan de progrock uit de jaren zeventig, richt Sermon zijn pijlen duidelijk meer op de metalen variant. Dat uit zich in de sterk melodische gitaarlijnen, het snellere riffwerk, het stevige getrommel en een sporadische grunt, grom, schreeuw en rauw gezang naast het dromerige vocale pallet van zanger Him. Voeg ook nog even wat referenties toe als Wheel, mid-tijdperk Katatonia en A Perfect Circle en u weet als doorgewinterde progliefhebber natuurlijk meteen of dit in uw straatje valt. Waar Sermon echter zijn grote onderscheid weet te maken, en daarmee ook zijn eigen plek weet te verwerven, is de algehele geheimzinnige atmosfeer die als een dikke deken over de muziek heen ligt. Hiermee trekt Sermon je langzaam in de muziek om de boodschap over te brengen die Him als een prediker op de toehoorders afvuurt. Hypnotiserend, intrigerend en simpelweg verslavend.
Meer zwaar werk is te vinden in het ronduit agressieve Wake The Silent. Het hoekige riffwerk en spetterende drumwerk doen hierbij denken aan het Belgische Psychonaut. Het absolute zwaarte- en hoogtepunt vinden we echter in afsluiter Departure. Zonder pardon knallen de blastbeats en dubbele bassdrums door de kamer alsof het niks is. Hier laat drummer Stewart even horen waar hij de mosterd vandaan haalt. Dit slaat gewoon helemaal nergens meer op. Het melodische gitaarwerk, heerlijke riffs, lichte blackgaze-invloeden en ook nog een groots refrein. Dit is misschien wel het beste nummer dat ik tot nu toe in dit jaar heb gehoord. Daar tegenover staan de zweverige tonen van Senescence, waarmee ook even aan de innerlijke mens wordt gedacht. Een prachtig, met emotie doorspekt nummer, waarbij het nummer op geniale wijze steeds verder aanzwelt tot een prachtige apotheose.
Score:
94/100
Label:
Prosthetic Records, 2023
Tracklisting:
- The Great Marsh
- Royal
- Light The Witch
- In Black
- The Distance
- Senescence
- Wake The Silent
- Golden
- Centre
- Departure
Line-up:
- Him – Zang, alle instrumenten
- James Stewart – Drums
Links: