Septicflesh – Modern Primitive

Geschreven door op 19-05-2022 om 19:05.

Trek de baklava maar uit de kast, zet een glaasje ouzo neer en gooi al je serviesgoed op de grond. De Griekse goden van Septicflesh dalen na vijf jaar afwezigheid weer af van de Olympus om het volk te verblijden met de elfde langspeler Modern Primitives. Septicflesh is zo’n band die eigenlijk geen verdere introductie behoeft. Laat ik dat dan voor de verandering ook een keer niet doen.

Oké, ik had gezegd geen introductie, maar ik geef je toch graag even een opfrisser over wat je kunt verwachten bij dit nieuwe werk. Septicflesh speelt symfonische death van bombastische grootsheid. Hiervoor werkt de band sinds het magistrale Communion, dat met opvolger The Great Mass tot het beste werk gerekend mag worden, samen met het Praags Filharmonische Orkest. Dat is nu niet anders. Ook worden er een volledig volwassenenkoor én kinderkoor toegevoegd, naast diverse etnische instrumenten. Dan hebben we het symfonische onderdeel wel behandeld volgens mij. Wat volgt is nog de death. En dat beheerst dit vijfkoppige Griekse monster als geen ander. De staccato riffs klappen je harder om de oren dan de bliksemschichten waarmee ome Zeus het hemelrijk doormidden laat splijten. De productie is wederom door Jens Bogren verzorgd. Dat resulteert in een prachtig vol en modern geluid, waar alle elementen in een goddelijk samenspel je oren kapot proberen te krijgen. En dat lukt behoorlijk goed, aangezien de installatie om de één of andere reden stiekem telkens een standje harder gaat.

Dat begint direct al vrij aardig tijdens opener The Collector. Grieks getokkel, samen met dreigende ondertonen, zorgen voor een spannend begin. Wanneer de rollende riffs en bulderende grunts het hoorspel vergezellen, kan het vertrouwde genieten beginnen. Direct een mooie opmaat voor het album. Het opvolgende Hierophant (dat vooral erg log en bombastisch is) ligt vervolgens heerlijk in het gehoor. Self Eater laat dan echter geen onuitwisbare indruk achter. Het geluid toch weer een tikje zachter.

Daarna begint echter het echte werk. Het geluid kan vol open. Neuromancer is bruut, Zeus zij geprijsd, wat is dit bruut. Dat er wederom Griekse melodieën in verwerkt zijn, dat er zelfs nog prachtige epische passages in zitten met heldere vocalen en er een koor te horen is, vergeten we compleet door die allesverpletterende riffs. De bombastische bruutheid blijft aanhouden in Coming Storm. Sterker nog, je wordt compleet omver geblazen door de windhoos die volgt. Wat gebeurt hier een hoop. Chaotische klassieke instrumentatie, ziedend drumwerk en wederom onwijs hoekige riffs stuwen het nummer naar een absoluut hoogtepunt. Dit behoort minstens tot het beste werk dat Septicflesh ooit heeft afgeleverd. Hier wordt ook maar weer eens duidelijk wat een eindbaas Jens Bogren is. Dikke tip: luister dit stukje waanzinnigheid met een fatsoenlijke koptelefoon om alle instrumenten het ultieme effect te laten hebben. Om het sterke middenstuk af te sluiten vinden we in A Desert Throne nog een hoogtepunt op het album.

In het afsluitende trio vinden we nogmaals drie nummers waarvoor het volume zeker niet naar beneden hoeft (bij Psychohistory kan die wederom op standje burenruzie gezet worden). Hiermee kunnen we stellen dat Septicflesh een album heeft afgeleverd dat tot het beste van zijn eigen palmares gerekend mag worden. Nog nooit zat er zo lang (vijf jaar maar liefst) tussen een nieuw album. Dit was het wachten echter meer dan waard.

Score:

90/100

Label:

Nuclear Blast Records, 2022

Tracklisting:

  1. The Collector
  2. Hierophant
  3. Self-Eater
  4. Neuromancer
  5. Coming Storm
  6. A Desert Throne
  7. Modern Primitives
  8. Psychohistory
  9. A Dreadfull Muse

Line-up:

  • Seth Siro Anton – Zang, basgitaar
  • Christos Antoniou – Gitaar, koor
  • Sotiris Anunnaki V – Heldere zang, gitaar
  • Psychon – Gitaar
  • Kerim ‘’Krimh’’ Lechner – Drums

Links: