Vinden jullie Behemoth ook zo gaaf en zoeken jullie meer naar soortgelijke blackened deathmetalbands? Misschien kan het Britse Sathamel daar wat in betekenen. De heren debuteren met het album Horror Vacui (vertaald: de vrees voor het lege) in eigen beheer.
Oorspronkelijk is de band in 2012 opgericht als Sheol, maar onderging het een naamsverandering naar Sathamel in 2013. In 2015 publiceerde de heren hun eerste en gelijknamige EP, welke goed werd ontvangen. Hierna werd er gelijk verder geschreven aan het debuutalbum, maar dit ging niet zonder slag of stoot. Het zou in 2016 of 2017 worden gepubliceerd, onder de naam Despair, maar dit moest worden uitgesteld, nadat bleek dat sommige nummers (of riffs in nummers) ‘gestolen’ zouden zijn van het Amerikaanse A Hill To Die Upon. Een officieel statement op Facebook van de band leest:
“18 July 2019 – Statement regarding A Hill to Die Upon
First and foremost, due to recent developments “Despair” will not be released.
It was brought to our attention that the song The Evangelist is in fact property of the above band. A song named Prometheus Rebound was presented to us late last night, along with (rightly so) a tirade of hate towards Sathamel.
When preparing songs for this album portions of songs/ full songs were pieced together from previously written “original” (we believed) material from formative days 2010-2011 along with previous members. The songs were scrapped before material was created for our eponymous EP…”
Het volledige statement lees je hier. Nu ruim twee jaar later debuteert Sathamel alsnog en is de naam van het album dus gewijzigd.
Over negen nummers verspreid treffen we hier een flinke bak herrie aan, volledig gehuld in duistere klanken. Dat men refereert naar een band als Behemoth is ook niet zo gek. Vanaf de eerste noot in Libera Me tot aan de laatste akkoorden in Of Spilled Wine and Broken Glass, straalt het een ijzige kou uit en doet het de dood en verderf door de speakers razen. De gitaren zijn heerlijk laag (zo te horen in Standard B-tuning) gestemd en wisselen vaak af tussen dissonante stukken en zware akkoorden. De drums zijn, zoals verwacht in dit genre, mega heavy en slaat alles aan gort (zo ook mijn oortrommels, als ik het volume niet aanpas). De basgitaar valt helaas wat weg in de mix. Dit komt waarschijnlijk door de warme klank en hoe deze in de mix is gezet. Het vult de lage tonen wel mooi aan. Zanger Kruk (leuke stage name, ha!) heeft een diepe doch redelijk verstaanbare deathgrowl en gooit af en toe de pitch omhoog in bepaalde refreinen en coupletten. Ook hoor je her en der een stukje orkestratie, bijvoorbeeld aan het einde van Libera Me.
Niet alles is ‘koek en ei’ bij deze release. Zo heeft een groot deel van de tracks een zelfde soort opbouw van de compositie en kan dit, ondanks de variatie in riffs en klanken, de interesse van de luisteraar doen verzwakken. Verder komt de identiteit van de heren niet erg duidelijk naar voren uit de muziek: het is ‘slechts’ goede blackened deathmetal. Van prima kwaliteit en niveau, maar het mist een beetje het onderscheidende karakter.
Aan het einde van de rit vraag je je dan toch af waarom het album toch niet even nog wat langer kan duren. Zo op de achtergrond is het namelijk een ge-wel-dige plaat! Luister je Horror Vacui wat aandachtiger, dan valt er op sommige vlakken nog wat winst te behalen. Desondanks valt het niet te ontkennen dat Sathamel een ijzersterk album heeft neergezet, met een prima kwaliteit productie en maken wij hier kennis met een flink zwartgeblakerd stukje dood metaal! Het maakt mij dan ook nieuwsgierig naar hun live-optredens.
Score:
79/100
Label:
Eigen beheer, 2019
Tracklisting:
- Libera Me
- Horror Vacui
- Raise Flame from Ash
- A New Age of Lycanthropy
- The Devil’s Hand
- Whispers of a Husk
- Świt
- There Where Is No Time
- Of Spilled Wine and Broken Glass
Line-up:
- Kruk – zang
- KVN – gitaar
- Cygnus – gitaar
- Nadir – basgitaar
- Reykr – drums
Links: