Sangdragon – Hierophant

Geschreven door op 28-10-2023 om 15:29.

Ruim tachtig minuten aan symfonische black/death metal om het dertig jarig bestaan van Sangdragon te vieren.  De promo spreekt over een nalatenschap van deze band, terwijl het hier te bespreken Hierophant pas het tweede album betreft. Het debuut Requiem for Apocalypse stamt uit 2015, dus ik heb ook niet direct een idee waar die dertig jaren vandaan komen. De bijgeleverde biografie weet hier gelukkig wat helderheid in te scheppen. Oprichter en vocalist Vincent Urbain (ook bekend als Lord V.) initieerde met zijn eenmansband Daemonium, na de oprichting in 1993, een trilogie waarvan Dark Opera of the Ancient War Spirit (1994) het eerste deel was. In 1995 werd onder de naam Akhenaton het tweede album uitgebracht met de goddelijke titel Divine Symphonies. Tot slot werd in 2012 wederom de bandnaam aangepast naar het nu bekende Sangdragon, waarna in 2015 het eerder aangehaalde album Requiem for Apocalypse in de markt werd gezet.

Vincent evolueerde vanuit zijn eenmansband richting een volwaardige bandbezetting voor zijn band onder de nieuwe namen. In feite is Requiem for Apocalypse dus het derde album uit deze trilogie onder drie verschillende bandnamen binnen een tijdspanne van in totaal dertig jaar, volgt u het nog? Oprichter Vincent Urbain is dus de constante factor, wat de vraag oproept of we hier ook daadwerkelijk kunnen spreken over een nalatenschap van de band in zijn geheel. Maar goed, feit is nu wel dat Hierophant het album is wat voor ons ligt. Het is een dubbel-cd, waarvan de ene helft de titel The Black Dragon heeft meegekregen en de andere helft……tja, u raadt het niet de titel The White Dragon… Gaan we hier dan een onderscheid horen tussen duistere metalen en zoetsappige verhalen of is er sprake van een wat complexer uitgedacht concept?

Laat ik voorop stellen dat het symfonische element, zoals verwacht, behoorlijk prominent te horen is. Mooie, uitgesponnen melodieën vinden zo de weg naar uw gehoor, direct al vanaf openingsnummer Curse of Desert. Van overdadigheid is echter geen sprake. Zo worden de orkestratie en ook de keyboardtonen regelmatig weggelaten. Hierdoor ontstaat er ruimte voor de stevigere capriolen op zowel de gitaren als ook het drumstel. Van een afwisselend geheel is dus zondermeer sprake, zeker wanneer er symfonie een zwaardere metaalsoorten lustig worden gecombineerd. De eerste eenenveertig minuten, die The Black Dragon vormen, laten zich juist mede door de grote variatie wel wat lastig vangen. De snellere stukken muziek, het blasten en de felle vocale inbreng blijven nog het meest in het achterhoofd hangen. Maar zelfs na een heel aantal luisterbeurten valt op dat dit geen eenvoudig verteerbare kost is. Dit doet niets af aan een aantal genietbare momenten die er zeker zijn en ook een herkenningspunt vormen. Zo roept het tweede nummer Let the Fire Speak wat herinneringen op aan Where the Slime Live (Morbid Angel)

I Proudly March To Die heeft een veel te lange folkloristische opbouw waar ik persoonlijk dan weer wat minder mee kan. Het kost dan ook enige moeite om bij de les te blijven, ondanks dat de band wel een poging doet om met de zuivere vocalen wat neer te zetten. Uiteindelijk duurt het bijna vijf minuten voordat het gezelschap het tempo wat opvoert. De fase die daarna volgt voelt wat braaf en weinig spannend aan. Met War Is War weten de muzikanten zich te herpakken, want het is wel degelijk oorlog en dat laten zij horen ook. Heel even voelt het alsof hier een compleet andere band van stal is gehaald om er flink op los te knallen. Zo vliegen de blasts u om de oren en laten de epische en heroïsche melodieën mij abrupt watertanden. Dit is helaas maar van korte duur, want het opvolgende Carnal Legacy is gewoon een inwisselbaar nummer zonder al teveel meerwaarde. Het gitaarwerk kan nog enige soelaas bieden, maar verder is het absoluut middelmaat troef. Under My Stigmata is goed voor een opstartfase met piano en een nogal bombastische uitbarsting die de symfonische death en black metal pas echt goed bij elkaar laat komen. Dit zou ook zo uit de koker van het Noorse Dimmu Borgir kunnen komen en stilletjes aan hebben we dan toch al een grote diversiteit voor de kiezen gehad.

Niet alles is zoals gezegd even sterk, maar enig lef om een zo gevarieerd palet aan invloeden en stijlen te etaleren, kan ik de Franssen dan ook weer niet ontzeggen. Voor de meeste luisteraars, waaronder ook uw redacteur van dienst, zal het alleen dikwijls te uiteenlopend en teveel van het goede zijn. Alle goede bedoelingen ten spijt, ontbeert het Hierophant door bovengenoemd euvel aan een rode draad. Het laatste nummer Frozen Fear van de eerste cd, alvorens we overgaan naar de witte draak kent ook weer een volstrekt andere insteek die weer meer aanhaakt bij de eerder genoemde folkloristische invloeden. Uiteindelijk komt er pas tijdens de laatste minuut wat schwung in met name door enig soleerwerk, maar daar blijft het dan ook wel bij.

 
In de hoop dat schijf nummer twee, The White Dragon, mij meer kan bekoren starten we met Cernunnos. Deze witte draak duurt net vier minuten langer dan zijn zwarte evenknie en begint al direct vanaf aanvang met enkele liefelijke folkloristische melodieën en gezangen. Vincent neemt een bouzouki in de hand en zo ontstaat er iets wat mijlenver afstaat van enige black- of death metal. Vreemd geplaatst en aritmisch gebonk lijkt ook een onderdeel te zijn van dit nummer dat hopelijk dienst moet doen als een soort intro. Saai en dus slaapverwekkend, meer kan ik er op dit moment nog niet van maken. Een Winged Blade (med’ version) dan maar om orde op zaken te stellen? Nee, dat hadden we gedroomd…we blijven in dezelfde sferen ronddansen en -hupsen, waardoor bij mij al snel de wanhoop toeslaat. Deze draak spuwt kennelijk geen vuur meer. Mijn vrees die ik al in de eerste alinea benoemde, namelijk het feit dat de witte draak wel bedreven is in het vertellen van zoetsappige verhalen, is niets meer of minder dan de waarheid gebleken. Als achtergrondmuziek voor een festijn in middeleeuwse sferen zou dit prima dienst doen. Maar voor mij is dit gewoonweg niet weggelegd.

Resumerend tellen we onder de streep de punten op, waarbij ik The White Dragon duidelijk niet kan waarderen. En dan blijven er een aantal eerder aangehaalde nummers van schijf nummer één, The Black Dragon, over die mij tevreden stemmen, met dien verstande dat deze band te veel invloeden in de mixer heeft gegooid en te weinig consistent musiceert voor de gemiddelde symfonische blackdeathmetalfanaat. Dan kan ik niet anders dan deze tachtig minuten aan muziek als onvoldoende beoordelen. En zo geschiedde. Sangdragon al eens nagedacht over een album met de titel “Le dragon cracheur de feu”? Het is maar een tip.

Score:

45/100

Label:

Wake Up Dead Records, 2023

Tracklisting:

Disc 1 – The Black Dragon

  1. Curse of Desert
  2. Let the Fire Speak
  3. I Proudly March To Die
  4. War Is War
  5. Carnal Legacy
  6. Under My Stigmata
  7. Frozen Fear

Disc 2 – The White Dragon

  1. Cernunnos
  2. Winged Blade (med’ version)
  3. Behind the mist
  4. Tvern
  5. Majesty
  6. Snow
  7. Sweet Frozen Fear
  8. Back to Elysium

Line-up:

  • Vincent Urbain (Lord V.) – Vocalen, bouzouki
  • Edouard Verneret – Keyboards, orkestratie, achtergrondvocalen
  • Will Hien – Bas, achtergrondvocalen
  • Florian Iochem – Gitaren
  • Léo Mouchonay – Drums
  • Cynthia Marciniak – Vocalen

Link: