Sabaton – The Great War

Zonnebril op, hier komt Sabaton. Aan de ene kant een commercieel vehikel met mietjesmetal, maar aan de andere kant een geweldige powermetalband met toegankelijke catchy metalmuziek, die ook nog eens interessante historische thema’s bezingt. Kies maar een kant. Stiekem heeft elke metalliefhebber wel eens een kippenvelmomentje gehad van deze band. Het is moeilijk om toe te geven voor sommigen, alle respect daarvoor, maar het is waar.

We gaan even terug in de tijd, dat is wel toepasselijk in dit geval. In 1999 ontstond de band door een gedeelde glinstering in de oogjes van Joakim Bróden en Pär Sundström. De jaren erna waren een succesvolle veldtocht. Hoogtepunten waren onder meer Attero Dominatus, het fantastische The Art of War, Coat of Arms en natuurlijk publieksfavoriet Carolus Rex uit 2012, dat recentelijk nog opnieuw uitgegeven werd. Het laatste album The Last Stand wist wederom te bekoren. Het album was modern en laagdrempelig, zelfs voor Sabaton-begrippen. Uiteindelijk maakt het weinig uit welk album je draait, om te begrijpen wat de band doet. Je weet wat je kan verwachten: catchy hooks, hitjes, stoere vocalen, doelmatig ‘simpel’ drumwerk, en een zeer gelikte productie. Dit is het eerste album waarop gitarist Tommy Johansson te horen zal zijn, die Thobbe Englund vervangt. Die laatste was klaar met het touren en wilde nieuwe creatieve grenzen opzoeken. Die keuze is niet gek. Sabaton is immers op werkelijk elk festival te bezichtigen, en ja, een publiekstrekker is het ook al jaren.

De cover is in de typische stijl van Sabaton, gemaakt door Peter Sallaí, die sinds het album Carolus Rex die taak op zich heeft genomen. Een goede weergave van de tragiek van het doodsfestijn dat de Eerste Wereldoorlog was. De muziek is gemixt door Jonas Kjellgren die op eerder werk naast Peter Tägtgren assisteerde en puntjes op de i zette.

Een conceptalbum over de Eerste Wereldoorlog is het geworden. The Great War is een andere benaming voor dit conflict dat woedde van 1914 tot 1918. Wellicht zijn door de oplettende metaalhoofden de Bismarck en The Red Baron al gespot. De Bismarck werd een losse single, die niet op het album zou terugkomen. Het slagschip dat hier wordt bezongen werd immers pas in de Tweede Wereldoorlog ingezet. Kan je geen genoeg krijgen van de historische thema’s achter de nummers? De Engelstalige Wikipediapagina van het album geeft je alle achtergrondinformatie per nummer. Leuk om op een luie zaterdag eens door te snuffelen. De echte fans kunnen hier, hier, hier, hier en hier de achtergrond van de nummers horen van de bandleden zelf. Als je de History Edition koopt wordt elk nummer nog even toegelicht door een mevrouw. Dus dat is een aanrader.

The Future of Warfare start het album, en niemand minder dan Floor Jansen (Nightwish) mag meezingen. Het begint voorzichtig, maar weet wel gelijk een blueprint te leveren voor het album. Scheurende gitaren en tempowisselingen die uitmonden in refreinen in samenzang, waar het mooie stemgeluid van Floor Jansen hoorbaar is. De balans tussen de instrumenten is prettig en behoudt het metalgeluid. Seven Pillars of Wisdom klinkt redelijk experimenteel, en weet door de shredding en het goede refrein indruk te maken. Een meezinger is geboren. Het gitaargeluid is perfect en de drums zijn hier enthousiast.

Een nummer als Devil Dogs laat horen dat de mix organisch is, en hoewel dat in het begin wat rommelig klinkt, wint het gedurende het nummer aan charme. The Red Baron gaat over de beroemde piloot Manfred van Richthoven, die de eer krijgt om in het meest catchy nummer van het album te zitten. Een lekker rijmrefrein, en een vrij uitgebreide solo houden het nummer interessant. Het is kort maar krachtig. Het titelnummer begint met keyboards die doen denken aan Attero Dominatus. Het beproefde recept wordt gevolgd met acapella-stukken zoals bij het nummer Sparta te horen was. De vocalen zijn lichtelijk schor, maar dat mag ook na twintig jaar. De hook is simpel maar effectief. Een sterk nummer dat zich kan meten met nummers als Shiroyama en The Last Stand.

The End of the War to End All Wars bereikt epische hoogten met epische zang en keyboards en boeiend gitaarwerk. Gedenkwaardig en episch, zelfs na een eerste luisterbeurt. Fields of Verdun begint wat te vrolijk. Dat is vreemd omdat het een nogal tragisch verhaal vertelt. Gedurende het nummer weet de band dit wel beter in te pakken. Des te vreemder eigenlijk, omdat Joakim Brodén zelf toelicht dat hij vindt dat de nummers op dit album juist de emotie van de thematiek goed weten weer te geven. Een uitzondering op de regel in dit specifieke geval.

Het album is wat ruwer en minder flauw en voorspelbaar dan het laatste album The Last Stand. Een belegen Sabaton-album met meer precisie en iets meer nuance dan we gewend zijn. Het ademt weer ouderwets ‘metal’. De afwisseling is noemenswaardig voor een conceptalbum. Afwisseling die toch de rode draad weet te behouden. Het is een sterk album geworden, dat menige jaarlijst zal sieren. En terecht. Het is nu echt tijd om die Sabaton-schaamte van je af te werpen en dit beestje aan te schaffen.

Score:

90/100

Label:

Nuclear Blast, 2019

Tracklisting:

1. The Future Of Warfare
2. Seven Pillars Of Wisdom
3. 82nd All The Way
4. The Attack Of The Dead Men
5. Devil Dogs
6. The Red Baron
7. Great War
8. A Ghost In The Trenches
9. Fields Of Verdun
10. The End Of The War To End All Wars
11. In Flanders Fields

Line-Up:

  • Joakim Brodén – Vocalen, keyboards
  • Pär Sundström – Bass, vocalen
  • Chris Rörland – Gitaren, vocalen
  • Hannes van Dahl – Drums, vocalen
  • Tommy Johansson – Gitaren, vocalen

Links: