Rosy Finch – Witchboro
Lay Bare Recordings, 2015
Men neme noise, garage rock, drone en flink wat stoner, top dat af met een ongepolijste productie en een modderige sound en voilà: Rosy Finch is geboren. Deze Spaanse band heeft een nieuw album genaamd Witchboro uit en shit is aan. De aanstekelijke mix van genoemde elementen wordt met een rauwe kracht (referenties enzo) gebracht en dat werkt erg goed. Het album bestaat uit twee delen: Bleak Hills is van de aanstekelijke stonerrock, waar Sea of Trees het van een soundscapey, droney ambiance moet hebben.
Met het nummer Ursula heeft het album een goede opener gevonden. De punky stoner wordt samen met allerlei noise op overtuigende wijze gebracht. De riff in het refrein is waar dit nummer volledig samenkomt: wat een groove! Wat direct opvalt is dat de muziek van Rosy Finch progressief en vooral dynamisch aandoet. Waar een hoop stoner bands het van een riff of vijf per nummer moeten hebben, vliegen de riffs en overgangen je hier om de oren. Toch klinken de nummers niet ingewikkeld, waardoor de rauwe kracht bewaard blijft. Deze structuur zet door in Hyde Formula, maar wordt een beetje ingetoomd op het simpelere Miss Howls.
De tweede helft heeft wat meer kalme passages, naast de terugkomende agressie van de eerste helft. Zo zou het zweverige Ligeia bijna op een dreampop album kunnen staan, terwijl er met verweven melodieën naar een verademende climax toe wordt gewerkt, inclusief cheesy hardrock solo. De dynamiek tussen de nummers is ook fijn, zoals de overgang van Ligeia naar Mistress of Evil, waarbij laatstgenoemde klinkt alsof een zompige doomband plots in de woestijn voor een zooitje hippies moeten spelen.
Een puntje waar ik apart aandacht aan wil besteden is de zang, die ik persoonlijk erg sterk vind. Zowel in het Spaans als Engels gezongen, weet de zang goed vast te houden met veel melodie en kracht. De zang wordt gebouwd op de vocalen van gitariste Mireia Porto en regelmatig aangesterkt door bassiste Elena García, die erg goed samen gaan. Het midden wordt gehouden tussen de stijlen die horen bij zowel occulte rock en garage rock, als de wat alternatievere kant van het pop spectrum (denk aan Lana del Rey). Zelf moet ik door de combinatie met de atmosfeer van de muziek vaak aan The Coathangers denken.
Deel van de aantrekkingskracht is de productie: deze is ruw en ongepolijst en het lijkt een beetje alsof deze met minimale apparatuur in de oefenruimte is opgenomen. Dit is vooral terug te horen in drums, waarbij de toms heel hard in de mix staan en de bekkens wat meer naar de achtergrond vallen. Ook de bas staat vrij hard, maar stoort absoluut niet. Zoals gezegd is het deel van de aantrekkingskracht van Witchboro, want de ongebreidelde kracht van de muziek blijft zo dicht bij de DIY-essentie van garage rock. Ook op het softere tweede deel blijft de productie min of meer gelijk, wat alleen maar fijn is.
Het is goed om te merken dat er nog steeds frisse albums worden gemaakt in de stonerscene en hoewel ik stiekem een sucker ben voor bands die eindeloos bluesy riffs spelen, is het goed dat bands als Rosy Finch bezig zijn zoals ze zijn. Witchboro is een dijk van een plaat geworden, waarbij dynamiek hoog in het vaandel staat. Dit is voor mij jaarlijstmateriaal en de plaat zal dan ook regelmatig deze zomer (en daarna) voorbij komen.
Tracklisting:
- Ursula
- Hyde Formula
- Miss Howls
- Sexkinesia
- Polvo Zombi
- Will ‘O the Wisp
- Ligeia
- Mistress of Evil
- Daphne vs. Apollo
Line-up:
- Elena García – Bas, achtergrondvocalen
- Lluís Mas – Drums
- Mireia Porto – Gitaar, Vocalen
Links: