Rook Road – Rook Road

Geschreven door op 06-03-2023 om 19:14.

Toen de cd van Rook Road eind 2022 bij de Zware Metalenredactie in de bus viel, wisten de hoofdredacteurs niet onmiddellijk wat ermee aan te vangen. “Ho jong, dat is met een hammondorgel en al… en je begrijpt zelfs wat er gezongen wordt. Wat moeten we daar nu mee”. Gelukkig schrijft ook deze jongen, met zijn blijvende liefde voor classic rock en traditionele metal, recensies. De gelijknamige cd van het Duitse vijftal van Rook Road blijkt dus volledig “spek voor mijn bek”.

Het kwintet lanceerde de term “diversity rock” voor hun muziek. Wat na een aantal luisterbeurten volgens mij vertaald kan worden als “classic rock met Deep Purple/Uriah Heep-invloeden maar ook met een modernere en soms zelfs bijna radiovriendelijke gitaarstijl en progrock-uitstapjes”. Dat is onmiddellijk een grote rugzak voor een band die maar in 2020 is gestart.

Om even terug te komen op die Deep Purple-invloeden. Dat heeft natuurlijk in grote mate te maken met de grote rol van het hammondorgel, groter zelfs dan bij Deep Purple zelf. Een mooi voorbeeld daarvan is Kinda Glow waar de gitaarriff mooi gelijkloopt met de hammondmelodie. Dit is een nummer waarvoor het woord “groovy” ooit werd uitgevonden. Zelfs een orgelsolo ontbreekt niet op het album, zoals in Paradox, een meer uitgesponnen en zachter nummer.

Rook Road laat dus zeker geen elf harde nummers op je los. Naast Paradox valt zeker ook de (power-)ballad Sometimes op. De hammond is vervangen door piano, met behoorlijk wat opwindende orkestratie in het hele nummer. Meestal ben ik geen fan van powerballads, maar deze compositie doet het wel. Een glansrol hier trouwens voor zanger Patrik Jost. Krachtig en zuiver, met op het gepaste moment een fijn laagje schuurpapier. Knap werk. Ook afsluiter Egyptian Girl is een ballade maar minder inspirerend dan Sometimes.

Het leuke laagje schuurpapier waar ik het net over had is duidelijker aanwezig in de rest van de nummers. Talk Too Much bijvoorbeeld waar de 70’s rockstijl wordt gecombineerd met ietwat funk. Sick To The Bone klinkt op instrumentaal vlak moderner, zeker als je het orgel wegdenkt. De eerste twintig seconden van Romeo doen je aan een Iron Maiden-intro denken, maar de andere vijf minuten klinken als Uriah Heep anno 2022, waarbij het laagje schuurpapier bij de zanger flink wordt aangedikt. Een nummer dat er uitspringt is voor mij Deny. Net als Sometimes een beetje een epos, maar niet als powerballade. Wel een nummer dat echt de vroege jaren 70 uitademt qua riffs, met een hoop drumfills, breaks en progrockelementen.

Bij Sam Rogers moet ik in de intro heel even denken aan Gypsy Road van Cinderella, al blijkt de rest van het nummer daar los van te staan. Toch is de 70’s sfeer hier niet aanwezig. Eerder een 80’s stadionrocker door de “bang bang bang” in de tekst. En ook het uptempo Tower zorgt voor een leuke mix tussen die twee decennia met nog eens alle ruimte voor orgel- en gitaarsolo.

Eerlijk is eerlijk: de diversity rock van Rook Road is totaal niet “de meug” van de modale Zware Metalen-lezer maar is gewoon top in zijn genre. Vandaar ook de hoge score die ik er aan geef. De classic rock van deze heren biedt alles: doordachte composities, warme sfeer, goede zang, degelijke productie en mannen die hun instrument meer dan beheersen. Meer van dat alstublieft!

Rook Road band

Score:

85/100

Label:

SAOL Music, 2022

Tracklisting:

  1. Talk Too Much
  2. Sick To The Bone
  3. Sometimes
  4. Romeo
  5. Paradox
  6. Kinda Glow
  7. Deny
  8. Sam Rogers
  9. Celebration (Feels Like)
  10. Tower
  11. Egyptian Girl

Line-up:

  • Patrik Jost – Vocalen
  • Uwe Angel – Gitaar
  • Hannes Luy – Hammond, keyboard
  • Sebastian Mitzel (Hantz) – Bas
  • Thomas Luther – Drums

Links: