Rise Of The Northstar – Welcame
Nuclear Blast Records, 2014
Rise Of The Northstar was al een aantal jaartjes actief, maar richtte zich voornamelijk op de Aziatische markt: videoclips werden in het Japans ondertiteld, referenties werden gemaakt naar Manga-films (zie onder andere de bandnaam), anime en games. Daarbij waren de bandleden gestileerd als actionfigures. Daarnaast refereert de band hevig naar de jaren negentig (door hen ‘the oldschool days’ genoemd). Hierdoor zetten de Parijzenaren een retrosfeer neer. Hoewel het qua image en ambitie wel goed zit, moet er nog wel een slag gemaakt worden op muzikaal en tekstueel gebied wil de band echt gaan meetellen.
Muzikaal gezien is de hang naar het Verre Oosten niet zo gek. Waar rapmetal en van-dik-hout-zaagt-men-planken-mosh in de Westerse wereld op zijn retour zijn, lusten Aziaten met bands als Slapshock, Greyhoundz, Sand en Numb er blijkbaar wel pap van. Rise of the Northstar kan zo aan het rijtje toegevoegd worden. Groot succes is de heren wel gegund omdat ze zich jarenlang het schompes hebben gewerkt en alles in eigen beheer hebben uitgebracht. Naast de eerder genoemde Aziatische bands tapt de band ook uit het vaatje van (gangsta)rapmetal als Buckshot O.D., Biohazard en Limp Bizkit. Anders dan deze bands introduceren ze ook mosh-elementen waardoor het allemaal net wat agressiever klinkt. Hierdoor kun je de rap-/moshbands als Son Of Skam, E-Town Concrete, Full Court Press en stadgenoten L’Esprit du Clan ook als inspiratie noemen.
Achilleshiel bij dit soort muziek ligt vaak bij de zanger en de gitarist. Als vocalist moet je zowel kunnen schreeuwen als rappen, terwijl riffs vaak dienen te fungeren als repeterende beats die je aan de andere kant ook niet tot in de eeuwigheid kan herhalen. Balans bij dit soort crossovermuziek is dus essentieel. Bij Rise of The Northstar vinden ze deze balans maar ten dele. Nummers als What The Fuck, Bosozoku, Phoenix en de titeltrack voldoen hier aan, maar de overige acht tracks zijn ronduit saai en langdradig. Daarbij stoort het Franse accent van de zanger erg. Dit stoort nog meer omdat het Engels een Furby-niveau heeft. Dat is misschien charmant wanneer je een hipster singer-songwriter als Soko bent, maar niet wanneer je harde muziek maakt. De zanger VITHIA moet óf op Engelse les gaan óf zijn beperkingen erkennen en alle songs in zijn moerstaal doen. Dat dit kan werken komt naar voren in het Franse gedeelte van het nummer Authentic. Dit klinkt meteen veel sterker en overtuigender.
Tracklisting:
- What The Fuck
- Welcame (Furyo State of Mind)
- The New Path
- Samurai Spirit
- Dressed All In Black
- Again And Again
- Tyson
- Bosozoku
- Simon Says (Pharoahe Monch Cover)
- Authentic
- Blast ‘Em All
- Phoenix
Line-up:
- VITHIA – vocalen
- EVA-B – Gitaar
- AIR ONE – Gitaar
- HOKUTO NO KEV – drums
- FABULOUS FAB – Basgitaar
Links: