Mensen met nyctofobie (angst voor de duisternis of de nacht) die de avond zien naderen, weten dat er weer een moment van spanning en vrees gaat komen en zouden – als het in hun vermogen lag – dat maar wat graag opschorten. Is het met dood gaan niet net zo? Je weet dat het er ooit van gaat komen maar je stelt het het liefst zo lang mogelijk uit. Toch is er niets mis met sterven. Het hoort bij het leven.
Of toch niet? Het uit New Jersey (Verenigde Staten) afkomstige Replicant lijkt er anders over te denken. Hun meest recente, en derde, album heeft de titel Infinite Mortality (oneindige sterfelijkheid) meegekregen. Is de band hiernaar op zoek? Waarom niet naar de vaak veel meer begeerde onsterfelijkheid? Het proces dat aanduidt dat de levensfuncties van een levend wezen wegvallen tot het stadium van de dood bereikt is, is immers een eenmalig iets en niets iets wat onophoudelijk kan en zal duren. Of zou het zo zijn dat als je dat stadium bereikt dat het wel kan, je jezelf daarmee dan juist onsterfelijk maakt omdat de dood nooit intreedt?
Mensen met ataxofobie (een angst voor chaos, onvoorspelbaarheid en wanorde) kunnen beter wegblijven van dit Infinite Mortality. Direct vanaf Acid Mirror wordt er namelijk een onbegrensde hoeveelheid aan onberekenbaarheid, wreedheid en verontrusting over je uitgestort. Niet weggelegd voor mensen die verlangen naar beheersbaarheid, overzicht en controle.
Gejaagde, opvliegende drums die nogal eens van het geijkte pad afwijken, angstaanjagende, vervormende melodieën, loodzware, volumineuze riffs, het kwaadaardig, raspend, kermend keelgebulder dat garant staat voor een schurende vocale aanval, ongebruikelijke, avant-gardistische elementen, de buitensporige razernij en een solide, zwaarwichtige densiteit bepalen het geluid op het album. Nergens ontpopt de technische dissonantie zich tot spielerei, nergens klinkt het artificieel. Alles ten bate van de composities… Of moet ik zeggen: in dienst van het aanbrengen van onstuimige ontreddering in de nummers? De band lijkt te genieten van het zaaien van vertwijfeling. Dit komt zelfs terug in de overloop tussen de nummers, die soms naadloos in elkaar overgaan. Haast tot op het punt dat ze ogenschijnlijk verkleven tot één nummer. Luister maar eens naar de overgang van Acid Mirror naar Shrine To The Incomprehensible of naar hoe SCN9A haast tot een intro van Pain Enduring is verworden.
De negen composities op Infinite Mortality wisselen voortdurend van stemming en snelheid (Acid Mirror, Pain Enduring, Planet Of Skin). Geen moment krijg je het gevoel dat het een soort samenraapsels van losse onderdelen zijn die aan elkaar geplakt zijn. Elk nummer op het album mag een avontuur op zich zijn, Infinite Mortality laat zich toch lezen als een doortimmerd verhaal. Geen losse hoofdstukken aan elkaar geplakt, maar een eenheid. Door het aanbrengen van een aantal kleine accentjes laat Replicant de inktzwarte, losbandige consternatie iets meer los, zodat alles net even vloeiender loopt. Verantwoordelijk hiervoor zijn bijvoorbeeld vileine solo’s (Acid Mirror, Pain Enduring), momentjes waarop de dissonantie heel lichtjes de kop wordt ingedrukt (Reciprocal Abandonment, Dwelling On The Threshold), het aanbrengen van wat extra melodieuze lagen (Planet Of Skin) of de botsende, verwoestende versnellingen of desoriënterende vertragingen (in onder andere Orgasm of Bereavement en Nekrotunnel).
Bestaat er ook een fobie of angst voor routinematige, dagelijkse handelingen, voor het altijd maar bewandelen van de geijkte paden? Mocht dat zo zijn, dan zou het label zomaar op Replicant geplakt kunnen worden. Het drietal is er naar het zich laat aanzien wars van en creëert op Infinite Mortality een haast surrealistisch, angstaanjagend muzikaal landschap waarin chaos heerst. Die onrust wordt gekoesterd, mag er zijn en is waar naar gestreefd wordt. Uit het krijgsgewoel komt een album tevoorschijn dat veeleisend, eigenzinnig, enerverend, technisch, compact, dissonant en massief is. ‘Life is nothing without a little chaos to make it interesting.’ (‘Het leven is niets zonder een beetje chaos om het interessant te maken.’) schreef de Amerikaanse auteur Atwater-Rhodes in haar boek Demon In My View. En zo is het maar net!
Score:
90/100
Label:
Transcending Obscurity Records, 2024
Tracklisting:
- Acid Mirror
- Shrine to the Incomprehensible
- Orgasm of Bereavement
- Reciprocal Abandonment
- SCN9A
- Pain Enduring
- Nekrotunnel
- Dwelling on the Threshold
- Planet of Skin
Line-up:
- Peter Lloyd – Gitaar, keyboards
- Itay Keren – Gitaar, vocalen
- Mike Gonçalves – Vocalen, basgitaar
- James Applegate – Drums
Links: