Release the Blackness – Tragedy

Geschreven door op 07-01-2021 om 19:00.

Italië. Het land van pizza, pasta, rode wijn en brute progressieve tech-death. Die laatste zag je vast niet aankomen hè? Nu staat het Zuid-Europese land ook niet bekend om zijn grote hoeveelheid extreme metalbands (Fleshgod Apocalypse daargelaten en een aantal andere die ik gemakshalve vergeet). Toch vinden we met Release the Blackness een nieuwe ster aan het Italiaanse extreme firmament. Tragedy is de debuterende langspeler.

Wat voor vlees hebben we in de kuip? Release the Blackness maakt dus progressieve technische death metal. En dat is potverdikkie een hele mond vol. Ook muzikaal gezien is het vat tot aan de rand toe gevuld. Er gebeurt dus een hoop op Tragedy. In de basis horen we kenmerkende progressieve gitaarlijnen. Dit alles heeft lekker liggen sudderen in een dikke tech-deathmarinade. De riffs en drums vliegen je in duizelingwekkend tempo om de oren. De zeer strakke en heldere productie zorgt ervoor dat het nergens een brij aan geluid wordt. De toegevoegde orkestrale elementen zijn op de achtergrond aanwezig en geven een warme toets aan het geheel. Hierdoor blijft het album goed te behappen. Release the Blackness laat een strak en modern geluid horen waarbij een lekkere breakdown links of rechts niet ontbreekt. Net als ondergetekende nog nooit van deze band gehoord? Gorod en Fallujah schieten meteen te binnen, maar ook Between the Buried and Me en Cult of Lilith zijn in het geluid vertegenwoordigd.

Het album start met een instrumentale intro genaamd Trenodia, wat zoveel betekent als een jammerende ode van rouw. Met forse orkestrale elementen, dubbele bassdrum en een koor wordt de spanning in ieder geval goed opgebouwd. Het eerste volledige nummer Ancestral Inheritance opent vervolgens in een complete woestenij. We zijn blijkbaar in de tweede fase van rouw terecht gekomen (boosheid). We krijgen namelijk een brute uitspatting van technische gitaarleads, progressieve melodieën en drumsalvo’s om van te watertanden. Hiermee opent Tragedy onwijs sterk. Dit belooft (heel) veel goeds voor het restant van het album.

En wat is dat toch met derde nummers op een album? Het gebeurt vaak dat hier de beste song te vinden is (of op zijn minst een flink hoogtepunt). Ligt dit aan de toehoorder: bij het derde nummer ben je gewend aan het geluid van de band en is de aandacht er nog volledig bij? Of ligt het aan de band: zelfbewust van het feit dat de luisteraar in het begin overtuigd moet worden, maar niet het beste in de eerste twee nummers willen weggeven? Geen idee waar het door komt, maar op Tragedy vinden we met Where Voids Gather op deze plek een knaller van jewelste. Bij de start horen we agressieve death-/metalcore, waarna het nummer overgaat in een technische stroomversnelling. De ritmesectie houdt het tempo lekker hoog. De break midden in het nummer knalt de vullingen uit je tanden. De diepe grunts gaan door merg en been. Samsara is een ander hoogtepunt op het album en toont de progressieve schrijfkunst van de Italiaanse heren. Fijne gitaarlijnen en -melodieën vormen het begin van dit ruim negen minuten durende epos. Deze gaan al snel over in complete technische destructie. Tokkelende gitaren in het midden, gevolgd door wederom een dikke break zorgen voor een fijne afwisseling. Release the Blackness laat hier al zijn veelzijdigheid zien.

De overige nummers op Tragedy houden het hoge niveau goed vast. Noemenswaardig is nog Blank Sun. De heldere vocalen en de rustige start laten nog een ander gezicht van deze Italiaanse formatie zien. Ook de gitaren hebben een lager tempo en zijn lekker groovend. De extra diepe grunts (ik zou zeggen dat er een zogeheten ‘tunnel’ wordt toegepast) die op andere plekken ook voorkomen, worden hier vaak ingezet. Daar wordt uw recensent van dienst een blije jongeman van.

Release the Blackness is een relatief jonge band (gevormd in 2015) die met Tragedy zijn debuutlangspeler uitbrengt. Maar aan niks, maar dan ook absoluut niks is te merken dat we hier te maken hebben met debuterende muzikanten. Deze vier mannen beheersen hun instrumenten tot in de puntjes en hebben de juiste schrijfkunst om een album van hoge kwaliteit neer te zetten dat van begin tot eind boeit.

Score:

87/100

Label:

Cult Of Parthenope, 2020

Tracklisting:

  1. Trenodia
  2. Ancestral Inheritance
  3. Where Voids Gather
  4. As Cold Snow and Flesh
  5. Blank Sun
  6. Enlightened by Emptiness
  7. E Mi Sovvien L’Eterno
  8. Samsara
  9. The Flower on the Precipice
  10. The Bloom of Solitude

Line-up:

  • Rocco Minichiello – Zang, gitaar
  • Adelchi Romano – Basgitaar
  • Cristian Lomazzo – Gitaar
  • Fabio Parisi – Drums

Links: