Ram-Zet – Neutralized
Ascendance Records, 2009
Het is waar. Metaalmoeheid is net als sleur of gewenning een natuurlijk fenomeen. Tegen beter weten in blijf ik dagelijks een drie tot vier uur lang de harde tonen door mijn lijf jagen. Je kan er veel over zeggen, gaande van afvlakking tot expertise-ontwikkeling. Maakt me helemaal niets uit, want uiteindelijk doe ik het nog steeds voor mezelf. Ik geniet van metal. En hoewel het niet verslavend is, streef ik steeds weer naar nieuwe, intense metalen ervaringen. Ram-Zet is altijd een metgezel geweest van me. Pure Therapy begon wat onwennig, Escape maakte me verliefd, Intra deed de relatie progressief evolueren. Neutralized, daar werd ik bang van. Hoe gaat de relatie verder?
Drummer Kuth (The Kovenant) geniet de grootste bekendheid binnen de persoonlijkheid van Ram-Zet. Zijn sound heeft wel degelijk invloed op dit album, dit team. Al van het eerste nummer Infamia hoor je de grootse cyberklanken van zijn andere band The Kovenant bijdragen tot de typerende Ram-Zet-formule. De triple vocalen zijn nog steeds hemels, hels… onaards. Aangrijpende zangstemmen, Ingvild Johannesen en Miriam Elisabeth Renvåg. Beeld je Anneke voor op Leaves in een duet met zichzelf op een compositie van Peccatum en een sound en sfeer van The Project Hate. Dan kom je in de buurt. Waarom? Ram-Zet is een compacte complexe persoonlijkheid, ik val in herhaling. Ram-Zet is theatraal, paranoïde, schizotypisch. I Am Dirt is dwangmatig catchy, verleidelijk sensueel en zit terzelfdertijd tsjokvol techniciteiten (die solo is zo … te ver voor woorden). Adembenemend. Volgende nummer 222: onmogelijk origineel. Zo onnoemelijk sterk, songwriting vanuit verknipte geesten in plaats van verknipte composities. Zet zet zich als zanger zowel met screamvocalen als met zijn cleane zang in de picture en geeft zich volledig in duet tijdens het secondelijmrefrein. Shit shit shit! Tijdens de vortex naar het onderbewuste verlangen naar helderheid een hypnotiserend jazz-intermezzo… helemaal afdwalend naar muzikale verlossing uit dit mistige tranendal, een vioolduel met Meshuggah-riffs. Confronterende teksten vol verwijzingen naar dualisme, agonie, zelfverloochening, destructiviteit, verlangen, lust, liefde en nood. La condition humaine contre la joie de vivre.
Staat hier een limiet op? Het dramatische gevoel bekruipt de luisteraar van dit meesterwerk absoluut. Niet iedereen is hiertegen bestand. Desoriëntatie teistert menig luisteraar. Verwarring! Maar wat wil je dan in godsnaam? De meest heavy progressieve klanken, de meest zuivere zangstemmen, de meest snijdende en scheurende gitaarklanken, de meest creepy en psychotische atmosfeer … het woord dynamiek herdefiniërend. Weet je,
zelfs in de meeslepende ambientpassage op het meer dat tien minuten durende Addict krijg je een verstikkend gevoel in je luchtwegen. Tijdloos verduisterend vernuft, onvergetelijke riedels en avantgarde avontuurlijkheid, kick ass teksten.
You… you are dead, long before, you will walk through the gates of eternity… . De door merg en been gaande klassieke viool in God Don’t Forgive legt de link met vorige albums, zodat we straks nog even vluchten in Escape.
Zo gaat het maar verder. Een universeel spectrum aan emoties, een onregelmatige rivier die angst en verlangen inboezemt… Het einde verklap ik niet. De wendingen zijn sowieso te verrassend, al was dit een boek. Je kunt het niet beseffen zonder luisteren. En toegeven, dit is verslavend, in tegenstelling tot hetgeen ik mezelf in de inleiding wijsmaakte. Addict, ook ik.
Groots, tijdloos, grandioos, virtuoos. Woordeloos.
Tracklisting:
- Infamia
- I Am Dirt
- 222
- Addict
- God Don’t Forgive
- Beautiful Pain
- To Ashes
- Requiem
Line-up:
- SfinX (Miriam Elisabeth Renvåg) – Vocals
- Zet (Flemming Rammseth) – Vocals, guitar
- Sareeta (Ingvild Johannesen) – Violin, vocals
- Lars – Bass
- Kuth – Drums
- Karoline Amb – Keyboards
Links:
Score:
87/100
Tracklisting:
- Titel eerste nummer
Line-up:
- Voornaam Achternaam – Zang, Gitaar