Quantum is een progressieve rockband die in 2016 werd opgericht door bassist en zanger Anton Ericsson, drummer Olof Simander en gitarist Fredrik Reinholdsen. In verschillende bezettingen speelde de band live in onder andere Stockholm en Uppsala. De huidige bandbezetting, waarmee het debuutalbum Down the Mountainside is opgenomen, bestaat uit Ericsson, drummer/zanger Marcus Lundberg en gitaristen Samuel Walfridsson en Kalle Segerborg. Het eerste wapenfeit van de band is de in 2020 verschenen en door ons onbesproken EP The Next Breath of Air. Tot zover het stukje historie en de personalia van deze Zweedse band, laten we eens luisteren en analyseren wat het debuut te bieden heeft.
Gooi het werk van Mastodon, Riverside, Porcupine Tree, Opeth, Brand X, Soundgarden, Muse, Genesis (oude werk), Anathema (recenter werk), The Mars Volta, Marillion en Rush eens in de koker om een idee te krijgen van dit Quantum. De promotekst van Black Lodge Records belooft wat, als het gaat om de kwaliteit en speeltechniek van deze heren. Toegegeven, ik ben al in mijn nopjes wanneer ik twee verschillende vocalisten zie terugkomen in de bandbezetting. Zeker wanneer het progressieve rock of metal betreft, omdat het naar mijn idee in potentie veel kan toevoegen aan de nodige instrumentale krachtpatserij. Met die krachtpatserij zit het meestal wel goed als de muzikanten een behoorlijk niveau halen op progressief gebied. Het is dan ook belangrijk om er nog een fijne zanger of meerdere zangers bij te hebben, tenzij de band puur en alleen voor het instrumentale plaatje gaat.
In eerste instantie moet ik tijdens opener The Hivemind & The Cockroach wel wat wennen aan de zanglijnen die tussen zuiver en schreeuwen inzitten. Het lijkt alsof er fors druk gezet moet worden om enige indruk te maken. Dit blijkt meer een kwestie van gewenning, aangezien ik er na verschillende luisterbeurten prima mee kan leven. Op instrumentaal gebied levert de band gewoon exact wat je van een progressieve band mag verwachten. Het is allemaal aan de gelikte en strakke kant, zonder hier verder een negatief waardeoordeel over te geven. Het sterk opgebouwde Down The Mountainside pt. 1 maakt wel heel wat meer indruk op mij. Hier weten zowel de zang als de instrumentale omlijsting ineens in hoge mate te excelleren. De muziek zelf is een stuk complexer en er worden nogal wat details op toetsen toegevoegd, waaronder een klassieke piano en synthesizer (of het moet uit een digitaal doosje komen).
Het beduidend kortere en kleverige Dots heeft mij dan weer niet helemaal mee. Ik beschouw dit nummer dan ook maar als een vrij overbodig intermezzo, dat de vaart wat uit het album haalt. Mijn persoonlijke voorkeur gaat tot nu toe echt meer uit naar het stevige werk van deze band. Gelukkig krijg ik een Down The Mountainside pt. 2 te horen. Een benadering die wat dichter tegen de muziek van Dream Theater aanzit, wanneer u het mij vraagt. En die band zat nog geeneens in de blender waarover ik eerder sprak. Na een dikke twee minuten wijkt de band overigens wel weer van het ingeslagen pad af en horen we een wat meer rockachtige interpretatie, om even later dan ook weer vlotjes naar de spastische ritmes van de beginfase terug te keren. Het afsluitende The Last Stone is dan ook echt de laatste steen die naar boven moet komen. De drumsalvo’s, ritmes, fills en gitaartrucs vliegen werkelijk alle kanten op. De nog enigszins consistente factor binnen het geheel wordt gevormd door de meeslepende vocalen.
Ik had het ook volledig begrepen wanneer Quantum zijn debuut in plaats van Down the Mountainside een andere titel had gegeven. Zelf dacht ik aan “Down the Progvalley” of iets in die trant. Sterk werk!
Score:
84/100
Label:
Black Lodge Records, 2024
Tracklisting:
1. The Hivemind & The Cockroach
2. On The Verge
3. Down The Mountainside pt. 1
4. Moths & Leaves
5. Abstract Bliss
6. Dots
7. Down The Mountainside pt. 2
8. The Last Stone
Line-up:
- Anton Ericsson – Bas, vocalen
- Marcus Lundberg – Drums, vocalen
- Samuel Walfridsson – Gitaar
- Kalle Segerborg – Gitaar
Links: