Heb je jezelf ooit afgevraagd hoe het zou klinken indien Morrissey in een metalband zou zingen? Nee? Wel, ik ook niet, maar dit is waar Psalm Zero zijn intrede maakt… Dankzij hem krijgen we namelijk samen het antwoord op deze nooit gestelde vraag.
Psalm Zero is een band uit New York die art metal maakt. De centrale figuur in deze band luistert naar de naam Charlie Looker. Deze rasechte New Yorker is niet alleen de zanger van de band, maar hij schrijft ook alle muziek en tokkelt daarbij op de synthesizer. Dit nieuwe album is het eerste zonder gitarist Andrew Hock, waardoor Looker nu ook de gitaar voor zijn rekening neemt. De drums en basgitaar worden respectievelijk door Keith Abrams en Ron Varod bespeeld.
Art metal. Ja, zo omschrijft dit trio hun muziek. Ik hoopte op voorhand dat er misschien een lekkere kruising tussen art rock en avant-garde metal geserveerd zou worden, maar uiteindelijk bleef ik een beetje met een hongergevoel zitten. Eigenlijk wil de band met deze benaming gewoon zeggen dat hij geen doorsnee metal maakt. Terwijl ik het al helemaal geen metal vind, zonder dat dit dan negatief hoeft te zijn. Psalm Zero klinkt eerder alsof Katatonia en The Smiths een liefdesbaby maakten die nooit echt uit de schaduw van zijn beroemde ouders zal geraken. Ja, bij momenten heeft deze release het snedige en progressieve van jaren ’90 Katatonia en op andere momenten hoor je de melodische pop met zware teksten die zo kenmerkend is voor wat Morrissey al dertig jaar op de wereld loslaat. Als ik echter Katatonia wil horen, zal ik wel één van zijn cd’s opleggen. Hetzelfde geldt voor The Smiths en diens frontman.
De muziek van Psalm Zero bestaat vooral uit ritmische riffs en melodische zang. Dit concept wordt de hele plaat lang aangehouden en verveelt spijtig genoeg na een tijd. De eerste tracks op deze plaat zijn eigenlijk het sterkst. Open Wound, Sparta en vooral The Last Faith zijn best goeie nummers, al hebben ze allemaal dezelfde structuur van opbouw en verrassen ze op geen enkel moment.
Hierna wordt het echter een stuk droeviger. Het album lijkt volledig te verwateren, met als absolute dieptepunt Return To Stone, een ruim acht minuten durende comateuze nachtmerrie waar je maar niet uit lijkt te ontwaken. Toen ik stelde dat de band op geen enkel moment verrast, was dit niet wat ik voor ogen had. Met dit gedrocht verrast de band me wel degelijk, maar niet in positieve zin. Al is dit uiteraard een kwestie van persoonlijke smaak of voorkeur. Het is niet omdat ik er geen bal aan vind dat iedereen het hiermee eens hoeft te zijn. Het album sluit uiteindelijk af met A Pill, wat feitelijk nog een goed nummer is, maar mijn interesse in de plaat was ondertussen jammer genoeg wat bekoeld.
Een volledig album is dus te veel van het goede, maar aangezien ik een positief mens ben die overal regenbogen en roze pony’s ziet, wil ik afsluiten door het positieve van deze plaat te benoemen. Ja, nagenoeg alle nummers zijn op dezelfde manier opgebouwd en alles lijkt te draaien rond een gitaarriff met daarop diezelfde melodische stem geplakt. Hier valt echter op te merken dat dit vaak heel vette gitaarriffs zijn die hard, maar niet agressief hard overkomen. Het ritmische gedeelte, onder de vorm van de basgitaar en de drum, lijkt volledig aan de gitaar gekoppeld te zijn. Het versterkt alleen maar de gitaarriff, of accentueert deze in ieder geval meer zodat jij je er als luisteraar meer op gaat concentreren. Voeg hier en daar dan een snuifje melancholische synthesizer toe en koppel er Looker zijn heel jaren ‘80 klinkende stem aan en je verkrijgt een sound die wel heel erg naar new wave neigt. De melodische zang van Looker klinkt echt wel heel gothic en britpop-achtig. Weet je, dit is gewoon echt Morrissey en persoonlijk houd ik wel van die man zijn nogal klagerige en toch charismatische stem.
Nee, Psalm Zero vind ik geen metalband, maar de band speelt wel harder dan veel rockbands, maakt constant gebruik van distortion en neigt dus wel naar metal. Voor mij is dit echter pure new wave, maar dus gekoppeld aan zwaardere gitaren. Best een leuk concept en ik ben toch blij dat ik deze plaat een paar keer integraal heb beluisterd. Ik ga deze band geen proces aandoen om mijn verloren tijd terug te krijgen, maar de kans dat ik dit album in de toekomst nog eens volledig beluister, is zo wat even groot als de kans dat ik morgen met Scarlett Johansson op date kan gaan.
Score:
65/100
Label:
Last Things Records, 2020
Tracklisting:
- Open Wound
- Sparta
- The Last Faith
- No Victim
- Return To Stone
- Animal Outside
- Shibboleth
- A Pill
Line-up:
- Charlie Looker – Zang, synthesizer, gitaar
- Ron Varod – Basgitaar
- Keith Abrams – Drums
Links: