Potergeist – Crocodile Tears
G.O.D. Records, 2015
De Grieken van Potergeist zijn terug met een nieuwe plaat. Op Crocodile Tears brengen zij weer een aanstekelijke mix van stoner en southern rock ten gehore. Toch zijn er wel wat aanpassingen in de sound. Zo lijken er nog meer groove-invloeden in het geluid te zijn geslopen en zijn er ook veel invloeden van de wat alternatievere bands uit de grungeperiode te horen. De hoofdmoot blijft echter onveranderd, waardoor Potergeist dus een gestage lijn doorzet.
Waar stonerrock het afgelopen decennium een enorme toename in populariteit beleefde, is de sludgy southern rock een beetje achter gebleven naar mijn idee. Natuurlijk zijn er bands die in de voetsporen van Down en Corrosion of Conformity (wel ten tijde van Deliverance hè?) zijn getreden, maar al met al waren het er een stuk minder dan het aantal dat de typische desert-sound oppikte. Potergeist draait alweer sinds 2004 mee en is nu bij het vierde album aangekomen, waarmee ze zichzelf toch wel een beetje bevestigen als vaste waarde binnen deze scene. Toch is de band in onze omgeving niet erg groot en ik heb eerlijk gezegd geen idee waar dat aan ligt. De albums bevatten stuk voor stuk stevige doorstampers die voortborduren op de sound van de eerder genoemde bands. Erg origineel is het niet en de band vindt zichzelf ook niet bepaald opnieuw uit, maar ze leveren wel degelijke albums die genoeg leuke elementen bevatten voor liefhebbers van het genre.
Natuurlijk experimenteert de band wel met wat details in de sound. Zo is er op Crocodile Tears, het eerste volwaardige nummer van het album, een soort metalcore-achtige riff te horen, iets waar ik niet perse fan van ben. Betere riffs zijn er te vinden in Visit From a Swampire, dat erg sterk aan Black Sabbath doet denken, maar dan lekker drassig. Ook de vocalen in dit nummer lijken behoorlijk geïnspireerd door de vaders van het zware metaal. Daarnaast experimenteert de band met vrouwelijke vocalen, die voor het eerst te horen zijn op Atonement, maar ook op The Preacher and The Witch terugkomen. Een geslaagd experiment in mijn ogen, want het vormt een welkome variatie op zang van Alex S Wamp.
Meneer Wamp zingt trouwens erg goed en lijkt behoorlijk gegroeid sinds het vorige album. Op Crocodile Tears is hij weer als van ouds uit volle borst aan het oreren over allerlei moeraszaken, maar ook over verloren liefde en boetedoening. Hij heeft dit album de neiging wat dramatischer te zingen, zoals op Last Punk Standing, maar dat is geen probleem als je stem daar geschikt voor is. Klein minpuntje vind ik dat de zang af en toe een beetje hapert in de melodie. Dat probleem komt ook terug in het gitaarwerk en daarin is een probleem te vinden in de souplesse van sommige nummers. De riffs lijken af en toe niet helemaal af en daardoor word je af en toe volledig uit de groove gehaald. Bij een snelle luisterbeurt valt het misschien niet helemaal op, maar bij betere beluistering gaat het toch een beetje opvallen. Heel erg mag het de pret echter niet drukken, dus ik ga er ook niet meer aandacht aan besteden.
Met Crocodile Tears is weer een heel degelijk werkje afgeleverd door Potergeist, dat gewoon doorgaat waar Swampire is opgehouden. Vooral de elementen uit de grunge scene en de spaarzame vrouwelijke zang zijn leuke afwisselingen van de bekende formule. De Grieken spelen vooral shows in eigen land en ik maak me sterk dat ze met een beetje inzet aan het internationale front, best wat kunnen bereiken in de rest van Europa.
Tracklisting:
- Swamp Muse Summoning
- Crocodile Tears
- Visit From a Swampire
- What Then
- Truth
- Atonement
- The Preacher and the Witch
- Eve
- Last Punk Standing
Line-up:
- Kostis Vihos – Bas
- Tolis Toheas – Drums
- Stratal – Gitaar
- Nick XP – Gitaar
- Alex S Wamp – Vocalen
Links: