Ja, het is zover. Poppy. Ik heb het niet over het obscure ensemble Poppy Proudneck dat ooit ronddwaalde in het Leuvense, ook niet over de brute deathmetalband Poppy Seed Grinder uit Tsjechië. Ik heb het over Poppy. Poppy is genderneutraal karakter achter wie Moriah Rose Pereira schuilgaat. In Amerika is men al lang vertrouwd met dit fenomeen, ze heeft er zelfs een pseudo-religieuze vereniging/website genaamd Poppy.Church. In het begin van haar (mag ik haar zeggen?) carrière maakte ze ambient muziek met een guy genaamd Titanic en zette ze veel Youtubevideo’s online over allerhande zaken, waar ze dan haar mening over gaf of waar ze tien minuten “I’m Poppy” zei op verschillende manieren of waar ze een plant interviewde … Toen kwam haar eerste album vol vreselijke pop, en de hit Lowlife die bijna 59 miljoen keer bekeken is ondertussen op Youtube.
Poppy.Computer, dat eerste album, dient keihard ontkend te worden. Gewoon geen aandacht geven. Vanaf het tweede album, Am I a Girl?, gaat Poppy diverser klinken en krijgt ze input van Kate Nash maar ook van een paar heren die linken met metal hebben. Het levert verrassende en verfrissende songs op zoals X (kijk eens mee), waarin nu metal afgewisseld wordt met feelgood hippie hymnes. Naast enkele poppymetal nummers wordt ook vaporwave, electro en progressieve rock gebracht. Die diversiteit wordt verder doorgetrokken op de EP Choke, waar het prima metal/dreampop-nummer Scary Mask op staat. Nu moet het natuurlijk wel gezegd zijn dat de video’s de vernoemde nummers wel een pak extra promotie en “meerwaarde” geven. Om het zonder gêne maar te benoemen voor wat het is: de video’s doen je luisteren naar de nummers, én omgekeerd. Meteen ook de ideale manier om niet-metal minded mensen te doen luisteren naar – stukjes – metal, want de nummers zijn in eerste instantie pop (of dat willen we anderen doen geloven).
Op naar het titelnummer, waarin Poppy aangeeft dat ze niet akkoord gaat met het drama dat verkocht wordt door drukdoeners, mediabazen en mensen achter de schermen. Poppy trekt opnieuw enkele leuke pakjes aan over haar tengere lijfje en steekt de boel in de fik. Nu metal met electro en industrial opsmuk en een refrein waar veel bands een moord zouden voor doen, los van het feit dat het in dit geval op een cynische manier passief(lief)agressief gebracht wordt. Autotune is nooit veraf, maar ach, als dat het enige bezwaar is om hier niet naar te luisteren dan ben je gewoon raar. Ofwel ga je er in mee, ofwel laat je het voor wat het is.
Met Fill The Crown begint een nummer dat meteen doet denken aan de dancemuziek van Robyn, met een positieve vibe vol empowerment. Al snel weerklinkt een heavy riff en moeten kinderen vergiftigd worden in een gedateerde sci-fi setting. Wederom een blend aan genres, waarmee Poppy wil bewijzen dat ze echt wel “post-genre” muziek breng. Geen metal, geen pop, geen prog, neen, “post-genre”. De rest van de plaat bestaat trouwens uit vaporwave, synthpop, progrock, nu metal, bubblegumpop, trance, … een nachtmerrie voor een reviewer die labels wil opkleven. Ik hou het bij Poppy.
Wat moeten we hier nu van vinden? We moeten helemaal niets lijkt me, ook niet nu ze al grote zalen begint te vullen. Ik luister er met plezier naar, zelfs zonder het feit dat mijn kinderen plots (nog meer) fan worden van metalgeluiden en wennen aan mijn favoriete muziekstijl. Het is niet zoveel fun zonder de clips, maar ik denk wel dat Poppy dankzij de voorspelbare onvoorspelbaarheid en catchyness een plaats zal veroveren in de playlists. Althans bij mij. Iconic worden, dat is het doel, benieuwd of dat bij u ook lukt. Ik ga in ieder geval vlug weer wat Dissection opzetten.
Score:
85/100
Label:
Sumerian Records, 2020
Tracklisting:
- Concrete
- I Disagree
- Bloodmoney
- Anything Like Me
- Fill the Crown
- Nothing I Need
- Sit / Stay
- Bite Your Teeth
- Sick of the Sun
Line-up:
- Poppy
Links: