Hop, met een soepele beweging van het hoverboard in de DeLorean. We gaan terug naar het midden van de jaren ’90 van de vorige eeuw. Type O Negative heeft een paar jaar eerder met Bloody Kisses de ietwat onverwachte, maar geïnspireerde zet gedaan om warme, broeierige gotiek aan het stoere geluid toe te voegen. Rondom de groep verzamelen zich wat bands uit Brooklyn die ook ruimte zien om andere gevoelens dan woede en haat vast te leggen in harde muziek: Type O Negative-toetsenist Josh Silver produceert de nog steeds indrukwekkende eerste van Life Of Agony (drummer Sal Abruscato stapt zelfs over naar die band) en een paar jaar later geeft hij het debuut van Pist.On het van zijn eigen band herkenbare, ietwat (stof)zuigende geluid. Zonder de hardcore-uitspattingen en het harde sarcasme van Peter Steele (“We hate everyone!”) is dat Number One wel een beetje een lightversie van Type O Negative, maar – zo gokt major label Atlantic Records – misschien is dat wel precies wat het grote publiek past.
Dat blijkt helemaal niet zo gek gedacht want de single Grey Flap met zijn schurende “Excuse me if I’m wrong, but I need some encouraging. Thank you for being so bold” blijft gemakkelijk in de hoofden hangen – we zingen het 25 jaar na dato nog als vanzelf – en belandt in de ‘heavy rotation’ van de diverse muziekzenders. De andere nummers op de plaat als Parole en I Am No One zijn ook meer dan oké, maar missen – met uitzondering van de The Smiths-cover Shoplifters Of The World Unite en de fraaie, wat bizarre afsluiter Exit Wound– die alles pakkende popmelodie. Misschien dat dit de reden was dat de grote doorbraak uitbleef, want zo snel als de band door Atlantic onder contract werd genomen zo snel stond men weer op straat. Dat laatste gaf de overheersende energie voor de boze tweede plaat $ell Out, maar die plaat werd niet best ontvangen, waarna de band in 2001 een lange pauze inlaste. Genoeg gezien. Snel weer in die zilverkleurige bolide met vleugeldeuren dan maar en terug naar deze tijd voordat we de toekomst onherstelbaar veranderen.
Onderweg zien we kort voor aankomst (maart 2022) vluchtig een EP Cold World langs schieten. Geen nood dat we misgrijpen, want die plaat wordt nu “plus” opnieuw uitgebracht. De plus bestaat uit de in eigen beheer uitgegeven Saves-EP uit 2001, vier demotracks en de bijdrage van de band aan de Metal Massacre XII-compilatie uit 1995. Eerst krijgen we echter de drie nummers van de Cold World EP. De titeltrack laat direct de kwaliteiten terug horen die we ons herinneren van het debuut. Een pakkende zanglijn wordt gekoppeld aan een zware riff in een geluid dat doet denken dat Silver zelf toch weer aan de knoppen heeft gezet. Dat is niet het geval. Dave Otero die aanmerkelijk zwaardere acts als Allegaeon en Cattle Decapitation produceerde, zorgde voor het geluid. Wanneer het refrein aanbreekt komt de commerciële kant van het geluid naar voren, zowel in de radiovriendelijke zang als de frequentie waarmee de leadlijn herhaald wordt. Ook in de tweede en derde track worden de refreinen veelvuldig herhaald. Dat is geen probleem natuurlijk als het thema, zoals bij de opener, sterk genoeg is om de song te dragen, maar daarvan zijn we niet steeds overtuigd. Wel overtuigend is het gitaarwerk dat in Icicles mooi doorloopt achter het refrein en heerlijk bluesy uithaalt wanneer de rest van de band even een stapje terugdoet. Daar lijkt de band ten opzichte van het debuut juist gegroeid. Toch laat deze 2022-EP vooral horen dat het absolute moeten eraf is: Pist.On speelt niet langer in de divisie van bands die vol gaat voor een doorbraak, maar maakt er desondanks het beste van.
Dat afsteken geldt in mindere mate voor Exhume Her. Op dit nummer, dat nog van voor het debuut is, lijkt de band nog wat moeite te hebben om de ideeën (zware riffs, Beatle-esk geluid) in een nummer bij elkaar te brengen. De demotracks die volgen klinken naar behoren, maar lijken vaak aanzetten van nummers: goede ideeën die nog verder moeten worden uitgewerkt. Daar zijn het dan ook demo’s voor.
Coldworld + is zo een wat bijzonder allegaartje geworden, waarbij ik vrees dat de muziek van Pist.On niet zo makkelijk door de tijd reist als wij net deden. Fans van het debuut doen er echter goed aan om deze plaat een kans te geven, al was het maar om de sterke Saves-EP eens te horen. Dan kun je gelijk horen of de nieuwe nummers, die zeker niet slecht zijn, je ook bekoren. Benieuwd of Pist.On met een vervolg komt en daar de vorm van pakweg 25 jaar geleden volledig kan vinden.
Label:
M-Theory Audio, 2022
Tracklisting:
- Cold World
- Ruin Your Day
- Icicles
- Vamp 69
- Opera
- I Don’t
- Exhume Her
- Ice Bath
- Another Day
- Light
- Pain
Line-up:
- Henry Font – Vocalen, gitaar
- Burton Gans – Gitaar
- Jack Hanley – Basgitaar
- Jeff McManus – Drums
Links: