Geschreven door Joost Aarts op 30-03-2024 om 16:48.
Moet u zich schamen wanneer de naam Per Wiberg u niets zegt? Nou dat misschien niet direct, maar de Zweed maakte in de afgelopen dertig jaar onder andere furore met de volgende bands: Opeth, Spiritual Beggars, Candlemass, Clutch/The Bakerton Group, Switchblade en Kamchatka. Ik veronderstel dat Opeth nog altijd de meest bekende naam band is bij de meeste metalheads. De groep die van deathmetalband evolueerde naar een wat meer progressievere rockband. Met die insteek hebben de Zweden dan ook fans gewonnen, maar zeker ook fans van het eerste uur verloren. Nu maakt de heer Wiberg geen onderdeel meer uit van Opeth en doet hij het naast de andere genoemde bands – waarvan de stoner, hardrockband Spiritual Beggars voor mij nog het meest succesvol is – helemaal alleen onder de naam Per Wiberg.
Het solodebuut van de beste man met de titel Head Without Eyes (2019) hebben we helaas gemist. Voor The Serpent’s Here mocht de Zweed rekenen op de bijdragen van de drummer Tor Sjödén (Viagra Boys) en bassist Mikael Tuominen (Kungens Män). De rest deed Wiberg zelf, waarbij er volgens de promo vooral veel ruimte is geweest voor improvisatie. Het album werd dan ook in één enkele middagsessie opgenomen, waarna de multi-instrumentalist de toetsen, gitaren en vocalen opnam, om deze als het ware er overheen te leggen. In vergelijking met het debuut is er meer gitaarwerk hoorbaar, evenals een tweetal bassen die tijdens de meeste nummers een vrij prominente rol hebben gekregen.
Wat tijdens de eerste fase van het album goed aan de oppervlakte komt is het gevoel voor spacey prog en rock, meermaals doet de opener Dead Sky Lullaby mij denken aan het werk van het Amerikaanse Monster Magnet. Nou moet ik eerlijk zeggen dat dat niet mijn meest favoriete band is, waardoor ik in eerste instantie best wel moest wennen aan dit nummer. De zang en de trippende gitaren maken wel veel goed en uiteindelijk kan ik deze openingstrack dan wel op waarde schatten. Met – en vanaf – het opvolgende titelnummer zoeken de heren heel nadrukkelijk de progressievere en wat donkere kant van het spectrum op. Ondanks of misschien dankzij de improvisatie, komt de muziek heel natuurlijk en losjes op mij over, terwijl er toch wel degelijk sprake is van een rode draad qua muzikale richting. Zoals misschien verwacht hangt er een sterk jaren ’70-sfeertje als een bedwelmende sluier over de verrichtingen van de heer Wiberg. We horen het niet in de laatste plaats terug op vocaal gebied. De zanglijnen zijn niet al te afwisselend, maar passen vrij coherent binnen de gevarieerde instrumentale escapade. Een nummer als Follow the Unknown is hiervoor met al zijn twists en verbuigingen misschien nog wel het meest exemplarisch. De toegevoegde toetsen voegen de nodige sfeer toe en zijn gewoonweg kraakhelder in de mix gezet. Over die geluidsoverdracht gesproken, die is zo transparant en fijnmazig als het maar zijn kan. Essentieel wanneer er zoveel details aan de oppervlakte dienen te komen, in mijn ogen een stilistisch kenmerk van goed uitgevoerde progrock.
De bezwerende bonustrack is een cover van het Amerikaanse Warrior Soul. Het nummer met de titel The Losers is een wat rustige uitgeleide van dit fijne album. Een album dat bij mij nog het meeste indruk maakt wanneer het heerlijke titelnummer met een haast rock’-‘n-rollachtige allure voorbij komt. De passage waarbij het drumgeweld dreigt te escaleren, om daarna weer vlot getrokken te worden door de vocale structuur is geniaal bedacht! Blackguards Stand Silent laat de luisteraar kennis maken met een staaltje sombere teneur in een bezwerende omhelzing van orgel- en gitaarmuziek. De urgentie spat van dit nummer af en voor mensen met een voorliefde voor duistere muziek is dit ongetwijfeld het favoriete nummer van dit album. Zoekt u liever uw heil in jazzy progmuziek, dan is This House Is Someone Else’s Now met zijn zachte drumaanslagen en exotische invloeden aanbevelenswaardig. En zo valt er op The Serpent’s Here voor zowat iedere progressieve liefhebber en rockfanaat wel wat te genieten. Het is afwisseling troef op dit tweede album van muzikaal genie Per Wiberg.
Score:
83/100
Label:
Despotz Records, 2024
Tracklisting:
1. Dead Sky Lullaby
2. The Serpent’s Here
3. Blackguards Stand Silent
4. This House Is Someone Else’s Now
5. He Just Disappeared
6. Follow the Unknown
7. The Losers (Warrior Soul cover)
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
