Gekke dingen in muziek. Altijd een geliefd onderwerp voor discussie. Persoonlijk ben ik er een groot liefhebber van. Shining uit Noorwegen dat met zijn saxofoon zogenaamde ‘blackjazz’ maakt? Of vreemde instrumentale stukken in Dream Theater? Kom maar door. Niet alleen zorgt het voor interessante, verrassende muziek, maar het kan ook nog eens pionierswerk betekenen voor anderen en het genre verder brengen. Het Italiaanse Ottone Pesante zoekt de absolute grenzen van de metal op met wat zij noemen brass metal. Een genre waarin de (blijkbaar) sterk verouderde opvatting dat metal gitaren moet hebben overboord wordt gegooid. De bezetting van de band bestaat namelijk uit een drummer, een trompettist en een trombonist. Iets dergelijks heb ik alleen eerder gezien bij een optreden van Heavy Hoempa tijdens carnaval: een hoempaband die metalcovers verzorgd. Iets wat bijzonder goed uitpakt in de feesttent, maar de vraag is of brass ook werkt op een serieuze metalplaat. Met die vraag in mijn hoofd zette ik het album aan.
De heren gooien met dit album de snelheid van hun muziek flink omlaag en leveren meer duistere en obscure muziek dan op hun vorige albums. Vandaar ook de naam DoomooD (Doom mood). Dit is als een palindroom geschreven omdat de bandleden zeggen dat het album ook een soort van palindroom is. Alsof de plaat halverwege gespiegeld wordt. Gebrek aan creativiteit kan je deze Italianen niet verwijten.
Maargoed, doom dus. Dit is al vanaf het allereerste begin duidelijk. Vanaf het moment dat je de plaat aanzet waan je je in een soort Jurassic Park-achtige wereld. Met name de bombastische trombone zet de toon en zet een sfeer neer waarop het klinkt alsof elk moment een tyrannosaurus langs kan lopen. Of Darth Vader. Of elke andere slechterik uit een film met muziek van John Williams. Het zijn logge bombastische stukken die aan Wagner doen denken. Tentacles vormt als enige nummer met cleane vocalen overduidelijk het meest toegankelijke deel van de plaat. De trage trombone zet een duistere sfeer neer en het geheel klinkt met name door de fijne gastvocalen van Tessa B van het eveneens Italiaanse Messa bijzonder prettig.
Ottone Pesante heeft een bijzonder creatief album afgeleverd wat een bijzonder leuke afwisseling is in het metallandschap en gaat eigenlijk uit van een doodeenvoudig principe. Houden wij metalliefhebbers niet vaak van bombastische muziek á la Dimmu Borgir of Septicflesh? Waarom zou je hetgeen deze muziek juist zo bombastisch maakt, namelijk het blaaswerk dan niet eens helemaal naar de voorgrond halen. Een zeer interessante gedachte. Tuurlijk, deze band zal nooit iemands favoriete metalband worden. Daar is het geheel allemaal te vreemd en te onconventioneel voor, maar het is zeker niet iets om maar meteen over te slaan omdat het te vreemd lijkt. Het is een leuke, merkwaardige afwisseling om erbij te hebben.
Score:
80/100
Label:
Aural Music, 2020
Tracklisting:
1. Intro the Chasm
2. Distress
3. Tentacles
4. Coiling of The Tubas
5. Serpentine Serpentone
6. Ocean on a Eco
7. Grave
8. Strombacea
9. Endless Spiral Helix
10. End Will Come When Will Ring the Black Bells
Line-up:
- Francesco Bucci – Trombone, tuba
- Paolo Raineri – Trompet, bugel
- Beppe Mondini – Drums
Links: