De sociëteit voor symfonische death zag vorige maand Septicflesh weer een sterk album uitbrengen, terwijl de bond voor black het buitenaards goede Blut Aus Nord donker zag fonkelen. Het techdeathgenre antwoordt nu door snel een van de meer gerenommeerde namen naar voren te schuiven. Het Amerikaanse Origin viert begin juli immers alweer zijn 25e verjaardag en laat met dit Chaosmos zijn achtste album op de wereld los. Dat die wereld dan niet helemaal nietsvermoedend meer is, mag duidelijk zijn. Toch is de plaat bruut en spannend genoeg om haar voor even in de greep te nemen. Dan hebben we dat maar vast verklapt.
Chaosmos dus. Hoewel er geen sprake is van een verhaal als met regelmaat door Ayreon gebracht schuilt er achter deze titel een heel concept, een wereld, of beter: een heel universum. Origin verbaast zich op zijn achtste hogelijk over de “nanoscopische blik” van de mens. Alles dat we belangrijk vinden, stelt immers niets voor bij de grote leegte die schuilt achter de zwakke atmosfeer die aarde en leven beschermt: “The cosmos is chaos, we must accept our end”. Het is een heftige boodschap die Origin hier uitwerkt, maar af en toe vreemd geruststellend. Met een beetje goede wil kun je de term “Chaosmos” trouwens ook gebruiken om de muziek van Origin te duiden. De band slaagt er, mede door het onmenselijk strakke drumwerk van John Longstreth, namelijk vrij feilloos in om passages van schijnbare chaos terug te brengen tot wiskundige logica. Dat is nodig, want bij oppervlakkige beluistering klinkt Origin een stuk woester en minder gecontroleerd dan menig andere techdeathband. Dat is maar schijn, vooral gewekt door de verwoestende driedubbele vocalen van het type hoge bergen, diepe dalen.
Door naar de songs nu. In het promopraatje wordt hoog opgegeven van opener Ecophagy, als zijnde een van de “standout tracks”. Nu, dat mag ieder voor zichzelf bepalen natuurlijk, maar de hersenschors masserende kriebellead die hoog over het brute geweld wordt gelegd grijpt meteen. Daarmee heeft het eerste haakje gepakt en zo volgen er nog veel meer, zoals die verpulverende break nog in hetzelfde nummer. Je kunt hem bijna meezingen net als de opnieuw pakkende lead in de titeltrack. Juist deze meer uitgesproken thema’s zorgen ervoor dat je de plaat steeds nog een keer oplegt om vervolgens steeds meer en meer te ontdekken. Een groeiplaat noemde de serieuze pers dat ooit! Diezelfde pers zal overigens steevast zijn weggedoken voor de ballistische raket met de naam Chaosmos.
Misschien dat Nostalgia for Oblivion een buitenbeentje is. Hier stapt Origin in de eerste minuten vooral statig door een landschap van trage, klevende, genrevreemde gitaren, voordat het tempo verschroeiend wordt opgevoerd. Na die versnelling horen we ineens vrij eenvoudig gitaarwerk, genre heavy metal/melodieuze thrash. Grappig dat juist dit meer generieke geluid op een plaat als deze afwijkend aandoet. Naar het einde van het nummer wordt trouwens meer en meer naar het eigen geluid toegewerkt en duwt Paul Ryan maar weer eens een ankertje in je amygdala. Afgesloten wordt met het meer dan tien minuten durende Heat Death dat – opnieuw – niet bij de standout tracks staat. Wij voegen het zelf wel even met pen toe. Afwisselend zwaar beukend, Altars Of Madness-gewijs brekend, hoog zwevend op fraai leadwerk en technisch riffend met weer dat vleugje Gojira, werkt de band zich door dit magnum opus heen. Daarbij pakt bassist Mike Flores, tussen de linies spelend zoals dat in het moderne voetbal heet, ook nog even een verdiend spotlicht. Ga er maar voor zitten!
Vijfenveertig minuten techdeathplezier. Dan is het voorbij. Maar dan heb je wel heel wat riffs, thema’s, tempowisselingen en noten om de oren gehad. Je zou er bijna in verdwalen maar Origin is als een prima reisleider die je met schwung langs alle horenswaardigheden leidt. Al te toeristische plekken worden vermeden door her en der een bijzonder pad te kiezen. In het geluid bijvoorbeeld. De snares klinken soms droger dan de Sahara of om in het thema van de plaat te blijven de oppervlakte van Mars. De dubbele basdrums in (bijvoorbeeld) Heat Death lijken soms dan weer een beetje aan het Scott Burns-syndroom te lijden. Leg de originele versie van On The Seventh Day God Created Master maar eens op en je weet wat ik bedoel. Waar het toen, begin jaren ’90, pionieren was, lijkt het hier een bewuste keuze en het werkt prima.
Chaosmos houdt de eer van het techdeathgenre hoog zoals Archspire dat vorig jaar deed. Misschien dat die band op Bleed The Future net iets speelser en van het moment klinkt (zet Ecophagy maar eens naast Drone Corpse Aviator), maar daarin ligt juist ook de kracht van Origin dat op Chaosmos iets meer “geworteld” tekeer gaat. Aanrader!
Score:
88/100
Label:
Agonia Records, 2022
Tracklisting:
- Ecophagy
- Chaosmos
- Cogito, Tamen Non Sum
- Panoptical
- Decolonizer
- Cullscape
- Nostalgia for Oblivion
- Heat Death
Line-up:
- Paul Ryan – Gitaar, vocalen
- Mike Flores – Basgitaar, vocalen
- John Longstreth – Drums
- Jason Keyser – Vocalen
Links: