Na een vier jaar durende viering van het uitstekende Back From the Abyss zijn de heren van Orange Goblin terug. Terug met een nieuw offer aan het altaar van de riff en terug voor een nieuwe stap in de richting van overheersing. The Wolf Bites Back is het negende album en tegen deze tijd mogen we eigenlijk nergens nog verbaasd over zijn. Spierballen rollen en ruggen (met uitstapjes naar de nek) breken, allemaal om de gewichtige riffs die de heren met zich meebrengen te kunnen dragen. Toch schijnt de band voor een ander kamp te kiezen dan in het verleden is gedaan.
Waar het kamp tot nu toe steeds vrij doomy is geweest, gaan de heren op The Wolf Bites Back steeds meer de richting op van kamp Motörhead: snelheid, venijnigheid en rauwe energie zijn meer dan ooit aanwezig in het geluid van de band. Natuurlijk zijn de factoren die totale doom en groove brengen aanwezig, de nadruk lijkt echter meer op rollende rock te liggen. Orange Goblin trapt af met Sons of Salem en weet zich daarna via The Wolf Bites Back en Renegade naar Swords of Fire te wurmen, waar eigenlijk de eerste, echt doomy riff te horen is. De weg er naartoe is er een vol snelheid en ronkende motoren, waardoor de rit voorbij is voor je er erg in hebt.
Ook lijkt de band nadrukkelijker terug te grijpen op albums uit de krochten van de discografie, zoals Frequencies From Planet Ten en Time Travelling Blues, waarbij de ruimtelijke doch bluesy riffs ruimte bieden voor een psychedelisch intermezzo. Sprekend voorbeeld op dit vlak is Ghosts of the Primitives, waarbij we na een zojuist beschreven intro weer vol de snelheid induiken. De snelheid die de band heeft overgenomen komt misschien nog wel het duidelijkst naar voren in Suicide Division, waar de interesse in punk de kop opsteekt. Dat de heren liefhebbers zijn van een breed scala aan kwaliteitsmuziek was bekend, maar dit vormt een nieuwe invloed in het palet van de uitingen van de band.
De tweede helft van het album, dat wordt gestart na het instrumentale In Bocca Al Lupo, kenmerkt zich door een enorme variatie. Waar het eerder genoemde Suicide Division voor de aftrap zorgt, is The Stranger een vreemde eend in de bijt. Het nummer voelt geforceerd en hoewel het overduidelijk voor een meer episch en dramatisch moment moet zorgen, wordt dit effect teniet gedaan door de schijnbaar overbodige aanwezigheid van de atmosfeer die wordt geleverd. Burn the Ships levert daarentegen klassieke Orange Goblin, zoals we die misschien nog niet eerder hebben gehoord op dit album.
Met uitsmijter Zeitgeist sluit Orange Goblin dit negende album af op een even kenmerkende als passende manier, waarbij de atmosfeer minder dramatisch is dan tijdens The Stranger, maar net voldoende om de luisteraar tevreden te stemmen. Al met al levert de band een zeer degelijke plaat, hoewel deze op geen enkel vlak uitblinkt binnen de discografie. Mijn voorspelling is dat de reputatie van de band echter geen schade oploopt, simpelweg omdat de optredens fenomenaal zijn (in grote mate te danken aan Ben Ward) en tijdens die optredens ook ander werk van de band wordt gespeeld. Laten we het erop houden dat dit een groeier betreft en dat we zeker nog wat interessanter werk van Orange Goblin mogen verwachten.
Score:
70/100
Label:
Candlelight Records, 2018
Tracklisting:
- Sons of Salem
- The Wolf Bites Back
- Renegade
- Swords of Fire
- Ghosts of the Primitives
- In Bocca Al Lupo
- Suicide Division
- The Stranger
- Burn the Ships
- Zeitgeist
Line-up:
- Martyn Millard – Bas
- Chris Turner – Drums
- Joe Hoare – Gitaar
- Ben Ward – Vocalen
Links: