Orange Clocks, een naam die een duidelijke verwijzing is naar de filmklassieker A Clockwork Orange. Verwacht echter geen verse dosis ‘ultra-violence’ of referenties aan die ‘good old Ludwig-Van’. Vandaag zweven we namelijk naar hoge hoogten en zinken we naar diepe diepten. Het zeskoppige Orange Clocks is een band uit het Verengd Koninkrijk. Na het in 2017 verschenen Tope’s Sphere 2, komen ze nu met hun tweede langspeler met nieuw materiaal: Metamorphic.
Vanaf de eerste tonen van Space Witch begeef je je in een spookachtig sterrenstelsel. Je bent omgeven door de drukkende leegte en de kille, levenloze eenzaamheid. Zwevend in reverb en echo’s zwelt de muziek steeds verder aan. De drums slaan als komeetinslagen in op je trommelvliezen. Je blijkt toch niet alleen te zijn, want daar is de tergende ruimteheks. Ze heeft niet veel goeds in de zin. De zang, die mij in zekere zin doet denken aan een jonge Paul McCartney, bezingt op gepaste wijze de zwaarmoedige gewichtloosheid van het nummer. Alles in het nummer proeft qua sfeer naar de vrije jaren zestig. Maar die tijd is voorbij, en in de verte lacht de ruimteheks…
Na de externe ruimte, vervolgt de verkenning zich naar de interne ruimte. The Eye of Psybin gaat namelijk over de werking van het psycho-actieve stofje wat onder andere in paddo’s te vinden is: psilocybine. De gitaren en gitaarsolo’s treden meer op de voorgrond zodat je wordt meegenomen in een intense, Pink Floyd-achtige trip. Als een ruimteschip dat langzaam naar een zwart gat wordt gezogen. De reverb is ook hier helemaal op zijn plaats. Het nummer is zó vloeiend gestructureerd dat je amper in de gaten hebt dat er alweer meer dan vijf minuten verstreken zijn.
Tijd voor een rustmomentje. Het nummer Miles Away lijkt uit zichzelf te ademen. De vocalen en de gitaren klinken alsof ze ver tussen de sterren zweven. Wederom voelt niets in het nummer geforceerd. Alles glijdt gladjes voort alsof het geen moeite lijkt te kosten. Maar dan, tegen het einde van het nummer slaat de stemming om. Het tempo versnelt en de gitaren worden forser versterkt. Alsof de Milennium Falcon in hyperspace komt. Het is een onverwacht einde van het nummer. In mijn ogen was het niet helemaal nodig geweest, maar dan ben ik aan het muggenziften.
Het daaropvolgende Let me Breathe is een nummer wat in de ‘wel oke’ categorie valt. Het tempo ligt wat hoger en er wordt vrolijk gestrooid met ruimtebliepjes en spacebloepjes. Helaas komt het niet zo goed uit de verf als de voorgaande nummers.
Gelukkig neemt Orange Clocks bij Floating Temple weer een stap in de goede richting. Een stevig maar niet verrassend rifje en flinke echo op de stem. Het nummer vloeit wat minder lekker dan de voorgaande nummers en bevat helaas verder (op een kleine tempowisseling na) geen verrassingen.
In Ammonite zinkt Orange Clocks weg in de diepten van de prehistorische zee. Het nummer opent met een hypnotiserende gitaarsolo. Zoals het gelijknamige dier beweegt het nummer zich gracieus maar gestaag voort. Langzaam en dromerig. Dankzij de twee gitaarsolo’s die dit nummer rijk is, verzandt deze dromerigheid niet in slaapverwekkendheid. In tegenstelling tot de levensduur van een ammonietenschelp, is het nummer vrij kort. Hierdoor is het nummer onverwachts vroeg afgelopen. Van mij had het op zijn minst tweemaal zo lang mogen duren.
Helaas raakt Orange Clocks in het laatste nummer Noggy Pop de weg volledig kwijt. Het nummer duurt meer dan achtentwintig minuten. We krijgen meer te horen van wat we inmiddels al kennen. Reverb, echo’s en gekke geluidjes. Het nummer zwelt weer lekker aan en er worden prima gitaarsolo’s ingezet. Na de negende minuut is het nummer eigenlijk al afgelopen. Wat hierop volgt is een retesaaie soundscape die zich bijna twintig minuten voortsleept. Er gebeurt werkelijk niets in deze tijdsperiode. Je hoort alleen maar gonzende tonen en bliepjes. Ik vraag me af waarom Orange Clocks er voor kiest om een goed album op zo’n suffe manier af te sluiten. Een kort album was beter geweest dat deze “muzikale” tijdsverspilling. Begrijp me niet verkeerd, ik ben totaal geen tegenstander van ambient en drone. Alleen in de context van dit album slaat het de plank compleet mis. Eeuwig zonde.
Score:
75/100
Label:
Bad Elephant Music, 2020
Tracklisting:
- Space Witch
- Eye of Psybin
- Miles Away
- Let Me Breathe
- Floating Temple
- Ammonite
- Noggy Pop
Line-up:
- Derek Cotter – Vocalen, Bas
- Tom Hunt – Vocalen, Synthesiser
- Dan Merrils – Gitaar
- Stuart Paterson – Gitaar
- Burn – Drum
- Lee Jones – Synthesiser, Samples, Fx
Links: