Daar is Opeth met album nummer twaalf en man, wat is dit een dijk van een plaat geworden. Na het overdonderende Pale Communion uit 2014, waarop de omslag die met Heritage duidelijk aan de oppervlakte kwam, werd vervolmaakt, is dit het nieuwste hoofdstuk in een uiterst geslaagde koers van de band. De prog liet ieder spoor van death metal achter zich en werd bovendien op een bijzonder oude leest geschoeid, waarbij duidelijk gerefereerd werd aan briljante bands als Goblin en de minstens zo briljante Canterbury scene. Sorceress zet die trend voort, maar laat ook een veel diverser geluid horen, een geluid dat ongetwijfeld dat van progressieve metal is, maar qua atmosfeer en compositiestijl van hot naar her gaat. Duidelijke sporen van bands als Candlemass zijn terug te vinden, maar ook de Scandinavische progressieve garde is vertegenwoordigd.
Meneer Åkerfeldt had een divers album voor ogen en het is vanaf het begin af aan duidelijk dat hij daarin geslaagd is. Opener Persephone laat een even onheilspellend als naargeestig geluid horen, maar het contrast dat vervolgens geleverd wordt door de proggy intro van single Sorceress, illustreert het maffe karakter van de progressieve scene perfect. Vanaf dit moment is het feest, want, hoewel de teksten voornamelijk over de duistere kant van de liefde gaan, is het een groot vooruitstrevend feest met wervelende gitaarsolo’s en epische passages als de genode gasten en de buitengewoon melodieuze vocalen van de heren Åkerfeldt en Åkesson als gastheren. Bovendien is er een bijdrage van Wil Malone, die naast het prodcueren van een album voor Iron Maiden ook de strijkpartijen op Sabotage en Never Say Die! aan zijn lijstje toe mag voegen.
Ieder opvolgend nummer is dusdanig verschillend van de voorganger, dat het een haast onmogelijke taak is om alles hier te ontleden, ook niet in de laatste plaats door het toch beperkte aantal luisterbeurten dat deze plaat hier heeft gehad. De schizofrenie die muzikaal tentoon wordt gesteld, wordt mooi weergegeven op de cover van het album. Wat op het eerste gezicht enkel een majestueuze pauw lijkt te zijn, blijkt bij nader inzien een bloeddorstige vogel op het aan stukken gereten lijk van een tovenares te zijn. Enerzijds wordt de oosters aandoende atmosfeer van Candlemass in nummers als The Wilde Flowers en The Seventh Sojourn ten gehore gebracht, terwijl Strange Brew daadwerkelijk een vreemd brouwsel is met een diep tragische atmosfeer, zonder het proggy aspect uit het oog te verliezen.
De productie is zo perfect als je mag verwachten van een fanboy/zeloot als Åkerfeldt. Alles is perfect uitgebelanceerd en doet tegelijk even warm als gestroomlijnd aan, zodat het zowel de progressieve kant als de naar metal neigende kant perfect uitlicht. De vocalen van meneer Åkerfeldt zijn op perfecte wijze in de mix verwerkt en dat wordt dan ook meermaals op uitzonderlijke wijze gedemonstreerd. Neem Era, dat op zichzelf al een fantastisch nummer is, maar door de vocalen naar een hoger niveau wordt getild. De opnames hebben overigens plaats gevonden in de Rockfield Studios te Wales, alwaar ook Rush, Queen, Mike Oldfield en Budgie muziek op band hebben gezet.
Het moge duidelijk zijn dit album niet is te vatten met een recensie als deze en dat er nog minstens vijftig luisterbeurten nodig zijn voor ik een onveranderlijk oordeel kan vellen. Die vijftig luisterbeurten gaan er komen, die twijfel bestaat bij mij niet, maar het is bizar hoe Opeth er toch weer in geslaagd is om een plaat van deze proportie te smeden. Het is haast geen schrijven meer, maar meer nog een ambacht, waarbij zowel diversiteit als de ode aan oude goden hoog in het vaandel staan. Hulde aan Mikael Åkerfeldt en zijn kompanen voor opnieuw een plaat van wereldklasse en hoewel de fans van het eerste uur hier misschien niet mee weglopen, ben ik maar wat blij met de progressieve richting die de band heeft gekozen. Was het maar vast november, zodat de mogelijkheid om deze magistrale composities in levende lijve te kunnen aanschouwen een stuk dichterbij was.
Label:
Nuclear Blast Records, 2016
Tracklisting:
- Persephone
- Sorceress
- The Wilde Flowers
- Will O The Wisp
- Chrysalis
- Sorceress 2
- The Seventh Sojourn
- Strange Brew
- A Fleeting Glace
- Era
- Persephone (Slight Return)
Line-up:
- Mikael Åkerfeldt – Gitaar, Vocalen
- Martín Méndez – Bas
- Martin Axenrot – Drums, Percussie
- Fredrik Åkesson – Gitaar, Vocalen
- Joakim Svalberg – Keyboard, Piano, Mellotron
Links:
Score:
95/100