Opeth – Damnation
(Music for Nations, 2003)
Er is ondertussen al heel wat gezegd en geschreven over de nieuwe Opeth en het is met ‘Damnation’ eigenlijk net als met ieder experimenteel album van een band: er is een groep mensen die het album genadeloos de grond in boren en er is de groep mensen die het wel appreciëren dan wel geniaal vinden.
Nu, strikt genomen lost de plaat al mijn verwachten meer dan in. De prachtige, sferische akoestische melodieën die op de vorige plaat met veel gevoel werden gebracht komen op ‘Damnation’ in veelvoud voor. Ik kan eigenlijk niet goed uitleggen wat ik juist zo goed vind aan deze schijf. Het is meer een gevoel, denk ik. Ik zit dus voornamelijk bij de groep mensen die dit soort dingen adembenemend mooi vinden.
De ronduit geniale lead in ‘Windowpane’ bezorgt me telkens weer kippenvel, maar ook de ingetogen droefheid van ‘In my Time of Need’, de troostende, rustigmakende zanglijnen in ‘Death Whispered a Lullaby’, de Oosters aandoende sfeer in ‘Closure’ die enigszins aan Queensryche en Journey doet denken (qua sfeer dan), de tegen Porcupine Tree aanleunende melancholiek in ‘Hope Leaves’ (ook hier weer wat subtiele gitaarlijntjes die het nummer ongenaakbaar maken), het onvermijdelijke gevoel van berusting en neerslachtigheid in ‘To Rid the Disease’ (lijkt wat op Anathema op Alternative 4 en wat een superlead heeft dit nummer… een en al gevoel), de muzikale speelsheid in het instrumentaaltje ‘Ending Credits’ en ten slotte het ingetogen , maar o zo dwingende ‘Weakness’ dat ook wat aan Porcupine Tree doet denken.
Bekijk je het album als geheel dan valt op dat de algemene sfeer sterk in het verlengde ligt van ‘Deliverance’ en dat terwijl er op deze plaat geen of nauwelijks heavy stukken (behalve misschien op ‘To Rid the Disease’) op staan. Dat de opnames grotendeels van dezelfde sessies stammen zal hiervan ongetwijfeld de oorzaak van zijn.
Ik kan eigenlijk weinig méér zeggen dat dit ongetwijfeld een ‘love it or hate it’-plaat is, en dat ‘Damnation’ vooral zal gesmaakt worden bij degenen die Opeth vooral waarderen om hun subtiele sfeeropbouw en onaards, mooie melodieën. Ben je op zoek naar vette riffs en blaffende grunts, dan raak ik je aan hier vooral af te blijven.