Wat hebben we hier? Een Canadese wervelwind? Volgens de promo moeten we bij de muziek Omnivide vooral de referenties Obscura, Black Dahlia Murder, Opeth, Alkaloid en Devin Townsend in gedachte houden. Dat is natuurlijk wel een brede basis om mee vergeleken te worden. En ook een vrij professionele basis. Al vrij rap achterhaal ik dat A Tale Of Fire het debuutalbum is. En wanneer er dan een dergelijke omschrijving voorbij komt als symfonische death metal met een scala aan invalshoeken, moet uw redacteur van dienst al snel denken aan iets in de progressieve hoek.
Dat de heren boordevol ideeën zitten blijkt uit het feit dat de acht nummers tezamen niet minder dan achtenveertig minuten duren. Het mocht kennelijk geen onsje minder zijn, want na het rustig opstartende Clarity klapt het vijftal er met een rotvaart in. Gedurende de eerste drie nummers horen we al een schrikbarende hoeveelheid aan riffs, tempowisselingen en drumvariaties de revue te passeren. Dat noem ik dan ook dikwijls georkestreerde chaos, waarbij de songwriting en ideeën tot een vrij coherent geheel zijn verweven. Obscura en Alkaloid komen als referenties dan nog het meest in de buurt, al heeft Omnivide genoeg eigen fundering en smoelwerk. Naast de niet al te diepe grunt komen er zo nu en dan ook wat cleane vocalen voorbij. De geluidsoverdracht is effectief gezien gestoeld op het zo accuraat mogelijk overbrengen van details en dat is verdomme nodig ook! Naast het gebruikelijke metalinstrumentarium komen er diverse lagen keyboards voorbij, die we dan het liefst niet ergens in de verte willen horen. Tijdens het titelnummer spelen de keyboardtoetsen een vrij prominente rol wanneer het om de sfeer en de totale invulling van deze track gaat. Een softe bende is het overigens geenszins, want de drummer gaat volledig los en werkelijk alle perken te buiten. Er komen zelfs een aantal Necrophagist-achtige passages voorbij. Nou, als een band dat in zijn debuut durft te stoppen, dan heb ik daar wel respect voor, want kenners weten dat het geen eenvoudige kost is.
Gelukkig gunt Omnivide mij een niet te versmaden Stoned Dragon die dan ook wel meer getemporiseerd is en wat relaxter van aard. Toch komt het beest al vuurspuwend weer naar boven, want de waanzinnige grunts laten er geen twijfel over bestaan: de schurken moeten er – met dubbele vocalen – nog even avontuurlijk uit. En net als op de rest van het album geeft de bas de nodige groove en richting mee, waarop we dan nu ook haast blind kunnen varen. Of is het misschien vliegen op de vleugels van deze draak? Dit debuut is dan ook een haast niet te bevatten kraker, wanneer het laatste nummer ook nog wat op emotief gebied voorbij laat komen door te soleren en met uw gevoelsperceptie aan de haal te gaan. A Tale Of Fire is voor mij een uiterst genietbaar en bovenal spannend plaatwerk, waarbij ik mij afvraag hoe dit alles in een live-setting zou klinken. Hopelijk gaan de liefhebbers dat ooit meemaken.
Score:
87/100
Label:
Eigen beheer, 2024
Tracklisting:
1. Clarity
2. Opulence
3. Desolate
4. A Tale of Fire
5. Cosmic Convergence
6. Holy Killer
7. Death Be Not Proud
8. Stoned Dragon
Line-up:
- Samuel Frenette – Gitaren, vocalen
- Nicolas Pierre Boudreau – Gitaren
- Alex Cormier – Bas
- Samuel Lavoie – Keyboards
- Marc-André Richard – Drums
Link: