Season of Mist heeft weer een interessante groep weten toe te voegen aan zijn catalogus. De gloednieuwe equipe heet Omega Infinity en wordt gevormd door Tentakel P. (Todtgelichter) en Xenoyr (Ne Obliviscaris). Het studioproject is opgericht in 2018 door eerstgenoemde, nadat besloten was om de activiteiten rond het Duitse Todtgelichter voor onbepaalde tijd te pauzeren. Wat Tentakel P. immers als concept voor ogen had, paste niet bij de avant-garde black metal van die band. Nee, zijn idee van ‘extreme void metal’ verdiende een eigen groep.
Omega Infinity is naar eigen zeggen geboren uit de onmetelijke hemel Laniakea, een supercluster waar ook ons Melkwegstelsel deel van uitmaakt. Het debuutalbum staat stil bij alles wat onder invloed staat van de aantrekkingskracht van de zon: de acht planeten in ons zonnestelsel en natuurlijk de zon zelf. Hoe het zit met de aantrekkingskracht van dit album zelf lees je hier. Ben je klaar voor een reis door het onbekende, het onmetelijke, het oneindige?
Solar Spectre is een cumulatie van barre blastbeats, sferische gitaarlijnen en synths. De wortels liggen overduidelijk in jaren ’90 black metal. Is Omega Infinity dan een soort Darkspace 2.0? Zeker niet! Omega Infinity hanteert veel minder atmosferische synths, schrijft (in mijn ogen) interessantere teksten en laat een groter vocaal bereik horen. Lees dus vooral verder.
Met Uranus kiest Omega Infinity voor een korte, instrumentale intro van bedaarde aard. De distortion op het einde verstoort de repetitieve sereniteit en bereidt de luisteraar voor op het direct daaropvolgende, agressieve Mars. We krijgen hier brute black metal voorgeschoteld met compromisloze drums en genadeloze grunts van Xenoyr. Wat doet het mij deugd om zijn screams eens in een blackmetalcontext te horen! Een match made in heaven! Hoe goed zijn vocale kunsten ook passen bij Ne Obliviscaris, hij heeft mij toch altijd meer een blackmetalartiest geleken. In dit nummer is ook de gastbijdrage van Christian Kolf te horen. Hij zingt/fluistert We are the army of the Red Colossus op een zodanige manier dat die frase doorklinkt als een mantra. Mars is ook rijk aan interessante tempowisselingen. Zo contrasteren Xen’s eruptieve screams mooi met het gefluister van Kolf.
Bij de start van Venus lijkt er een ijzige wind uit je speakers te razen, ofschoon het enorm heet is op deze vulkanische planeet. Dan volgen kortstondig typische jaren ‘80 synths. Deze ‘bliepjes’ lijken op het eerste gehoor dissonant in combinatie met de blastende black metal, maar na meerdere luisterbeurten ebt dit gevoel weg. Het zijn weer de razende drums en riffs die de boventoon voeren. Omdat Venus na de zon en de maan het helderste (natuurlijke) object aan de hemel is, is zij vaak waar te nemen als ‘avondster’ of ‘morgenster’ (hallo Lucifer!). Dit hoor je Xen ook herhaaldelijk schreeuwen.
Jupiter is eerder als single naar buiten gebracht en gaat traag van start. Verpletterende doomriffs zorgen ervoor dat de boodschap goed overkomt: achter het gezicht van vrede zit een verschrikkelijke ravage. Hoewel de teksten zijn geschreven door Tentakel P., zou deze kerngedachte ook passen bij een nummer van Ne Obliviscaris, waar Xen altijd de lyrics voor zijn rekening neemt. De variatie in Xen’s stem wordt mooi geëtaleerd in dit nummer. De gastbijdrage van wederom Christian Kolf klinkt als een onheilspellende galm en na enkele minuten wordt met blastbeats het resonerende, slepende deel wat draaglijker gemaakt. Het drumgeluid is overigens erg hol, geheel in thema met het luchtledige van de ruimte.
Bij Sol begin je het recept van Omega Infinity wel door te krijgen: aan de hand van een omineuze opbouw toewerken naar een furieuze samensmelting van klanken om zo de onvoorstelbare zwartheid van het voor ons onbekende te illustreren. Sol gaat over de dodelijke tegenstelling tussen fusie en destructie. Duizenden malen zullen wij herboren worden door de dood, als gevolg van quasars (superzware zwarte gaten) die ons verslinden. Wat een geruststellende gedachte.
Een onontbeerlijk rustpunt volgt in de vorm van het verlichte Neptune. Met zijn kalme synths kan de link naar Burzum’s Emptiness gemakkelijk worden gelegd. Noem het in dit geval gerust neptuniaans atmosferische black metal. Dit nummer komt het dichtst bij hetgeen Todtgelichter eerder heeft uitgebracht, mede door de zweverige gastvocalen van zijn eigen Marta J. Braun. Haar cleane zang contrasteert op een interessante wijze met de grunts van Xen. Dit herkennen wij ook bij Ne Obliviscaris, waar zijn screams de zuivere vocalen van Tim Charles complementeren. We zweven lekker weg langs de ijsreus, in the great dark storm. Ik vind het knap hoe de tegenstelling tussen het woeste en het kalme in het bijzonder in het nummer Neptune mooi tot uiting komt. Het laatste stuk doet tot slot ook even denken aan Landing van het Russische Nebula Orionis.
De leegte van het universum is immens, maar leegte is niet hetzelfde als niks. Het higgsdeeltje heeft ons immers geleerd dat de lege ruimte niet niks is. En als we de snaartheorie erbij pakken, is de lege ruimte een bruisend geheel van deeltjes en antideeltjes die opduiken en weer verdwijnen. Zo klinken de synths waar Saturn mee begint, qua compositorische veelzijdigheid het meest interessante nummer op Solar Spectre.
Erg drukke synths worden gevolgd door ijzingwekkende Mysticum-vibes. Altijd fijn! Een vleugje industrial smaakt goed in deze zogenaamde extreme void metal. Op hoog tempo dendert furieus drumwerk uit je luidsprekers. Op de juiste momenten wordt het tempo teruggeschroefd om de impact te vergroten. Het herhaaldelijk schreeuwen van de met zorg uitgekozen Latijnse termen Spiritus – Exitus – Animus – Decessus (de cyclus van Leven – Einde – Ziel – Vertrek) lijkt mij een cathartische handeling. Tekstueel doet Saturn mij verder denken aan het nihilisme van Nietzsche: alles is waardeloos. You’re nothing in the eyes of the void. You’re nothing under the weight of time. Verval je dan in onverschilligheid of neem je juist het voortouw en schep je je eigen waarden? De keuze is aan jou!
Terra gaat over het disparate van ons ondermaanse bestaan en is een opsomming van contradictoire begrippen zoals liefde, pijn, kunst, woede, rust, haat, seks en oorlog. Xen dreunt deze woorden plichtmatig op. Het lijkt op het eerste gehoor een simpel, blikkig blackmetalnummer met messcherpe cimbalen en jengelende riffs, maar Terra weet wel bezit van je te nemen. Wat een intense track zeg! Met een duur van nog geen vier minuten krijg je na afloop toch de behoefte om even bij te komen. Dit kan tijdens de instrumentale outro Mercury. Deze kabbelt rustig weg richting het einde van de plaat en maakt de cirkel weer rond.
Als digitale bonustrack wordt tot slot nog een cover van Killing Joke’s Hosannas From The Basements Of Hell uit 2006 geleverd. Killing Joke is natuurlijk voor ontelbaar veel metalbands een inspiratie geweest. De cover is vrij rechttoe rechtaan uitgevoerd, maar het is niet erg om deze er als extraatje bij te hebben.
Liefhebbers van Blut Aus Nord en Darkspace zouden zich aangesproken moeten voelen en deze debuutplaat van Omega Infinity zeker een spin geven. Ik zou maar al te graag deze nieuwe equipe live willen aanschouwen. Welke zaal zou daar nu geschikter voor zijn dan de Amsterdamse Melkweg?! Tot slot zou ik deze recensie willen afsluiten met een citaat van de Franse natuurkundige Blaise Pascal: “De eeuwige stilte van deze eindeloze ruimte vervult me met angst”. Volgens hem is niets zo onverdraaglijk voor de mens als een toestand van volstrekte rust. Dan voelen wij onze nietigheid, verlatenheid, onmacht en leegte. Maar kan die leegte niet angstig, maar juist ook rustig stemmen? Onze menselijke drukte maakt kosmisch toch nauwelijks geluid. Ik verkies relativeren boven absoluteren, machtig boven nietig. Zeker na het beluisteren van Solar Spectre. Wat kies jij?
Score:
83/100
Label:
Season of Mist, 2020
Tracklisting:
- Uranus
- Mars
- Venus
- Jupiter
- Sol
- Neptune
- Saturn
- Terra
- Mercury
- Hosannas From The Basements Of Hell (Killing Joke cover)
Line-up:
- Xenoyr – Vocalen
- Tentakel P. – Al het andere
Links: