Dit is geen geinige biermuziek zoals Alestorm, geen pretentieuze, serieuze meuk als Ye Banished Privateers, maar gewoon groovende stoner sludgecore, of zoiets. Dat is waarmee de Italianen van Old Roger’s Revenge hier komen aanzeilen. Het ligt ergens in het verlengde van een band als Crowbar. Zing je over piraten, dan krijg je bonuspunten bij deze redacteur. Ik heb een soort fascinatie voor de eenogige symbolen van vrijheid en anarchie. De mastering is ietwat bedrukt, maar Vengeance of Blackbeard is een debuut, dus wat wil je?
Hoe begint dit album? Het lijkt verdorie wel grindcore, waarna een melodieuze lead het vervolg pakt. De rust keert weder met op de achtergrond opgestelde vervormde psychy vocalen. Zingt de beste man onder water? Het lijkt er alleszins op. De vocalist van dienst kan tevens een stervend varken nadoen. De band speelt hardcore takkeherrie met een speelsheid en groove die het speelplezier uitstekend laten doorklinken.
D-beat drums starten Sealane. De band zet in op simpele headbanggrooves met afwisselende spacey vocalen. De solo’s zijn eentjes en nulletjes en scheppen een gezellig sfeertje. God ja, ik heb het al een miljoen keer eerder gehoord. Zeker wanneer Lies met Palm Desert rock komt aanzetten. Het tempo is inmiddels sludgy en er worden wat verschillende invalshoeken door elkaar gejamd. Het titelnummer is aan de beurt. Toonladdertjes starten de groove waarna het zeemonster van dienst zijn vocale tentakels weer in je oren propt. Zijn inbreng is acceptabel, maar toonvastheid en zuiverheid zijn hier niet de toverwoorden. Het is jammer dat de gitarist niet wat zwaarder technisch gepiel laat horen op de momenten dat hij de ruimte krijgt. Nu valt zijn inbreng wat tegen. De riffs zijn vooral sterk waar de grooves opspelen. Op dit punt van het album begin je je af te vragen hoe de band dit twaalf nummers lang gaat voortzetten. Ik krijg het gevoel dat de mannen nu alles wel hebben laten horen. Red Moon bevestigt dat beeld.
Eerst maar eens een onheilspellend piratendeuntje uit een muziekboxje op de golven. The Hangmans Face komt met agressieve vocalen, die ook nog een stukje vals zingen. Oei, dat klinkt niet echt prettig. De jengelende d-beat ragt maar een eindje over de golven verder. Ik was er al bang voor, maar ik ben de aandacht halverwege kwijtgeraakt. Ook de zang op Marooned is niet echt fijn om te beluisteren. Muzikaal is het een herhaling van eerdere zetten geworden.
Een album dat leuk begon, met de wind in de zeilen, maar dat uiteindelijk op de klippen loopt. De fut is er na een paar liedjes uit, en de band valt in de herhaling. Door het redelijke spelniveau weet de band niet voldoende te maken van de riffs en ritmes. Er zal meer creativiteit, of meer techniek in moeten, wil de band een blijvende indruk gaan maken. Best een leuk album, maar het kan beter. Ik zal het nog even in piratentaal vertalen: Arrr! We willen meer goud zien!
Score:
65/100
Label:
Pavement Music, 2020
Tracklisting:
- Dead Men Tell No Tales
- The Sealane
- Lies
- Vengeance of Blackbeard
- Red Moon
- Never Set Sail on a Friday
- Drown Into the Depths
- Sun, Sea, Blood, and Booty
- The Hangman’s Face
- The Workaholic
- Light House of Death
- Marooned
Line-up:
- Roberto Puissa (JollySixRobert) – Vocals, basgitaar, gitaar
- Andrea Marchetti – Gitaar
- Christian ( Kross ) Leale – Drums
Links: