Na vijf jaar stilte bulldozert Northless met zijn vierde album, A Path Beyond Grief, alle blijdschap uit de wereld. Een kolkende cocktail van sludge, doom, death en post-metal brengt een loodzwaar en gitzwart testament van monumentale proporties, vol woede en droefheid. Album- en songtitels zijn een uitstekende indicatie voor wat komen gaat. Onderga, leef mee en wees gelouterd.
Northless was mij voorheen niet bekend. Op deze zwaarste der sites kwam de aandachtige sludge-/doomfan ze enkel tegen bij de bespreking van twee splits (met respectievelijk Primitive Man en Light Bearer). Volgens mijn nederige mening dringend tijd dat u, beste lezer, Northless eens te luisteren legt. Lichte kost is dit zeker niet. Een van de zwaarste albums die ik dit jaar hoorde, zeker de donkere thema’s indachtig. Ben je al die zon en vrolijke ‘festivalvibes’ beu, dan heb je hier een effectief tegengif.
Intro Nihil Sanctum Vitae zet de luisteraar nog even helemaal op het verkeerde been: de cleane zang op rustig aangeslagen gitaar zwelt aan met mooie harmonieën. Prachtige, vredige sfeerschepping. Het titelnummer slaat de sereniteit echter meteen zonder noemenswaardige overgang met een tientonnergeluid aan gruzelementen. De lichte dissonantie in de gitaren doet me – ook al is het een heel ander genre – denken aan de progressieve folkmetalheads van Týr ten tijde van Eric The Red. Na een goede minuut valt de zang in: opnieuw meerstemmig maar nu zwaarder, plechtig. En daarna neemt de woedende brulboei van Erik Stenglein de boel over. Hij schreeuwt, tiert en brult zich de ziel uit het lijf met een indrukwekkende heftigheid. Het titelnummer toont meteen de diversiteit qua tempo, maar het totaalgeluid blijft ronduit massief. Overrompelend. Ook vocaal is er veel afwisseling. Over de iets meer uptempo stukken hangt een sobere cleane zanglijn die ervoor zorgt dat het droevige en rouwende sterk aanwezig blijven. Wat een begin.
Of Shadow And Sanguine knalt meteen met blastbeats uit de speakers ter begeleiding van een chaotische maar midtempo riff. Gitaar en drum vechten een spannend trek-en-duwgevecht uit om het na een goede minuut eens te worden dat ze zich samen door drassige moerassen gaan slepen. Een trucje dat ze op het einde nog eens herhalen om zo mooi aan te sluiten op het volgende What Must Be Done. Beetje bij beetje wijzigt het geluid naar een (iets) lichtere sfeer maar dat beetje licht wordt al snel doodgeknepen door de strot van … What Must Be Done transformeert nog een paar keer van pure woede naar een gevoel van meer aanvaarding en terug, maar het einde, dat even de richting van iets meer lichtheid leek uit te gaan, wordt toch weer consequent en bruut tot de orde geroepen: hier heerst de duisternis.
De nummers die ik niet vermeldde, zijn op dezelfde elementen gestoeld. Steeds is er afwisseling qua stemgebruik, tempo, drumpatronen en types riffs, maar in welke vorm dan ook dienen de afzonderlijke elementen tot het scheppen van een loodzware expressie van pijn, intern geworstel, woede. Zonder hier mijn levensverhaal te doen, kan ik je vertellen dat Northless met de intensiteit van de zang en muziek me confronteert met dergelijke periodes in mijn eigen leven. Het maakt de impact van dit album – voor mij althans – zeer persoonlijk. Moraal van deze filosofische afsluiter: loop niet weg van je demonen, ze weten je te vinden. Ga de confrontatie aan maar wees gewapend. Met dit A Path Beyond Grief bijvoorbeeld.
Score:
90/100
Label:
Translation Loss, 2022
Tracklisting:
- Nihil Sanctum Vitae
- A Path Beyond Grief
- Forbidden World Of Light
- Carried
- Of Shadow And Sanguine
- What Must Be Done
- Nothing That Lives Will Last
Line-up:
- Erik Stenglein – Gitaar, synthesizers, vocalen
- Jeff Nicholas – Drums, vocalen
- James Becker – Basgitaar
- Dan Lee – Gitaar
Links: