Nightwish – Imaginaerum
Nuclear Blast, 2011
Zo lang ze over je praten zijn ze je nog niet vergeten, zegt men nog wel eens, en als er iets is wat Nightwish steevast doet, is dat wel de tongen losmaken. Of het nu de nog altijd voortdurende discussie over Tarja Turunen en Anette Olzon is, of het aanhoudende getwist over of het nu al dan niet een metalband is, een nieuwe plaat van Nightwish zorgt altijd voor een interessant gesprek. Zo zal het ongetwijfeld ook met het langverwachte Imaginaerum het geval zijn.
Als er iets is wat direct opvalt aan Nightwish’s zevende langspeler is dat de band wel degelijk nieuwe paden durft te bewandelen. Tevens onderstreept opperhoofd Holopainen dat Nightwish anno 2011 (en eigenlijk al sinds Once) niet meer zonder orkestratie kan. Imaginaerum is in een paar steekwoorden groots, pompeus, divers en anders, maar bovenal geslaagd, zij het waarschijnlijk niet op het eerste gehoor.
De plaat gaat van start met het door Marco Hietala gezongen en ingetogen intro Taikatalvi, welke met een wat (Ierse) folk-achtige opzet doet terugdenken aan een song als The Islander van de voorgaande plaat, voordat het echt losbarst met de inmiddels bekende eerste single Storytime, een vlotte en pakkende maar vooral typische Nightwish-track die laat horen dat de band en Olzon naar elkaar toe gegroeid zijn en een beter symbiotisch geheel vormen dan ooit. Ook Ghost River stampt aardig door en weet kracht te putten uit een in eerste instantie simplistisch lijkende opzet, voordat met Slow, Love Slow de eerste echte verrassing van Imaginaerum zich openbaart. Ingetogen en in een jazzy loungeclub niet misstaand is het in eerste instantie een vreemde eend in de bijt, maar zelfs temidden van het voorgaande en navolgende sonische geweld blijkt het nummer wonderwel te werken, voordat het wederom erg Iers aandoende I Want My Tears Back de weg op geslaagde wijze voortzet.
Tweede verrassing is het afwisselende Scaretale, met een middenstuk wat klinkt alsof Danny Elfman een metalband heeft opgericht, en dan met name in het creepy kermis-achtige intermezzo in het midden. Daarna volgt het instrumentale, door orkestratie en percussie gedreven Arabesque. Met Turn Loose the Mermaids, Rest Calm en The Crow, the Owl and the Dove zakt het tempo iets ten faveure van een wat meer balladesk en wonderschoon drieluik, voordat met het rappe Last Ride of the Day de laatste normale song volgt. Afgesloten wordt er met het lange (en door een dialoog afgesloten) Song of Myself en het instrumentale titelnummer (wat een orkestrale terugblik is op de muzikale thema’s die de revue gepasseerd zijn) een passend slotakkoord gegeven wordt.
Imaginaerum is geen typische Nightwish-plaat geworden, en valt bij een eerste luisterbeurt wellicht zelfs tegen, maar groeit en groeit en herbergt meer dan genoeg uiterst geslaagde momenten. De koers die met Dark Passion Play is ingezet wordt op dit zevende album met succes vervolgt, en hoewel Annette Olzon de Tarja-fans ook nu niet voor zich zal winnen en de band er ook geen nieuwe zieltjes mee zal vergaren laat Tuomas Holopainen er geen twijfel over bestaan dat er geen andere band is als Nightwish en dat de succesformule na vijftien jaar nog steeds niet uitgemolken is. Hulde.
Tracklisting:
- Taikatalvi
- Storytime
- Ghost River
- Slow, Love, Slow
- I Want My Tears Back
- Scaretale
- Arabesque
- Turn Loose the Mermaids
- Rest Calm
- The Crow, the Owl and the Dove
- Last Ride of the Day
- Song of Myself
- Imaginaerum
Line-up:
- Anette Olzon – zang
- Tuomas Holopainen – keyboards, piano
- Emppu Vuorinen – gitaar
- Marco Hietala – bas, zang
- Jukka Nevalainen – drums, percussie
Links: