NeverDream – The Circle
Eigen Beheer, 2014
Een dubbelalbum. Waarom ook niet? Omdat het al moeilijk genoeg is om de luisteraar drie kwartier tot een uur geboeid te houden misschien? Of omdat het bijna altijd erop neerkomt dat je kwaliteit opoffert voor kwantiteit? Of simpelweg omdat een recensent er lichtelijk geïrriteerd van raakt als hij na anderhalf nummer al de hoop opgeeft dat er nog een boven-middelmatige score onder zijn review zal komen te staan en hij zich vervolgens nog door tachtig minuten van hetzelfde moet worstelen. Als dat nog steeds niet genoeg redenen zijn om je album in te korten dan moet je het zelf maar weten.
Ok, laten we een keertje professioneel proberen te zijn en dit wat beter op te bouwen. Eerst wat feiten: Neverdream komt uit Italië en maakt thrash-achtige progmetal dat flink uit het Dream Theater-vaatje tapt. The Circle is het vierde full-length album wat de band heeft voortgebracht, wederom in eigen beheer. Zoals wel te verwachten was gaat het om een conceptalbum. Het verhaal waarop het album gebaseerd is kan men lezen op de website van de band (zie link hieronder). Een hoop dood en verderf dat enigszins geforceerd duister overkomt. Ik snap dat je geen album over de Teletubbies gaat schrijven, maar seksueel misbruik, psychische stoornissen, kanker, moord, seriemoordenaars allemaal in een verhaaltje dat op één a4tje past is mogelijk wat overdreven.
Eigenlijk is dat mijn voornaamste klacht over dit album, het probeert teveel en bereikt te weinig. Het leent zijn imago van alle grote bands binnen het genre en probeert dit op wanhopige wijze samen te persen tot een eigen gezicht. In plaats daarvan krijgen we anderhalf uur lang stukjes die een beetje op dat ene lijken van die bepaalde band. Saxofoonsolo’s worden in de nummers gepropt met de finesse van een mokerhamer. Daarnaast is de mannelijke zang zwak en niet bepaald accentloos, maar dat zijn we wel gewend van Italiaanse bands in dit genre. De vrouwelijke operazang buldert er vervolgens op willekeurige momenten overheen en (maar daar moeten we gedeeltelijk ook de productie de schuld van geven) mengt voor geen meter met de rest van de band.
Zolang de band een beetje doorbeukt komen ze met dit alles nog redelijk weg, het wordt pas echt tenenkrommend wanneer men op de gevoelige toer gaat. En laat dit nou toevallig ongeveer de helft van het album beslaan. Qua stijl komen deze nummers het dichtst in de buurt van Pain of Salvation rond Remedy Lane, maar qua niveau blijft het allemaal hangen tussen middelmatig en ronduit amateuristisch. Niet alleen omdat het op muzikaal vlak niet uit de verf komt, maar vooral omdat de uiterst zwaarmoedige onderwerpen op zo’n onoprechte manier worden gebracht. Het is als een goedkope pizza uit de diepvries in plaats van eentje die vers uit de oven komt bij een goed restaurant.
Oké er zijn enkele momenten die soms wat hoop bieden of in ieder geval afwisseling uit de monotonie die de muziek over het algemeen kenmerkt. Meest opvallend hierin is het nummer Hypnosis dat een abstracte jazzy prog voortbrengt. Men zou dit vooral door de terugkerende saxofoon kunnen vergelijke met het Noorse Shining, maar ik heb nu al zoveel bands genoemd dat ik dit achterwege zal laten. Bovendien zijn we voor het einde van dit nummer alweer met beide benen flink in de status quo beland. Ander voorbeeld is het vreselijk kitscherige nummer wat hierop volgt getiteld Di Lei la Morte, gezongen in het (je raadde het al) Italiaans en begeleid door enkel slecht geprogrammeerde orkestsamples. Dat laatste zou verboden moeten worden en is vanaf nu standaard tien punten aftrek van de eindscore.
Een album voor wie zijn progmetal graag in bulk koopt zullen we maar zeggen. De echte grootverbruiker zal hier waarschijnlijk nog prima mee uit de voeten kunnen, en de beter Dream Theater-fan die niet zo maalt om de kwaliteit van de zang (allemaal dus) zal dit mogelijk ook nog wel te pruimen vinden. Voor mij zijn de krenten in de pap toch iets te moeilijk te vinden tussen alle bruine brij waaruit het merendeel van het album bestaat. Bovendien is de melk waar de pap van is gemaakt een weekje over datum en “geleend” bij buren. Na het beluisteren van de uiterst voorspelbare “epische” afsluiter wordt ik vermoeid en onvoldaan achtergelaten. Vanaf nu alleen nog maar EP’tjes denk ik.
Tracklisting:
- Intro
- Requiem
- A Life Beyond
- Godless
- Vesta
- Hell’s Flower
- Mary Jane
- The Face of Fear
- Hypnosis
- Di Lei La Morte
- The Actor of Blood
- Killer Machine
Line-up:
- Gabriele Palmieri – Drums, zang
- Giuseppe Marinelli – Gitaar
- Mauro Neri – Toetsen
- Giorgio Massimi – Zang
- Andrea Terzulli – Basgitaar
Links: