Dat het nieuwste album van My Dying Bride, The Ghost of Orion, mijn onbetwiste album van het jaar wordt, staat nu al als een paal boven water. Al is de concurrentie nog zo groot, want ik denk dat ik eerlijk mag stellen dat we in het ongezegende jaar 2020 toch wel verwend geweest zijn met heel wat zware topmuziek. Nu heb ik best wel heel veel albums beluisterd dit jaar, maar geen enkel haalt het tegen The Ghost of Orion op vlak van diepgang en emotionele impact. De tristesse druipt er vanaf en gezien de omstandigheden waarin dit album is geschreven (zanger Aaron Stainthorpes dochtertje voerde een verbeten strijd met kanker in de aanloop naar The Ghost of Orion) is dat alleen maar begrijpelijk. Terwijl de vocalist het bijzonder moeilijk had om zich voor dit album op te laden, bleef die andere steunpilaar, gitarist Andrew Craighan, verwoed verder musiceren en ontlokte hij aan zijn instrument de meest verrukkelijke riffs en melodieën. The Ghost of Orion volgt qua geluid en sfeer de weg die met de vorige albums werd ingeslagen, maar bevat toch ook enkele onmiskenbare flashbacks naar de beginjaren. Daarnaast verrast My Dying Bride hier met opvallende gastperformances van onder andere Lindy-Fay Hella (de zangeres van Wardruna) en celliste Jo Quail.
The Ghost of Orion bevat acht doommetalmeesterwerken, maar de band had in overleg met hun label Nuclear Blast elf nummers opgenomen, met als doel om die andere drie als een EP uit te brengen. Op die manier brengt My Dying Bride dus twee releases uit in zijn jubileumjaar. In 2020, het jaar van mondiale angst, ziekte, isolement en depressie bestaat de band namelijk precies dertig jaar. Het kan eigenlijk niet passender.
In een interview met Zware Metalen legt Aaron Stainthorpe uit dat de band er zelf niet helemaal uit geraakte welke nummers er precies naar het album zouden gaan en welke naar de EP. Daarom lieten ze de mensen van Nuclear Blast daar zelf over beslissen. En ik moet toegeven dat ik de gemaakte keuzes bijzonder kan waarderen. De EP telt drie nummers, met een totale speelduur van iets meer dan twintig minuten. Drie behoorlijk verschillende songs, die elkaar in evenwicht houden. Je kan je de vraag stellen of die drie nummers niet meer bij elkaar zouden moeten passen, maar het is net die diversiteit die de EP uitbalanceert. Een band als My Dying Bride heeft altijd een centraal verhaal, gewoon omdat het eigen is aan het concept: dood, liefde, religie… Dat hoef je dan eigenlijk niet meer extra in de verf te zetten door de nummers gelijkaardig te laten klinken.
Het tweede thema is dromerig, reflectief, met een hoofdrol voor de basgitaar en piano. Het is vooral prachtig in zijn kille eenvoud. Uit dit tweede thema evolueert het noodlottige derde: scherper, vol kwelling. In de video ontstaat op dit moment een discussie tussen twee geliefden. De pijn, spijt en rouw komen pas achteraf, en dit wordt opnieuw door het tweede thema vertolkt. Het derde thema keert vervolgens terug wanneer in een flashback het noodlot zich ontvouwt. De wisselwerking tussen de uitgeputte zang van Aaron Stainthorpe en zijn schreeuw van berouw is bijzonder intens. Verschrikkelijk, maar op een vreemde manier ook van een sublieme schoonheid. Kippenvelmoment!
Het leven van de hoofdrolspeler in dit verhaal (vertolkt door Aaron Stainthorpe dus) blijkt een leugen, een opvoering. Een macaber cabaret inderdaad. En zo is de cirkel rond. Een prachtig muzikaal-cinematografisch concept in tien minuten, een auditief én visueel kortverhaal over allesverwoestende passie met een duister plot én muziek die elke passage prachtig tot uitdrukking brengt. Echt een topconcept!
Het is moeilijk te zeggen wat mijn persoonlijke favoriet op deze EP is. Eigenlijk zijn ze dat alle drie. Macabre Cabaret omwille van zijn boeiende songstructuur, A Secret Kiss omdat ik me er volledig in kan verliezen en A Purse of Gold and Stars om haar delicate, sobere schoonheid. Als een nachtwandeling onder helder maanlicht opent de piano in een breekbare solo (beluister dit nummer bij voorkeur in een donkere ruimte met de hoes van deze EP recht voor u, dan klopt het plaatje volledig!). Met het inzetten van mistroostig gesproken woord, ondersteund door eenzame strijkers, tovert My Dying Bride opnieuw kippenvel op mijn armen. Wat een doodse kilte komt van dit nummer af, maar hoe schoon is dit tegelijk ook. Terwijl ik dacht dat koperblazers altijd iets van heroïek en spektakel brengen, schenken ze ons hier enkel dood en verderf. Wanneer de vocalen terugkeren worden ze begeleid door doffe drumslagen. Als een mars naar het graf. Een serene nachtmerrie waarin we al onze begeertes en illusies zien verdwijnen in de duisternis. Het perfecte nummer om deze hele kerstsfeer mee te verzieken. Wat een afsluiter!
Koortsachtig, duivels en hoogst relevant. EP van het jaar, ik zeg het u.
Label:
Nuclear Blast, 2020
Tracklisting:
- Macabre Cabaret
- A Secret Kiss
- A Purse of Gold and Stars
Line-up:
- Aaron Stainthorpe – Stem
- Andrew Craighan – Gitaar
- Lena Abé – Basgitaar
- Shaun Macgowan – Keyboards, viool
- Jeff Singer – Drums
Links: